Μίκαελ Μπάλακ: Όταν η ποδοσφαιρική αδικία, δεν κάνει διακρίσεις! (pics)
Μάτια που είδαν την κακοδαιμονία να μετατρέπεται σε λατρεία και μία φανέλα που τον συντρόφευσε στα καλύτερά του χρόνια. Ο Μίκαελ Μπάλακ αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους Γερμανούς του 21ου αιώνα αλλά είδε και την ατυχία να τον επισκέπτεται...
Ήταν Μάϊος του 2006, όταν ο Μίκαελ Μπάλακ αποφασίζει να μην ανανεώσει με την Μπάγερν Μονάχου και να κάνει την πρώτη του «έξοδο» από την χώρα όπου γεννήθηκε. Η Premier League είναι το πρωτάθλημα που τον κερδίζει και η Τσέλσι θα αποτελέσει την πρώτη και μοναδική «στέγη» εκτός Γερμανίας. Ρεκόρ, γκολ, ασίστ, στιγμές μαγείας και τίτλοι θα είναι το ρεπερτόριο που θα δείξει στον κόσμο του αγγλικού πρωταθλήματος, με την συγκεκριμένη φανέλα από την σεζόν 2008/09, να είναι μία ακόμα ανάμνηση από τις εντυπωσιακές εμπνεύσεις του. Μπορείτε να τη δείτε από κοντά στο Chal’s football museum…
Η συγκεκριμένη εμφάνιση αποτελούσε την αναπληρωματική (ή αλλιώς τρίτη) εκείνη την περίοδο, ωστόσο φορέθηκε ελάχιστα, με μία από αυτές τις φορές, να είναι για το FA Cup. Με την κληρωτίδα, να έχει προσφέρει στην Τσέλσι, την Σάουθεντ για τον τρίτο γύρο της διοργάνωσης, όλοι περίμεναν μία άνετη πρόκριση στο «Στάμφορντ Μπρίτζ» αλλά το 1-1, πήγε την σειρά στην έδρα της ομάδας του κομητείας του Έσσεξ. Εκεί, μπορεί οι γηπεδούχοι να προηγήθηκαν, όμως ο πρωταγωνιστής της εν λόγω εμφάνισης, σκόραρε το γκολ της ισοφάρισης στο 45ο λεπτό, ανοίγοντας τον δρόμο για την δίκαιη κατάληξη.
Στο σφύριγμα της λήξης, οι «μπλε» είχαν επικρατήσει με 4-1 και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση του παλαιότερου θεσμού του πλανήτη. Μία επιτυχία που συνδυάστηκε με τον μοναδικό τίτλο της σεζόν, αφού οι «μπλε» έφτασαν μέχρι το τέλος, νικώντας την Έβερτον με 2-1 στον τελικό του Γούεμπλεϊ. Ο αποκλεισμός από το Τσάμπιονς Λιγκ στα ημιτελικά κόντρα στην Μπαρτσελόνα, μαζί με την 3η θέση στο πρωτάθλημα με 7 βαθμούς διαφορά από την πρώτη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ήταν ο απολογισμός στο τέλος της χρονιάς. Αυτό δεν σήμαινε, ότι η συνολική παρουσία του Μπάλακ στην Αγγλία, δεν ήταν καλή.
Κατέγραψε συνολικά 167 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με 25 γκολ και 24 ασίστ, βοηθώντας στα μέγιστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος την περίοδο 2009/10 αλλά και την επιτυχία σε δύο, ακόμα, FA Cup (2006/07 και 2009/10). Ταυτόχρονα, έφτασε μέχρι τον τελικό του Champions League στην Μόσχα, το 2008, όπου είδε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ομάδα που τον ήθελε όταν έμεινε ελεύθερος από την Μπάγερν), να σηκώνει το τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά». Αξιοσημείωτο δε, είναι ότι αυτή ήταν η δεύτερη απόπειρα να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης, με την κακοδαιμονία που στοίχειωνε την μοναδική του ποιότητα, να μην έχει τέλος. Έφτανε στην «πηγή» αλλά δεν έπινε νερό, με μεγαλύτερη αδικία, την απώλεια ενός βαρύτιμου τροπαίου, είτε σε συλλογικό, είτε σε εθνικό επίπεδο.
Φυσικά, ο Μίκαελ Μπάλακ έγραψε ιστορία (και) με την εθνική Γερμανίας καθώς αγωνίστηκε σε συνολικά τρία Παγκόσμια Κύπελλα (2002, 2006, 2010) και ισάριθμα UEFA Euro (2000, 2004, 2008) με την ατυχία του να ενεργοποιείται για ακόμη μία φορά.
Από την μία, οι τέσσερις χαμένοι τελικοί. Το 2002, όπου είδε το Μουντιάλ να χάνεται από την Βραζιλία και από την άλλη, το UEFA Euro του 2008, στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, όπου έβλεπε την εθνική Ισπανίας να ξεκινάει την δική της δυναστεία στο ποδόσφαιρο. Μπορεί να μην κατέκτησε κανένα τίτλο, όμως οι 98 συμμετοχές και τα 42 γκολ, δεν περνάνε απαρατήρητα, όπως και το γεγονός ότι αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους μέσους στην ιστορία της χώρας του με αρκετές ατομικές διακρίσεις στις διοργανώσεις που αγωνίστηκε.
Μέσα σε μία τέτοια καριέρα, δύσκολα κάποιος θα έβρισκε κάτι με «μαύρο» χρώμα. Και όμως, όπως αναφέρεται και παραπάνω, το 2002 παρέμεινε μία μεγάλη «παραφωνία» παρότι είδε τόσες επιτυχίες. Εκείνη την χρονιά, εκτός από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο γεννημένος στην Ανατολική Γερμανία, άσος, είδε τρεις τίτλους να χάνονται σε διάστημα 11… ημερών (!).
Η σεζόν είχε κυλήσει μοναδικά για την ομάδα του, την Μπάγερ Λεβερκούζεν, με τις «ασπιρίνες» να καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας και του Champions League. Ταυτόχρονα, κρατούσαν την πρώτη θέση του πρωταθλήματος με πέντε βαθμούς διαφορά από την Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Η αρχή έγινε στις 4 Μάϊου, όταν οι «κιτρινόμαυροι» έκαναν την ανατροπή και κατέκτησαν το πρωτάθλημα με ένα πόντο διαφορά, με τον Μπάλακ να τερματίζει και εκείνος στην δεύτερη θέση των σκόρερ με 17 γκολ. Σειρά πήρε η Σάλκε, στις 11 του ίδιου μήνα, όπου με το ευρύ 4-2, θα αφήσει στην ομάδα του Κλάους Τόπμελερ δίχως τίτλο πριν την μεγάλη μάχη της Γλασκόβης απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης για τον τελικό του Champions League. Στις 15 Μαΐου, με το σκορ στο 2-1 και τον Ζιντάν να έχει σκοράρει ένα από τα ωραιότερα γκολ στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, η γερμανική ομάδα μένει χωρίς τίτλο παρότι θα μπορούσε να έχει φτάσει, ακόμα και στο τρεμπλ.
Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της σεζόν και αποτέλεσε τον ηγέτη της ομάδας, αλλά δεν κατάφερε να προσθέσει κάποιο τρόπαιο στο μουσείο της Λεβερκούζεν, με την συγκεκριμένη χρονιά, να είναι και η τελευταία για την ομάδα που έφτασε τόσο κοντά σε πρωτάθλημα και Ευρώπη μέχρι και σήμερα.
Μπορεί εκείνη την περίοδο να μην θέλει να την θυμάται αλλά σίγουρα, υπάρχει ακόμα ένα «παρατσούκλι» που έχει διαγράψει από την μνήμη του. Το ασημένιο μετάλλιο του 1999/2000 της Bundesliga, έχει κρυφτεί από το οπτικό του πεδίο, αφού το δικό του γκολ είχε μετατρέψει την Λεβερκούζεν σε… «Neverkusen». Για την ακρίβεια, ήταν αυτογκόλ, με το οποίο οι «ασπιρίνες» μπήκαν πίσω στο σκορ απέναντι στην Ουντερχάχινγκ. Ταυτόχρονα η Μπάγερν Μονάχου κέρδιζε την Βέρντερ Βρέμης και ισοφάριζαν στην πρώτη θέση την ομάδα του Μπάλακ. Η ήττα με 2-0, συνδυάστηκε με νίκη των «Βαυαρών» και την απώλεια του τίτλου, παρά την τρομερή ενίσχυση του καλοκαιριού.
Στην «αυλαία» της καριέρας του, μέτρησε 604 παιχνίδια με 151 γκολ και 94 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις, κατακτώντας (πέρα από τις αγγλικές διακρίσεις) 4 πρωταθλήματα Γερμανίας, 3 κύπελλα Γερμανίας, και δύο Σούπερ Καπ Γερμανίας. Τίμησε με τον καλύτερο τρόπο τα χρώματα των Κέμνιτσερ, Κάιζερσλαουτερν, Λεβερκούζεν, Μπάγερν Μονάχου και Τσέλσι, με την 5η θέση στην «Χρυσή Μπάλα» του 2002, να αποτελεί την υψηλότερη θέση που έχει καταβάλει σε ατομικό επίπεδο.
Η ιστορία του μοιάζει περισσότερο με παραμύθι. Ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές, που κατάφερε να σώσει την καριέρα του μέσα από τις ατομικές διακρίσεις και όχι τις ομαδικές, αφού η απώλεια τύχης, του στέρησε την ευκαιρία να πετύχει πολλά παραπάνω, από όσα μέτρησε στην πορεία του. Το συναίσθημα που αφήνει η φανέλα, είναι η νοσταλγίας της απώλειας ενός τίτλου. Ένας από τους πιο αδικημένους αθλητές, μέσα στο «Chal’s football museum».
Νότης Χάλαρης
