Μια Σέφιλντ μα ποια Σέφιλντ;
Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και Σέφιλντ Γουένσντεϊ μοιράζονται μια πόλη αλλά και ένα από τα πιο παλιά ντέρμπι στην ιστορία του ποδοσφαίρου! Διαβάστε όλα όσα έχουν δημιουργήσει και χαρακτηρίζουν αυτή την κόντρα!
Η Γουένσντεϊ είναι το παλαιότερο από τα δύο σωματεία και ιδρύθηκε το 1867 από ένα κρίκετ κλαμπ αποτελούμενο από εμπόρους χάλυβα. Το όνομα «Τετάρτη» - «Wednesday»- προέρχεται από την ημέρα που η ομάδα έπαιζε αρχικά τους αγώνες της, ήταν η μέρα που οι παίκτες και οι οπαδοί δεν δούλευαν. Η ομάδα ποδοσφαίρου ιδρύθηκε κυρίως για να διατηρεί τα μέλη μαζί τον χειμώνα. Η Γιουνάιτεντ δημιουργήθηκε 22 χρόνια αργότερα το 1889, όταν η Γουένσντεϊ αναγκάστηκε να αφήσει το Μπράμαλ Λέιν για μια οικονομική διαμάχη.
Συγκεκριμένα μετά από επτά χρόνια σ’ αυτό το γήπεδο, οι συνθήκες άρχισαν να αλλάζουν. Οι παίκτες είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν το σύλλογο, καθώς ο πρόεδρος τους αρνήθηκε τότε να γίνει επαγγελματικός. Με πολλούς από τους παίκτες να απειλούν να δημιουργήσουν μια άλλη ομάδα, την Σέφιλντ Ρόβερς, η ιδιοκτησία θα λυγίσει! Με το επιπλέον κόστος που δημιουργήθηκε, ο σύλλογος δεν ήταν ευχαριστημένος που έπρεπε να μοιράζεται τα έσοδα των εισιτηρίων με τους ιδιοκτήτες του Μπράμαλ Λέιν, οπότε αποφάσισε να φτιάξει το δικό του γήπεδο στο Όλιβ Γκρόουβ.
Η αποχώρηση της ομάδας άφησε το Μπράμαλ Λέιν με μια τεράστια τρύπα στα έσοδά του! Τότε τη λύση ανέλαβε να βρει ένας άντρας που συχνά ξεχνάτε από τους οπαδούς, αλλά είναι αναμφισβήτητα ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ιστορία του ποδοσφαίρου του Σέφιλντ. Πρόκειται για τον Τσαρλς Κλεγκ, έναν φημισμένο ποδοσφαιριστή που έπαιξε στον πρώτο αγώνα μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας και είχε καθοριστικό ρόλο στη συγχώνευση των ποδοσφαιρικών ενώσεων Σέφιλντ και Χάλαμσάιρ. Επίσης ήταν πρόεδρος της Γουένσντεϊ μετά από μια επιτυχημένη καριέρα παίζοντας εκεί και τον χαρακτήριζαν ως «Ναπολέων του ποδοσφαίρου». Ο Κλεγκ πρότεινε να σχηματιστεί μια ποδοσφαιρική ομάδα για να αντισταθμίσει τα χαμένα έσοδα τώρα που είχε φύγει η Γουένσντεϊ. Έτσι, έγινε η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ FC, η πρώτη Γιουνάιτεντ στο αγγλικό ποδόσφαιρο, η οποία μέχρι και σήμερα έχει ως ιστορικό φρούριο το αρχικό σπίτι της Γουένσντεϊ!
Οι οπαδοί της Γουένσντεϊ, απολαμβάνουν το γεγονός ότι ήταν άμεσα υπεύθυνοι για τη δημιουργία των αντιπάλων τους, ενώ ορισμένοι οπαδοί έχουν αποτινάξει την επιρροή που είχαν από εκείνους! Σε τελική ανάλυση, είναι ο αλαζονικός μεγάλος αδερφός έναντι του μνησίκακου μικρού αδερφού. Οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ ήταν άντρες που δεν ήταν φανατικοί οπαδοί της Γουένσντεϊ , και οι οποίοι τραβήχτηκαν είτε από άλλες φθίνουσες ομάδες της πόλης είτε από τον τοπικό πληθυσμό γύρω από το έδαφος του Μπράμαλ Λέιν. Κάποιοι επιθυμούσαν απλώς να γίνουν μέρος ενός νέου γηπέδου και μιας νέας ομάδας, ίσως ακόμη και των νεόπλουτων της πόλης. Η Γουένσντεϊ ήταν το παλαιότερο, πιο παραδοσιακό κλαμπ που συγκέντρωνε τους εμπόρους της περιοχής και εκπροσωπούσε στην ουσία την τοπική μικροαστική τάξη.
Ωστόσο, οι διαφορές στην κοινωνική προέλευση των δύο συλλόγων δεν ήταν αρκετά μεγάλες για να αφήσουν ένα διαρκές σημάδι. Και οι δύο ταυτίστηκαν πρώτα και κύρια με τη μεγάλη βιομηχανία της πόλης, όπως φαίνεται από την ιστορία των ψευδώνυμων τους. Ο όρος "Μπλέιντς" (λεπίδες) ήταν αρχικά ένα δημοσιογραφικό κλισέ που συνδέθηκε με οποιαδήποτε ομάδα από το Σέφιλντ. Ως εκ τούτου κανένας σύλλογος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι του ανήκε ο όρος. Στην πραγματικότητα, ήταν η Γουένσντεϊ που αρχικά είχε το παρατσούκλι των Μπλέιντς, ενώ η Γιουνάιτεντ, όπως και κάθε άλλη ομάδα από το Σέφιλντ τότε, ήταν γενικά γνωστή ως «Κάτλερς» (μαχαιροποιοί). Μόνο όταν η Γουένσντεϊ μετακόμισε από το Όλιβ Γκρόουβ στο νέο της έδαφος στο Όουλερτον, έχασε το ψευδώνυμο και αναγεννήθηκε ως κουκουβάγια. Τότε η Γιουνάιτεντ έγινε γνωστή ως Μπλέιντς.
Η δημιουργία της Γιουνάιτεντ οδήγησε επίσης στην προσβολή-παρατσούκλι που πλανάται γύρω από το Σέφιλντ, «χοίρος». Εάν έχετε δει ποτέ μια διαμάχη μεταξύ δύο οπαδών ποδοσφαίρου του Σέφιλντ, θα δείτε να αποκαλεί ο ένας τον άλλον «χοίρο»! Γιατί όμως και οι δύο ομάδες το χρησιμοποιούν ως προσβολή; Λοιπόν για την Γουένσντεϊ είναι μια αναφορά στη βιομηχανία χάλυβα, καθώς τα εργοστάσια βρίσκονταν στο Σέφιλντ. Ονόμασαν την Γιουνάιτεντ «γουρούνια» αναφερόμενοι στον χοιρινό σίδηρο, μια μορφή χαμηλότερης ποιότητας του μετάλλου που είναι συχνά προϊόν της χαλυβοβιομηχανίας. Το συμπέρασμα εδώ είναι ότι η Γουένσντεϊ είχε καθαρό ισχυρό σίδηρο, ενώ η Γιουνάιτεντ είχε ένα εύθραυστο και χάλια υποπροϊόν.
Γιατί λοιπόν το αντίστροφο; Η Γουένσντεϊ θα φύγει τελικά από το Όλιβ Γκρόουβ μετά την πώληση της γης μέσω μιας υποχρεωτικής εντολής αγοράς και θα κατευθυνθεί έξω από το κέντρο της πόλης προς τα πράσινα λιβάδια του Όουλερτον και θα φτιάξει το Στάδιο Χίλσμπορο. Έκτοτε κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι το Χίλσμπορο χτίστηκε στη θέση ενός παλιού χοιροτροφείου, δίνοντας έτσι το παρατσούκλι «χοίρος» στην Γουένσντεϊ. Η φήμη αυτή αντικρούστηκε από ορισμένους, αλλά είναι ένας μύθος που παραμένει.
Φυσικά θα μπορούσατε να ρωτήσετε χιλιάδες οπαδούς των δυο ομάδων για το παρατσούκλι των χοίρων και να λάβετε μια διαφορετική απάντηση κάθε φορά για το γιατί καλούν ο ένας τον άλλον έτσι! Μερικοί λένε ότι η Γιουνάιτεντ είναι «οι χοίροι» επειδή οι κόκκινες και άσπρες ρίγες τους μοιάζουν με ραβδωτό μπέικον, ενώ άλλοι λένε ότι η Γουένσντεϊ είναι «οι χοίροι» επειδή οι μπλε και λευκές ρίγες τους μοιάζουν με τις ποδιές των κρεοπωλών. Όσον αφορά την ιστορία της προσβολής, ορισμένοι θα σας πουν ότι πηγαίνει πίσω από την έναρξη των συλλόγων, άλλοι θα πουν ότι το άκουσαν μόνο από τη δεκαετία του 1970 και μετά, όμως είναι πλέον αναπόφευκτο μέρος του ντέρμπι!
Το πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δύο πλευρών πραγματοποιήθηκε το 1890 στο Όλιβ Γκρόουβ. Ήταν ένα φιλικό στο οποίο η Γουένσντεϊ πήρε την πρώτη νίκη σε αυτό το παιχνίδι με 2-0. Ωστόσο η Γιουνάιτεντ θα έχει την πρώτη ανταγωνιστική νίκη. Ο πρώτος αγώνας πρωταθλήματος μεταξύ των δύο κατέληξε με ισοπαλία 1-1, έτσι η Γιουνάιτεντ θα διεκδικήσει την πρώτη της νίκη το 1893 με σκορ 2-1. Μάλιστα η Γουένσντεϊ χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 1896 για την πρώτη ανταγωνιστική νίκη της επί της Γιουνάιτεντ.
Οι αγώνες μεταξύ των δυο πλευρών ήταν αρκετές φορές βίαιοι. Το 1892 σ’ ένα παιχνίδι οι παίκτες πήδηξαν στις κερκίδες για να δείρουν τους οπαδούς ενώ χρειάστηκε να παρέμβει η αστυνομία για την αποκατάσταση της τάξης. Έπειτα το 1895 οι υποστηρικτές και των δύο πλευρών έφτιαξαν κηδειόχαρτα ανακοινώνοντας μ’ αυτό τον τρόπο το θάνατο της αντίπαλης πλευράς λίγο πριν βρεθούν αντιμέτωποι. Μάλιστα οι κόντρες μεταξύ τους έφτασαν σε τέτοιο σημείο που λέγεται ότι μερικές οικογένειες ήταν τόσο διχασμένες σε αυτό το ζήτημα που οι πατεράδες έπαψαν να μιλούν στους γιους και ο αδελφός στον αδελφό!
Με τα χρόνια, τα αποτελέσματα των αναμετρήσεων των δύο ομάδων παρέμειναν σχετικά ομοιόμορφα. Για τρεις δεκαετίες μεταξύ του 1930 και του 1960, η Γιουνάιτεντ κυριάρχησε στο Μπράμαλ Λέιν. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σημείωσε την καλύτερη νίκη της επί της Γουένσντεϊ με 7-3 το 1951, η οποία είναι πλέον ριζωμένη στη λαογραφία των Μπλέιντς. Επιπλέον, μεταξύ του 1934 και του 1965, κράτησε το αήττητο εντός έδρας από την Γουένσντεϊ στο πρωτάθλημα.
Το πιο παρόμοιο σερί της Γουένσντεϊ έρχεται στο κύπελλο και είναι ζωντανό μέχρι σήμερα. Την τελευταία φορά που έχασε από την Γιουνάιτεντ στο κύπελλο ήταν το 1928. Από τότε, έχουν αρκετές ισοπαλίες και νίκες για τις κουκουβάγιες. Φυσικά υπάρχει και ο περίφημος ημιτελικός του FA Cup το 1993. Ο αγώνας είχε αρχικά προγραμματιστεί να γίνει στο Έλαντ Ρόουντ, αλλά η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη που έπρεπε να ανταλλάξουν με το παιχνίδι Άρσεναλ-Τότεναμ που θα γινόταν στο Γουέμπλεϊ. Ήταν ένας επικός αγώνας που τον παρακολούθησαν 75.364 άτομα και έληξε στην παράταση με 2-1 υπέρ της Γουένσντεϊ!
Ο πιο διάσημος αγώνας όμως είναι αυτός που έχει μετατραπεί σε τραγούδια και για τις δύο πλευρές, τη Σφαγή της Μπόξινγκ Ντέι. Παραδοσιακά η Μπόξινγκ Ντέι γίνεται κάθε χρόνο στις 26 Δεκεμβρίου! Αν και είναι αργία, εννοείται πως οι Άγγλοι παίζουν ποδόσφαιρο δίχως σταματημό και επειδή ακριβώς είναι μέρα γιορτινή, και για να μην γίνονται μεγάλες και μακρινές μετακινήσεις οπαδών (για να μπορούν να απολαύσουν όλοι πιο εύκολα το οικογενειακό τραπέζι και να μην τους “τρώει” ο δρόμος) υπάρχουν πολλά ντέρμπι!
Η «Σφαγή» συνέβη το 1979 στο Χίλσμπορο για την 3η κατηγορία της Αγγλίας, μια αναμέτρηση που θα βρίσκει πάντα χώρο σε συζητήσεις για σπουδαία ντέρμπι πραγματικού μίσους. Οι δύο ομάδες είχαν να βρεθούν αντιμέτωπες από το 1971 και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε αυτή η αναμέτρηση να είναι η υπ’ αριθμόν 100 σε μεταξύ τους παιχνίδια. Επίσης είχε τεράστια βαθμολογική σημασία μιας και η Γιουνάιτεντ, που βρίσκονταν στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, αν έχανε θα έβλεπε την αντίπαλό της, που ήταν στην 5η θέση, να την προσπερνάει και να πιάνει κορυφή, με συνδυασμό και άλλων αποτελεσμάτων. Η αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε ορίσει την αναμέτρηση στις 11 το πρωί για να γλιτώσει όσο αυτό ήταν δυνατό τους μεθυσμένους οπαδούς στην κερκίδα (και κατ’ επέκταση τα επεισόδια που ήταν συχνό φαινόμενο εκείνα τα χρόνια) αν και -σύμφωνα με μαρτυρίες- υπήρχαν μεθυσμένοι οπαδοί και των δύο ομάδων από τις 8 το πρωί στους δρόμους του Σέφιλντ που δρούσαν ανεξέλεγκτα προκαλώντας υλικές ζημιές!
Πριν την αναμέτρηση, ο προπονητής της Γουένσντεϊ, ο θρυλικός Τζακ Τσάρλτον, είχε βγάλει έναν επικό λόγο στα αποδυτήρια για το τι ακριβώς σήμαινε αυτό το παιχνίδι για τον σύλλογο, τους οπαδούς, τον ίδιο αλλά και την υστεροφημία που θα τους ακολουθούσε. «Δεν με ενδιαφέρει αν θα πάρετε κάρτα, ακόμα και αν αποβληθείτε. Το μόνο που θέλω είναι πίεση παντού από το πρώτο λεπτό. Πίεση και σκληρό παιχνίδι στα όρια του φάουλ και του αντιαθλητικού. Δείξτε πάθος και αφήστε στο γήπεδο ότι έχει ο καθένας μέσα του. Τα υπόλοιπα αφήστε τα σε μένα. Είναι πολύ ικανή και ταλαντούχα ομάδα. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Φέρτε μου τη νίκη. Τίποτα λιγότερο. Δεν θα ανεχτώ τίποτα λιγότερο».
«Δεν θυμάμαι ποιος πρότεινε να παραταχθούμε στη φυσούνα δίπλα-δίπλα και να βγούμε στο γήπεδο όπως βγαίνουν οι ομάδες σε ένα τελικό αλλά αυτό δεν ήταν καλή ιδέα. Καθόλου καλή ιδέα για να ακριβολογώ. Θυμάμαι τον Τζον Μακ Φέιλ να με αγριοκοιτάζει και να μου λέει πως θα μου σπάσει το πόδι την πρώτη φορά που θα ακουμπούσα την μπάλα. Χαμογέλασα ειρωνικά. Πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του ο συμπαίκτης μου, ένας θηριώδης αναπληρωματικός επιθετικός, με το όνομα Τζον Λόουϊ τον κοίταξε υποτιμητικά και του είπε “καλά όλα αυτά αλλά θα πρέπει πρώτα να έχεις τα δικά σου πόδια και εγώ δεν ξέρω αν θα σου δώσω αυτή την ευκαιρία γι’ αυτό σκάσε”.
Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κάποιος κινήθηκε γρήγορα κατά πάνω του, έπεσαν μερικές ψιλές και αν δεν μας σταματούσαν οι προπονητές μας οι φροντιστές και μερικοί ψυχραιμότεροι, λογικά, θα ήμασταν ακόμα εκεί και θα παίζαμε ξύλο. Γνωρίζαμε πως το παιχνίδι που θα ξεκινούσε σε λίγα λεπτά ήταν σπουδαίο αλλά εκείνη τη στιγμή έγινε το σπουδαιότερο στην μέχρι τότε καριέρα μας. Ένα παιχνίδι ιερό που κανείς –και για κανένα λόγο- δεν ήθελε να το χάσει».
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Τέρι Κουράν, επιθετικό της Γουένσντεϊ ο οποίος μόλις σκόραρε πανηγύρισε το γκολ μπροστά στους φανατικούς οπαδούς των αντιπάλων που δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια και άρχισαν να του πετούν κέρματα και να τον βρίζουν χυδαία. «Αν είχα μαζέψει όλα εκείνα τα κέρματα θα είχα πλουτίσει και δεν θα είχε χρειαστεί να παίξω ποδόσφαιρο ποτέ ξανά στη ζωή μου» θα πει αστειευόμενος μετά την αναμέτρηση. Σε εκείνη τη φάση είχε προλάβει να πει και δύο κουβεντούλες στον Μακ Φέιλ για τις απειλές του πριν την έναρξη «Επειδή φοβόμουν μη μου σπάσεις το πόδι το έβαλα με το κεφάλι». Το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν η συντριπτική νίκη της Γουένσντεϊ με 4-0!
Το πιο ενδιαφέρον μέρος είναι ότι και οι δύο ομάδες τραγουδούν για τη σφαγή της Μπόξινγκ Ντέι μέχρι σήμερα. Οι οπαδοί της Γουένσντεϊ το κάνουν για τους προφανείς λόγους, είναι η μεγαλύτερη νίκη τους έναντι των αντιπάλων τους στην ιστορία τους. Ωστόσο στην Γιουνάιτεντ, τραγουδούν για να τους υπενθυμίσουν γιατί πρέπει να παίξουν καλά ώστε να μην ξανά χάσουν μ’ αυτό τον τρόπο!
Στις μέρες μας η Γουένσντεϊ αγωνίζεται στην Τσάμπιονσιπ και η Γιουνάιτεντ στην Πρέμιερ Λιγκ, όμως η αντιπαλότητα τους συνεχίζεται με το ματς της Μπόξινγκ Ντέι του 1979 να εξακολουθεί να ξεχωρίζει και να σπέρνει τη διχόνοια ανάμεσα τους!
Ευτυχία Γιαπουτζή
