Τα «Όσκαρ» και τα «Χρυσά Βατόμουρα» των Euro U21 (1994-2019)
Αφίσες στα δωμάτια τους. Αυτό ήταν οι Βαχίντ Χαλίλχοτζιτς, Ανατολίι Ντεμιανένκο, Ρούντι Φέλερ και Μαρκ Χατέλϋ για τους Φρανσέσκ Άρνο, Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο, Κλας-Γιαν Χούντελααρ και Ρόιστον Ντρέντε.
Πρότυπα. Αυτό ήταν οι Μανουέλ Σαντσίς Οντιγιουέλο, Λοράν Μπλαν, Ντάβορ Σούκερ και Ρενάτο Μπούσο για τους Μάρκους Μπεργκ, Χουάν Μάτα, Τιάγκο Αλκάνταρα και Γουίλιαμ Καρβάλιο.
Οι Ντάνι Θεμπάγιος και Φαμπιάν Ρουίθ, πιθανότατα θα έχουν ακόμη στο συρτάρι τους σε κάποια τάπα ή κάρτα τους Λουίς Φίγκο, Φάμπιο Καναβάρο, Αντρέα Πίρλο και Πετρ Τσεχ.
Όλοι τους τιμήθηκαν για το ταλέντο και τον ιδρώτας τους, με το Golden Award του εκάστοτε Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U21. Οι περισσότεροι ωρίμασαν ηλικιακά και συνέχισαν να λάμπουν. Οι υπόλοιποι κατέβηκαν νωρίς από την σκηνή του ποδοσφαίρου.
- Λουίς Φίγκο – 1994
Οι συστάσεις είναι περιττές. Ο μέσος – θρύλος της Πορτογαλίας εκτόξευσε την ποδοσφαιρική του αξία, το 1994, μέσω του Πρωταθλήματος U21. Ο Φίγκο, έχασε μεν, στον τελικό από τους back to back πρωταθλητές Ιταλούς, πήρε δε, το βραβείο του πολυτιμότερου του τουρνουά σπίτι του.
Μετά τη διοργάνωση, «σπατάλησε» έναν ακόμη χρόνο στην Πορτογαλία και την Σπόρτινγκ Λισαβόνας, προτού πάρει μεταγραφή για την Μπαρτσελόνα, στην οποία αρχικά τον λάτρεψαν τόσο, όσο στο τέλος τον μίσησαν. Ο λόγος; Η μεταγραφή-προδοσία των 62 εκατομμυρίων ευρώ (ποσό ρεκόρ για εκείνη την εποχή), στην αιώνια αντίπαλο Ρεάλ Μαδρίτης.
Αποσύρθηκε το 2009, φορώντας τη φανέλα της Ίντερ, ενώ με τους αγαπημένους του «Θαλασσοπόρους» -παρατσούκλι της Εθνικής Πορτογαλίας- πραγματοποίησε 127 συμμετοχές.
- Φάμπιο Καναβάρο – 1996
Ακολουθώντας τις επιτυχίες του 1992 και του 1994, η Ιταλία διατηρεί και το 1996 στην κατοχή της το τρόπαιο, χάρη στον «βράχο» της άμυνάς της, Φάμπιο Καναβάρο.
Ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός ήταν ο πολυτιμότερος του τουρνουά, μετατρέποντας τον εαυτό του σ’ ένα από τα κορυφαία και πλέον περιζήτητα ευρωπαϊκά ταλέντα της εποχής.
Έτσι, μετά τη Νάπολι ακολούθησαν κατά σειρά η Πάρμα, με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο UEFA τη σεζόν 1998-99, η Ίντερ, η Γιουβέντους, η κατάκτηση του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2006 με τους «Azzuri», η Χρυσή Μπάλα και η μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης την ίδια χρονιά, η επιστροφή στη Γιουβέντους, τα πετροδόλαρα της Αλ-Αχλί, προτού αποσυρθεί από τους αγωνιστικούς χώρους το 2011.
Πλέον, δοκιμάζει να αφήσει το στίγμα του και ως προπονητής, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στην κινεζική, Κουανγκτσόου Έβεργκραντ.
- Φρανσέσκ Άρνο – 1998
Ότι λάμπει δεν είναι, πάντα, χρυσός. Αυτό ακριβώς ισχύει και για τον πολυτιμότερο του τουρνουά του 1998, Φρανσέσκ Άρνο. Ο Ισπανός keeper, οδήγησε εκ του ασφαλούς την χώρα του στην κατάκτηση του τροπαίου, όμως μετά απ’ αυτό τράβηξε «φρένο» και δεν εξελίχθηκε σε top material.
Άξιο αναφοράς είναι ότι στον μονό τελικό που διεξήχθη στο Βουκουρέστι, ο Άρνο σταμάτησε την δικιά μας Εθνική Ομάδα, η οποία, τότε, μεταξύ άλλων, αποτελείτο από τους νεαρούς Γιώργο Καραγκούνη (αρχηγός), Άγγελο Μπασινά, Τραϊανό Δέλλα, Βασίλη Λάκη, Δημήτρη Ελευθερόπουλο, Δημήτρη Μαυρογενίδη, Ιεροκλή Στολτίδη, Γιάννη Γκούμα και Νίκο Λυμπερόπουλο.
Μάλιστα, ο επιθετικός από τα Φιλιατρά (Λυμπερόπουλος), κέρδισε μαζί με τον Στέφεν Ίβερσεν τον τίτλο του top scorer της διοργάνωσης, με τρία γκολ, ωστόσο στον τελικό βρήκε απέναντι του τον ανερχόμενο τερματοφύλακα της Μπαρτσελόνα.
Έξι χρόνια στους Ισπανούς γίγαντες δεν κατάφερε να καθιερωθεί, πραγματοποιώντας μόνο 24 εμφανίσεις με τους «Blaugrana», προτού φύγει για την Μάλαγα το 2001.
Εκεί, στέριωσε. Μέτρησε σε δέκα χρόνια 131 συμμετοχές, ένα κύπελλο Intertoto (2002) και μια αξιοπρεπή, χωρίς χρυσάφι, καριέρα. Με την αντρική ομάδα των «Φούριο Ρόχας» δεν αγωνίστηκε ποτέ και πλέον τελεί χρέη τεχνικού διευθυντή στη Ρεάλ Οβιέδο.
- Αντρέα Πίρλο – 2000
Ο Πίρλο, την περίοδο που «μάγευε» στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21 του 2000, έπαιζε ήδη στην Ίντερ.
Παρόλα αυτά, σε τρία χρόνια, ο Ιταλός playmaker, φόρεσε μόλις 22 φορές την φανέλα των «Nerazzuri», πριν αλλάξει γειτονιά το 2001, μετακομίζοντας στη Μίλαν.
Ο 40χρονος, πλέον, Πίρλο πέρασε μια δεκαετία γεμάτη τρόπαια με τους «Rossoneri», σηκώνοντας δις (2002-03, 2006-07) το Champions League, ενώ με τους «Azzuri» συνέχισε να διαπρέπει και ως άντρας, ντεπουτάροντας το 2002 και κερδίζοντας το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2006.
Ο «μαέστρος» γνώρισε ανάλογη επιτυχία στη συνέχεια και με τη φανέλα της Γιουβέντους, ενώ πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 2017 έζησε το όνειρο του MLS και της Αμερικής, αγωνιζόμενος στη Νιου Γιορκ Σίτι.
- Πετρ Τσεχ – 2002
Άλλη μία επιτυχία των Euro U21. Ο Τσέχος keeper ήταν ο πολυτιμότερος της διοργάνωσης του 2002, οδηγώντας τη χώρα του στην κατάκτηση του τροπαίου κόντρα στη Γαλλία.
Μετά απ’ αυτό του το επίτευγμα «ξόδεψε» δύο ακόμη χρόνια στη Ligue 1 και την Σταντ Ρενναί, με τις προτάσεις το ίδιο διάστημα για την απόκτησή του να πέφτουν βροχή.
Το 2004, η Τσέλσι εξασφάλισε την υπογραφή του, κερδίζοντας στην «κούρσα» των δικαιωμάτων του, τις Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η συνέχεια; Γνωστή. Τέσσερα πρωταθλήματα Αγγλίας, ένα Champions League, ένα Europa League κατά το διάστημα παραμονής του στο «Stamford Bridge», μαζί με μία πλειάδα άλλων τίτλων, προτού φορέσει τα γάντια της Άρσεναλ.
Το φινάλε στην καριέρα του έπεσε πέρυσι στον τελικό του Europa League, όπου πρώτα έχασε το τρόπαιο με 4-1 από την πρώην αγαπημένη του και έπειτα γύρισε σ’ αυτήν για να την υπηρετήσει από το πόστο του τεχνικού συμβούλου.
- Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο – 2004
Συγκριτικά με όλους τους προηγούμενους νικητές του βραβείου, ο Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο, ανήκει στην κατηγορία των «failed potential».
Ο Ιταλός striker έζησε μέρες λατρείας στη Μίλαν, ωστόσο δεν κατάφερε σε κανένα σημείο της καριέρας του να καθιερωθεί στον «αστέρα», που πολλοί αισθάνθηκαν ότι μπορεί να γίνει στο ξεκίνημα αυτής.
Οι φιλοδοξίες για την πορεία του άρχισαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21 του 2004, στη Γερμανία, όπου με 4 γκολ (ένα στον τελικό κόντρα στη Σερβία Μαυροβούνιο), οδήγησε τους «Azzurri» στον 5ο τίτλο της ιστορίας τους και εκείνον, έναν χρόνο μετά, στο Μιλάνο.
Με τους «Rossoneri» του Κάρλο Αντσελότι μέτρησε σε μια τριετία (2005-2008) 36 τέρματα σε 90 συμμετοχές, αλλά η συνέχεια δεν ήταν η ανάλογη. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 2018, έχοντας αρχικά φορέσει τις φανέλες των Τζένοα, Μπολόνια, Κουανγκτσόου Έβεργκραντ, Παλέρμο, Έμπολι, Πεσκάρα και Σπέτσια, ενώ στα 37 του πλέον προπονεί την Προ Βερτσέλλι, ομάδα 3ης κατηγορίας στην Ιταλία.
- Κλας-Γιαν Χούντελααρ – 2006
Καλοκαίρι του 2006 και είναι η σειρά της Ολλανδίας να… «ανθίσει» στη διοργάνωση. Οι «Tουλίπες», με πρωτομάστορα το –τότε- επόμενο υπερόπλο στο σκοράρισμα, Κλας-Γιαν Χούντελααρ, κατακτά το τουρνουά της Πορτογαλίας, επικρατώντας στον τελικό των Ουκρανών με 3-0.
Ο φορ των «Οράνιε», πετυχαίνει συνολικά 4 τέρματα (2 στον τελικό) και αυτόματα μπαίνει στο ραντάρ των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων, οι οποίες απλώνουν χρυσάφι στα πόδια του για να τον αποκτήσουν.
Εκείνος, ωστόσο, για τρία χρόνια (2006-2009) συνεχίζει να σκίζει τα δίχτυα στη χώρα του για λογαριασμό του Άγιαξ, προτού η Ρεάλ Μαδρίτης εξασφαλίσει την υπογραφή του έναντι 27 εκατομμυρίων ευρώ.
Στο «Santiago Bernabeu» η χρονιά που ακολουθεί είναι… καταθλιπτική, ενώ το ίδιο μοτίβο έχει και η επόμενη σεζόν στην Ιταλία και τη Μίλαν.
Το δεύτερο σπίτι του το βρίσκει, εν τέλει, το 2010, στη Βόρεια Ρηνανία και τη Σάλκε. Οι «Βασιλικοί Μπλε», του παρέχουν μια τίμια καριέρα δίχως ασημικά, αλλά με πολλά γκολ.
Το τελευταίο κεφάλαιο της «what if» καριέρας του, το γράφει, όντας στα 36 του, στον «Αίαντα», με τον οποίο φιλοδοξεί να κλείσει, όπως άνοιξε. Με θόρυβο!
- Ρόιστον Ντρέντε – 2007
Η UEFA βλέποντας πως τα εκάστοτε Παγκόσμια Κύπελλα και Euro των αντρών έκλεβαν την παράσταση, αποφασίζει για πρώτη φορά στα χρονικά να διοργανώσει το τουρνουά την αμέσως επόμενη χρονιά, προκειμένου να προσδώσει μεγαλύτερη ακροαματικότητα στο όλο event.
Η Πρωταθλήτρια Ολλανδία φιλοξενεί την διοργάνωση, καλούμενη ταυτόχρονα να υπερασπιστεί το στέμμα της. Στον τελικό επικρατεί 4-1 της Σερβίας και πλέον όλη η Ευρώπη στρέφεται στη νέα αφρόκρεμα του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Τα «διαμάντι» εκείνης της φουρνιάς, μαζί με τον Ράιαν Μπάμπελ, ακούει στο όνομα, Ρόιστον Ντρέντε. Ο εκρηκτικός winger, μετά την κατάκτηση του τροπαίου, μετακομίζει από τη Φέγενορντ στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Παρά τις 46 εμφανίσεις σε δύο σεζόν στη Μαδρίτη, η μεταγραφή αποδεικνύεται βιαστική για τον «άγουρο» Ντρέντε, ο οποίος ψάχνει το restart πηγαίνοντας δανεικός σε Έρκουλες και Έβερτον.
Δυστυχώς, το χαρτί για τον ίδιο δεν γύριζε. Η πορεία σε Σπαρτάκ Βλαντικαφκάς, Ρέντινγκ, Σέφιλντ Γουένσντεϊ, Κάισερισπορ, Μπανίας και Σπάρτα Ρότερνταμ τον χαρακτήρισαν ως ένα ακόμη «πυροτέχνημα».
Στα 33 του, πλέον, αγωνίζεται στην 3η κατηγορία της Ολλανδίας με την άσημη Κοζάκεν Μπόις, ενώ με τις αντρικές «Τουλίπες», μετρά μόλις μία συμμετοχή.
- Μάρκους Μπεργκ – 2009
Το 2009 είναι η ώρα της Γερμανίας (1ος τίτλος) ν’ ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου. Στο τουρνουά της Σουηδίας τα «Πάντσερ» επικρατούν 4-0 της Αγγλίας, έχοντας στη σύνθεση τους ποδοσφαιρικούς αστέρες του μέλλοντος, όπως οι Μάνουελ Νόιερ, Ζερόμ Μπόατενγκ, Ματς Χούμελς, Σάμι Κεντίρα και Μεζούτ Εζίλ.
Παρ’ όλα αυτά, το Golden Award καταλήγει, ομολογουμένως, σ’ ένα δικό μας παιδί. Ο Μάρκους Μπεργκ, γνωστός από το τετραετές του πέρασμα στον Παναθηναϊκό, σκοράρει 7 φορές για λογαριασμό της Σουηδίας και δείχνει έτοιμος για τα μεγάλα σαλόνια.
Από την Χρόνινγκεν στην Bundesliga και το Αμβούργο, με τις επιδόσεις του, ωστόσο, να πέφτουν κατακόρυφα, καθώς σκόραρε μόλις 13 φορές σε 70 εμφανίσεις με τους «Δεινόσαυρους».
Ο ήλιος της Ελλάδας αναγέννησε τους αριθμούς του στο «goal», με αποτέλεσμα ο τραπεζικός του λογαριασμός να φουσκώσει με τα πετροδόλαρα της Αλ Αΐν από το Άμπου Ντάμπι. Τα λεφτά έφεραν… λεφτά, με τον Μπεργκ να επιστρέφει στην Ευρώπη για χάρη της ρωσικής Κρασνοντάρ, αλλά οι ένδοξες μέρες του να παραμένουν στην Αθήνα.
- Χουάν Μάτα – 2011
Η Ισπανία έπειτα από 12 άγονα χρόνια επιστρέφει στο «θρόνο», κατακτώντας το τουρνουά της Δανίας το 2011. Καταλύτης σ’ αυτήν την επιτυχία ήταν ο πολλά υποσχόμενος Χουάν Μάτα, ο οποίος μαζί με τον «Διόσκουρο» του Αντέρ Ερέρα, οδήγησε τους «Φούριο Ρόχας» στον τρίτο τίτλο της ιστορίας τους (2-0 στον τελικό την Ελβετία).
Το βραβείο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης, άνοιξε τις πόρτες της Premier League για τον Μάτα, με τον βραχύσωμο playmaker ν’ αφήνει την Βαλένθια για την Τσέλσι.
Στο «Stamford Bridge», ο Ίβηρας γνώρισε στιγμές δόξας, μετρώντας ατομικούς τίτλους αλλά και συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια (Champions League τη σεζόν 2011-2012 και Europa League τη σεζόν 2012-2013).
Η έλευση, ωστόσο, του Ζοζέ Μουρίνιο, το 2013, άλλαξε τα δεδομένα για τον Μάτα, ο οποίος άφησε τα μπλε για τα κόκκινα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το «Old Trafford» εξελίχθηκε στο πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό κεφάλαιο στην καριέρα του Ισπανού μεσοεπιθετικού, με τον ίδιο να δηλώνει «Κόκκινος Διάβολος» τουλάχιστον μέχρι το 2021.
- Τιάγκο Αλκάνταρα – 2013
Από την αστερόσκονη της Masia στο Golden Award U21. Ο Τιάγκο Αλκάνταρα, το 2013, ήταν ένα από τα πολλά wonder kids που κυκλοφορούσαν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα, ελέω Μπαρτσελόνα.
Ο ίδιος έψαχνε ένα ακόμη γαλόνι στο ήδη βαρύ πέτο του, προκειμένου να δικαιολογήσει την όλη φασαρία που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του. Το βρήκε στο Euro του Ισραήλ, όπου παρέλαβε τη δάδα της προηγούμενης φουρνιάς, διατηρώντας την Ισπανία στην κορυφή. Ο μέσος των «Blaugrana» πέτυχε χατ-τρικ στον τελικό, κόντρα στην Ιταλία (4-2), οδηγώντας την χώρα του στον back to back και 4ο τίτλο στην ιστορία της.
Το μέλλον του προμηνυόταν λαμπρό, αλλά μακριά από την Ισπανία. Αμέσως μετά το τουρνουά, υπήρξε η φήμη ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Ντέιβιντ Μόιζ ενδιαφέρθηκε έντονα για την απόκτησή του. Εκείνος τελικά, επέλεξε το βαρύ κλίμα της Βαυαρίας, ακολουθώντας στην Μπάγερν Μονάχου, τον μέντορά του στη Μπαρτσελόνα, Πεπ Γκουαρδιόλα.
Ο Αλκάνταρα, όντας στα 29 του πλέον, μετρά 37 εμφανίσεις με την ανδρική ομάδα της Ισπανίας, ενώ στους Βαυαρούς, έχει πάρει την φανέλα του βασικού, σπίτι του.
- Γουίλιαμ Καρβάλιο – 2015
Μόνο και μόνο η σύγκριση με τον Πατρίκ Βιεϊρά, εξηγεί τις απαιτήσεις που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το πρόσωπο του Γουίλιαμ Καρβάλιο. Το Euro U21 της Τσεχίας ήταν το τουρνουά για τον γεννηθέντα στη Λουάντα της Αγκόλας, ο οποίος πήρε από το χέρι την Πορτογαλία και την έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.
Ωστόσο, εκεί, από κομβικός, γίνεται μοιραίος. Το τρόπαιο κρίνεται στα πέναλτι, με τον Καρβάλιο να αστοχεί στο τελευταίο (4-3 από την άσπρη βούλα), δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο στη Σουηδία, τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της.
Η αστοχία αυτή, αποδείχθηκε καθοριστική για την καριέρα του. Πολλές ομάδες της Premier League είχαν σημειωμένο το όνομά του στην ατζέντα τους, παρ’ όλα αυτά καμία δεν έπαιρνε το ρίσκο να αγοράσει ένα δυνητικά top material.
Ο Καρβάλιο, για μια τριετία, έμεινε στάσιμος στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας και όταν πλέον ωρίμασε, αποφάσισε να συνεχίσει να παίζει σε ομάδες δεύτερης ταχύτητας, επιλέγοντας το καλοκαίρι του 2018 τη La Liga και τη Ρεάλ Μπέτις.
- Ντάνι Θεμπάγιος – 2017
«Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα, 22 παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί» - Γκάρι Λίνεκερ-. Αυτό έγινε και στο Euro U21 της Πολωνίας, με τα «Πάντσερ» να επικρατούν στον τελικό της Ισπανίας με 1-0.
Ο τίτλος, μπορεί να κατέληξε στα χέρια του Μαξιμίλιαν Άρνολντ (στην 23άδα συγκαταλέγονταν και ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος), ωστόσο, η πόρτα της μεγάλης μεταγραφής θα άνοιγε για τον φιναλίστ, Ντάνι Θεμπάγιος. Το ταλαντούχο 10άρι της Μπέτις, μετά το τουρνουά, αφήνει τα αλώνια για τα σαλόνια του «Santiago Bernabeu», έναντι περίπου 17 εκατομμυρίων ευρώ.
Η φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης αποδεικνύεται «βαριά» για τις νεανικές πλάτες του, με αποτέλεσμα η «Βασίλισσα» να του δίνει την ευκαιρία να «ψηθεί» μέσω Άρσεναλ (ως δανεικός). Μάλιστα, το ξεκίνημά του στους «Κανονιέρηδες», ήταν εντυπωσιακό, αλλά ένας τραυματισμός πάτησε ένα προσωρινό pause σε μια θελκτική –για την ώρα- ποδοσφαιρική περίπτωση.
- Φαμπιάν Ρουίθ – 2019
«Τύμμα τύμματι τίσαι», είχε γράψει μεταξύ άλλων ο Αρχαίος τραγικός ποιητής, Αισχύλος. Σε απλά ελληνικά, «Την πληγή με πληγή την πληρώνεις».
Το τουρνουά του 2019 ήταν το τελευταίο –μέχρι το επόμενο- που διεξήχθη στα γήπεδα της Ιταλίας (και ορισμένων του Σαν Μαρίνο), με την Ισπανία να εφαρμόζει το «Μία σου και μία μου» στους Γερμανούς. Στον τελικό, επικράτησε 2-1, με μεγάλο πρωταγωνιστή ένα ακόμη «σπλάχνο» της Ρεάλ Μπέτις, τον Φαμπιάν Ρουίθ.
Ο μέσος των «Verdiblancos», ωστόσο, είχε προλάβει πριν τη διοργάνωση, να αυξήσει τις μετοχές του για την κατάκτηση του Golden Award, υπογράφοντας πενταετές συμβόλαιο συνεργασίας με τη Νάπολι.
Στους «Παρτενοπέι» δεν έχει καταφέρει να προσαρμοστεί ακόμα, αλλά στα 24 του προλαβαίνει το… Όσκαρ.
Επιμέλεια: Χρήστος Καρώνης
