Σαν σήμερα: Ένα πικρό τέλος για την πιο όμορφη Φούλαμ! (vids)
Από τον ενθουσιασμό του πρώτου τελικού του Europa League, στην πρωτάρα Φούλαμ και από εκεί, στον «εκτελεστή» Ντιέγκο Φορλάν που διαμόρφωσε μόνος του εκείνο το 2-1. Η συμπλήρωση των 10 χρόνων από τον ευρωπαϊκό τελικό του Αμβούργου, γεμίζει με μελαγχολία τους ρομαντικούς του αθλήματος αλλά και με μία δόση ελπίδας τους οπαδούς της αγγλικής ομάδας. Η αναγέννηση του ενός, ήταν η καταστροφή του άλλου!
Το ημερολόγιο στοχεύει την 12η ημέρα του Μαΐου του 2010 και άπαντες είναι έτοιμοι να υποδεχτούν τον πρώτο τελικό του νεοφερμένου UEFA Europa League (η νέα έκδοση του UEFA Cup). Το «HSH Nordbank Arena» του Αμβούργου έχει βάλει τα καλά του και περιμένει να υποδεχτεί τις δύο μεγαλύτερες εκπλήξεις του θεσμού.
Σαν σήμερα, πριν από 10 χρόνια, η Ατλέτικο Μαδρίτης θα βρεθεί απέναντι στην Φούλαμ, σε έναν από τους πιο περίεργους τελικούς της ιστορίας. Από την μία, η 9η του ισπανικού πρωταθλήματος και από την άλλη η 12η της Premier League, θα παλέψουν για το τρόπαιο που θα τους προσφέρει (εκτός από μία μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία) ένα «εισιτήριο» για τους ομίλους της επόμενης σεζόν. Πίσω από την πρώτη σέντρα, γράφτηκαν οι πιο όμορφες ιστορίες.
Το ξεχωριστό στατιστικό της Ατλέτικο!
Οι πορείες των δύο φιναλίστ περιείχαν τις δικές τους εκπλήξεις και σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητες μέχρι και σήμερα. Από την μία, οι Ισπανοί χρειάστηκαν να τερματίσουν στην τρίτη θέση των ομίλων του Champions League για να βρεθούν στους «32» του Europa League και να διεκδικήσουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Εκεί, αποκλείοντας την Γαλατάσαραϊ, θα ξεκινήσουν ένα μοναδικό και περίεργο σερί μέχρι τον τελικό. Το συνολικό σκορ κόντρα στις Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, Βαλένθια και Λίβερπουλ, ήταν συνεχώς 2-2 (!) με μόλις ένα παιχνίδι να λήγει με νίκη υπέρ των Μαδριλένων.
Συγκεκριμένα, μέτρησαν 4 ισοπαλίες σε ισάριθμες αναμετρήσεις με τις δύο πρώτες ενώ η ήττα με 2-1 στο Άνφλιντ κόντρα στην ομάδα του Τζέραρντ δεν ήταν αρκετή για να ανατρέψει το 1-0 του πρώτου παιχνιδιού στην Ισπανία. Μάλιστα, αυτή ήταν η δεύτερη νίκη της Ατλέτικο σε όλη την ευρωπαϊκή της πορεία και η ισοπαλία στην κανονική διάρκεια του τελικού, την έκανε την μοναδική ομάδα στην ιστορία που κατακτά τρόπαιο με μόλις 2 επικρατήσεις. Σημείωσε συνολικά 9 ισοπαλίες και 4 ήττες στα υπόλοιπα παιχνίδια, χωρίς αυτά να είναι αρκετά για να την σταματήσουν.
Μια πορεία-έπος που δεν ολοκληρώθηκε!
Από την άλλη, με συνολικά 18 παιχνίδια, η Φούλαμ δεν φάνηκε να θέλει να σταματήσει σε κάποιον από τους μεγάλους αντιπάλους που είχε. Η είσοδος στους ομίλους μετά τις προκρίσεις επί των Βέτρα και Άμκαρ Περμ, πρόσφερε στον αγγλικό σύλλογο την δεύτερη ευρωπαϊκή του συμμετοχή στα 131 χρόνια ιστορίας του. Η δεύτερη θέση με 11 βαθμούς, θα την φέρει αντιμέτωπη με την προηγούμενη νικήτρια του θεσμού, Σαχτάρ Ντόνετσκ. Τότε, άπαντες θα αντιληφθούν ότι οι «λευκοί» δεν θα είχαν μία απλή συμμετοχή, αλλά κάτι παραπάνω.
Η επική πρόκριση με 3-2 συνολικό σκορ, θα αποτελέσει την πρώτη από τις πολλές εκπλήξεις των Άγγλων μέχρι τον μεγάλο τελικό. Η Γιουβέντους θα κερδίσει με 3-1 στον πρώτο αγώνα αλλά με ολική ανατροπή (4-1), η Φούλαμ θα δώσει το «παρών» στον προημιτελικό, κόντρα στην Βόλσφμπουργκ. Η ώρα για εκδίκηση για τον αποκλεισμό του 2002/03 από την επίσης γερμανική Χέρτα είχε φτάσει και με 3-1 συνολικό σκορ, το «παραμύθι» δεν έβρισκε τελευταία σελίδα. Το Αμβούργο προετοιμαζόταν να παίξει έναν ευρωπαϊκό τελικό στην έδρα του, όμως το εντός έδρας 0-0 συνδυάστηκε με το 2-1 των «cottagers» στην Αγγλία, με αποτέλεσμα την ολοκλήρωση, μίας από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 21ου αιώνα.
Στην «σκιά» της κατάκτησης!
Η κατάκτηση της Ατλέτικο Μαδρίτης μετά από 48 χρόνιας αναμονής, επισκίασε αρκετά μοναδικά στατιστικά μέσα από αυτόν τον τελικό, τα οποία τον κάνουν ακόμα πιο ξεχωριστό. Από την πλευρά των νικητών, τα δύο γκολ του Ντιέγκο Φορλάν, ήταν τα πρώτα από Ουρουγουανό ποδοσφαιριστή σε τελικό ευρωπαϊκού θεσμού, μετά το 2001 και τον Ιβάν Αλόνσο ενώ παράλληλα ήταν η τρίτη σερί φορά που έβρισκε δίχτυα, χωρίς αυτό να του προσφέρει και την πρώτη θέση των σκόρερ της διοργάνωσης.
Βέβαια, και το γκολ του Σάιμον Ντέιβις, για την προσωρινή ισοφάριση στο 37ο λεπτό, ήταν το πρώτο, από Ουαλό ποδοσφαιριστή σε μία τέτοια στιγμή στην διασυλλογική διοργάνωση, μετά τον Μάικ Ίνγκλαντ της Τότεναμ, στο μακρινό 1974. Φυσικά, δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο Κλιντ Ντέμπσει έγινε επίσης ο πρώτος Αμερικανός που συμμετέχει σε τέτοιο τελικό, αποτελώντας και τον συνδετικό κρίκο δύο μεγάλων ηπείρων. Ωστόσο, το γεγονός ότι στις 18άδες των δύο ομάδων υπήρξαν συνολικά 19 διαφορετικές εθνικότητες, κάνει τα παραπάνω στατιστικά αρκετά αναμενόμενα αλλά, ταυτόχρονα, μοναδικά.
Το τελευταίο λουλούδι σε… καμένη γη!
Συνήθως σε τελικούς ευρωπαϊκών θεσμών, βλέπουμε ομάδες που έχουν καταφέρει ή έχουν διανύσει μία καλή σεζόν, ωστόσο στην περίπτωση των δύο πρώτων φιναλίστ της καινούργιας έκδοσης της δεύτερης μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης, αυτό δεν ισχύει. Αμφότερες είχαν πραγματοποιήσει μία κάκιστη σεζόν, με όλους τους στόχους να έχουν χαθεί και η συγκεκριμένη κατάκτηση πρόσφερε το παραίτητο ευρωπαϊκό εισιτήριο της επόμενης χρονιάς.
Από την μία η Ατλέτικο είχε τερματίσει στην 9η θέση της La Liga με 47 βαθμούς, μετρώντας 17 ήττες σε 38 αγώνες, με την θέση της να μην της προσφέρει συμμετοχή σε κάποιο θεσμό της επόμενης σεζόν ενώ είχε φτάσει μέχρι και τον τελικό του κυπέλλου Ισπανίας, όπου εν τέλει ηττήθηκε από την Σεβίλλη με 2-0. Από την άλλη πλευρά, η Φούλαμ είχε αποκλειστεί και από τα δύο κύπελλα της Αγγλίας από τον Μάρτιο και στην Premier League βρέθηκε πιο κοντά στις θέσεις του υποβιβασμού παρά σε αυτές της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί σε ένα μονόδρομο, όπου η ολοκλήρωση του «θαύματος», ήταν ο τελικός προορισμός, ώστε να δώσει το «παρών» και την επόμενη περίοδο στο Europa League.
Η αφετηρία της νέας εκδοχής της δεύτερης σε δυναμικότητα διοργάνωσης της ΟΥΕΦΑ, δεν γινόταν να ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά όχι τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι όσο για τις «εκπλήξεις» που έγιναν κατά την διάρκειά του. Μετά από αυτό, άπαντες εμπέδωσαν ότι οι τελικοί που θα ακολουθούσαν, δεν θα έμοιαζαν με τους υπόλοιπους για το κύπελλο, που βλέπει (σχεδόν) μόνιμα Ισπανούς να το αγγίζουν. Ωστόσο, εκείνο το παραμύθι της Φούλαμ, είχε το πιο πικρό τέλος.
Νότης Χάλαρης
