Ο τελευταίος «ελληνικός» τελικός, ο Πέναντ και μία ιταλική εκδίκηση!
Την στιγμή που το ΟΑΚΑ φορούσε για τελευταία φορά τα γιορτινά του, η Μίλαν έπαιρνε την δική της εκδίκηση κόντρα στην Λίβερπουλ και ο Πέναντ έμπαινε στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια, η Αθήνα φιλοξενεί τον μεγάλο τελικό του Champions League και οι στιγμές που θα πρόσφερε η... ρεβάνς του 2005, ήταν άξιες για την σημασία του γεγονότος.
Ήταν Μάϊος του 2005, όταν η Λίβερπουλ πέτυχε μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των τελικών του Champions League, κόντρα στην Μίλαν, επιστρέφοντας από το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου, στο τελικό 3-3 και από εκεί στην επικράτηση με 3-2 στα πέναλτι. Έκτοτε, η ομάδα του Στίβεν Τζέραρντ ζούσε στον 7ο ουρανό και οι «ροσονέρι» το φυσούσαν και δεν κρύωνε, χωρίς, ωστόσο, ο «Θεός» του ποδοσφαίρου να έχει πει την τελευταία του λέξη. Όλα έγιναν σαν καλοστημένο σχέδιο και το φινάλε του τελικού της Αθήνας, περιείχε μία διαφορετική γεύση. Αυτή της εκδίκησης. Η Μίλαν «σαρώνει» με 3-0 την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και γνωρίζει ότι η Λίβερπουλ την περιμένει, ήδη, στον τελικό της 23ης Μαΐου, μετά την επικράτηση με 4-1 στα πέναλτι επί της Τσέλσι. Η ιταλική ευκαιρία έρχεται σε κόντρα με την δεύτερη σερί αγγλική επικράτηση σε αυτό το ζευγάρι.
Το «déjà vu» του Αντσελότι…
Το παιχνίδι της Κωνσταντινούπολης αποτέλεσε έναν μόνιμο εφιάλτη για τον Κάρλο Αντσελότι και η παρουσία του Ράφα Μπενίτεθ ακριβώς δίπλα του στον τελικό της Ελλάδας, μόνο βολικός δεν ήταν. Το κρύο του βλέμμα στα δύο τέρματα του Πίπο Ιντζάγκι, μεταφράζονταν σε χίλιες λέξεις, ακόμα και όταν το δεύτερο γκολ, είχε μπει στο 82ο λεπτό. Ο ίδιος ήξερε, ότι μέχρι να λήξει ο αγώνας, τίποτα δεν έχει τελειώσει και το πάθημα είχε γίνει μάθημα από την προηγούμενη συνάντηση των δύο ομάδων. Η κεφαλιά του Ντίρκ Κάουτ ήταν αυτή που έστειλε το «μήνυμα» στον Ιταλό προπονητή ότι το ματς είχε αρχίσει να παίρνει μία παράλληλη πορεία με αυτή, πριν από δύο χρόνια. Είχαν μείνει λίγα λεπτά για την λήξη και η ψυχραιμία των Μιλανέζων θα έκρινε την έκβαση αυτού του παιχνιδιού, όπως ακριβώς και τότε. Ο Φαβάλι παίρνει την θέση του Ζέεντορφ στα τελευταία λεπτά και η άμυνα κάνει μία και μοναδική δουλειά. Να τελειώσει το παιχνίδι στα 90 λεπτά. Στο σφύριγμα της λήξης, ο έμπειρος κόουτς θα αποβάλει ένα τεράστιο βάρος που τον είχε κλονίσει όλα αυτά τα χρόνια και η εκδίκηση θα ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση του τροπαίου. Το χαμόγελο στα χείλη του όταν οι παίκτες του τον πετούσαν στον αέρα, αποτέλεσε μία εικόνα που μίλαγε από μόνη της.
Μία διαφορετική συνάντηση…
Στην λήξη του παιχνιδιού, άπαντες θυμούνται τον Πάολο Μαλντίνι να σηκώνει το τρόπαιο στον ουρανό του ΟΑΚΑ και τους Ιταλούς να κάνουν τον δικό τους «σεισμό». Κανείς, ωστόσο, δεν πρόσεξε την ένωση δύο παλιών αντιπάλων και την συνάντησή τους, μετά από ακριβώς 20 χρόνια. Ο Μισέλ Πλατινί, βρισκόταν στο βάθρο των νικητών για να παραδώσει το πολυπόθητο κύπελλο στα χέρια του αρχηγού των «ροσονέρι», με τα χαμόγελα των δύο να θυμίζουν κάτι που αρκετοί ξέρουν αλλά λίγοι θυμούνται. Οι δύο τους έχουν υπάρξει αντίπαλοι εντός των τεσσάρων γραμμών, όταν ακόμα ο Ιταλός αμυντικός έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα και ο Γάλλος αστέρας βρισκόταν στην Γιουβέντους ως μία από τις βασικές μονάδες. Η πρώτη τους «μάχη» δόθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1985 για το πρωτάθλημα της Ιταλίας, με το σκορ να μένει «λευκό», ενώ η τελευταία φορά που ειδωθήκαν, ήταν στις 22 Φεβρουαρίου του 1987, σε ένα επίσης, χωρίς νικητή, παιχνίδι (1-1). Ο Πάολο Μαλντίνι διένυε μόλις το 18ο έτος της ηλικίας του ενώ ο μετέπειτα πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ολοκλήρωνε τον κύκλο του ως ποδοσφαιριστής, στα 32 του χρόνια. Η μοίρα έπαιξε το δικό της παιχνίδι, και οι δύο άντρες συναντήθηκαν ξανά, την στιγμή που ο αρχηγός της Μίλαν γινόταν ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται σε τελικό Champions League (38 ετών και 331 ημερών).
Από τα ναρκωτικά, στα πρόσωπα του τελικού και έπειτα στην… κατάρρευση!
Ο Ζερμέιν Πέναντ κατάφερε να πετύχει κάτι εντυπωσιακό μέσα από αυτόν τον τελικό, αφού έγινε ο μοναδικός Άγγλος που διεκδίκησε το Champions League και δεν αγωνίστηκε ποτέ με την εθνική ομάδα. Συγκεκριμένα, έπειτα από 6 χρόνια στην Άρσεναλ με δανεισμούς σε Γουότφορντ, Λιντς και Μπέρμιγχαμ, ο ταλαντούχος εξτρεμ πήρε τον δρόμο για το Λίβερπουλ, το 2006, με κόστος 6,7 εκ. λίρες. Η ταχύτητα και η τεχνική του αποτέλεσε τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο Μπενίτεθ, του είχε πλήρη εμπιστοσύνη. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι στα 12 του, ο πατέρας του τού πρόσφερε ναρκωτικά, κάτι που δεν του «σταμάτησε» τον δρόμο στο να γίνει ποδοσφαιριστής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συμμετοχή του στον μεγάλο τελικό, θα του πρόσφερε ένα καλύτερο μέλλον. Ήδη είχε αλλάξει 5 φορές χρώμα ομάδας, ενώ μέχρι το τέλος της καριέρας του, θα παίξει με 14 διαφορετικούς συλλόγους (!). Μάλιστα, μόλις «κρέμασε» τα παπούτσια του, δεν ήταν λίγες οι φορές που έγινε πρώτη είδηση για διόλου τιμητικά γεγονότα, αμαυρώνοντας ακόμα περισσότερο την πορεία του στα γήπεδα.
Τα ονόματα που αγωνίστηκαν, προκαλούσαν ηδονή στον παγκόσμιο αθλητισμό και η διπλή αναμέτρηση μέσα σε τρία χρόνια, έδειχνε ότι αυτές οι δύο ομάδες δεν έφτασαν τυχαία μέχρι εκεί. Η Αθήνα παρέμεινε το «γούρι» της Μίλαν και η Λίβερπουλ έπρεπε να περιμένει 9 χρόνια ώστε να διεκδικήσει και πάλι ευρωπαϊκό τίτλο. Η ποιότητα που πρόσφερε αυτό το ζευγάρι, παραμένει ακόμα αλησμόνητη!
Νότης Χάλαρης
