Απόλυτα δίκαια το πήρε η Μπάγερν, με τρόπο που είναι στο DNA της
Ο ιδιαίτερος τελικός στην πορεία των 65 ετών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης επιβεβαίωσε πως η Μπάγερν Μονάχου δεν θα συγχωρήσει κανέναν αντίπαλο όταν βρει την ευκαιρία. Βγάζοντας στο γήπεδο την ταυτότητα και τα στοιχεία του χαρακτήρα που έχει σαν ομάδα, το πήρε απόλυτα δίκαια. Γράφει από τη Λισαβόνα ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο πρώτος τελικός της διοργάνωσης που έγινε Κυριακή, ο πρώτος που έγινε δίχως την παρουσία κόσμου με αποτέλεσμα να υπάρχει μια πολύ ψυχρή εικόνα και ατμόσφαιρα στο γήπεδο, είχε θριαμβεύτρια την ομάδα του Φλικ. Και δεν μπορεί να υπάρξει κάποιος που να πει ότι αυτό δεν έγινε δίκαια για τους Βαυαρούς που έφτασαν στο 6ο ευρωπαϊκό της ιστορίας τους.
Η πρώτη γαλλογερμανική κόντρα στην εποχή του UEFA Champions league ήταν για μένα ο 31ος τελικός που βρέθηκα στο γήπεδο, είτε μεταδίδοντας για την τηλεόραση, είτε για το ραδιόφωνο, είτε κάποτε γράφοντας για την εφημερίδα. Από το 1983, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας την βραδιά που το Αμβούργο του Ερνστ Χάπελ με το γκολ του Μάγκατ νίκησε το φαβορί που ήταν η Γιουβεντους κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Εκείνο το βράδυ, για την κρατική ραδιοφωνία κάλυψα το ρεπορταζ πάγκου των Ιταλών και έζησα μέσα από τον αγωνιστικό χωρο κάτι πραγματικά εκπληκτικό! Τότε στα 21 μου χρόνια, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που είχα ζήσει έστω και μία φορά αυτή τη βραδιά από τόσο κοντά. Ούτε καν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό θα συνέβαινε άλλες 30 φορές!
Από το 1993 η διοργάνωση λέγεται Champions League, αυτός ήταν ο 28ος τελικός. Έχω βρεθεί από το 1994 σε όλα τα παιχνίδια, μεταδίδοντας τα είτε ραδιοφωνικά είτε τηλεοπτικά, με εξαίρεση μόνο έναν το 2008 στη Μόσχα στην αγγλική μονομαχία Μάντσεστερ Γιουναιτεντ εναντίον Τσέλσι.
Ο φετινός τελικός είχε τους δικούς του κανόνες και τις δικές του ιδιαιτερότητες, με τη μεγαλύτερη διαφορά από τα άλλα χρόνια, το γεγονός πως δεν υπήρχε κόσμος...
Ήταν τελευταίο ματς μιας τεράστιας σεζόν που ξεκίνησε πέρσι τον Ιούλιο και ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής, ενώ ήδη έχει ξεκινήσει η επόμενη! Σε αυτή την εποχή του κορονοϊού, επειδή ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να ακολουθήσει, τουλάχιστον είχαμε την ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και δεν εγκαταλείφθηκαν όπως ήθελαν πολύ και έλεγαν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο...
Στα του παιχνιδιού που είδαμε, η Μπάγερν Μονάχου του Χάνσι Φλικ απλά ολοκλήρωσε μια τρομερή πορεία που ξεκίνησε από την ημέρα που σημειώθηκε η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Η απομάκρυνση του Κόβατς, που είχε τότε αναστατωμένα αποδυτήρια και μια ομάδα στην 4η θέση της βαθμολογίας της Bundesliga, οδήγησε στην απόλυτη μεταμόρφωση και μια αντεπίθεση 37 αγώνων (με 33 νίκες και 110 γκολ) έπειτα από τους οποίους ήρθε το σπουδαίο τρεμπλ στην ιστορία της Μπάγερν.
Δεν ήταν φοβερός ο τελικός, όμως, όταν είσαι η ομάδα που διαθέτεις μια τεράστια φυσιογνωμία όπως αυτή του Μανουέλ Νόιερ, ο οποίος έπιασε τα τετ-α-τετ στις μεγάλες στιγμές της Παρί, τότε αργά ή γρήγορα θα ερχόταν το γκολ για τους Βαυαρούς. Και εκείνοι σκόραραν και απέδειξε πως είναι στο DNA τους το γεγονός πως όταν ο αντίπαλός τους δεν καταφέρνει να τους βάλει από κάτω, τότε δεν θα το συγχωρήσουν και θα έρθει η τιμωρία...
Το γκολ του Κίνγκσλεϊ Κομάν ήταν εκείνο που έκρινε όλο το παιχνίδι και θεωρώ ότι θα ήταν πολύ καλύτερος ο τελικός του Champions League αν είχαμε γκολ από νωρίς, με την ευκαιρία του Νεϊμάρ και το δοκάρι του Λεβαντόφσκι στο πρώτο μέρος. Η αλήθεια είναι ότι στους τελικούς παίζεις για να κερδίσεις και να προσθέσεις τρόπαια στην ιστορία του συλλόγου. Αυτό είναι που έχει σημασία και αυτό κατάφερε η Μπάγερν.
Θα κλείσω με μια ευχή. Να μην ξαναδούμε ποτέ τελικό χωρίς κόσμο. Ήταν ψυχρή και η εικόνα και η ατμόσφαιρα και πραγματικά ήταν κρίμα κι άδικο για τους ποδοσφαιριστές να πανηγυρίζουν μπροστά σε άδειες εξέδρες και να μη μπορούν να χαρούν την επιτυχία τους μαζί με τους οπαδούς τους...
