Πέντε χρόνια Γιούργκεν Κλοπ στη Λίβερπουλ: ό,τι υποσχέθηκε το έκανε και ακόμα περισσότερα!
Με τον Γιούργκεν Κλοπ να συμπληρώνει πέντε χρόνια από την ημέρα που υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με την Λίβερπουλ, τα πάντα έχουν αλλάξει! Ό,τι υποσχέθηκε το έκανε και με το παραπάνω και μετέτρεψε αυτούς που αμφέβαλλαν σε πιστούς και πάλι! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Αν ήταν ταινία η πρώτη σκηνή θα έδειχνε τον Οκτώβριο του 2015 ένα υπέροχο μουσικό μπαράκι ιδανικό για ήρεμες και γαλήνιες στιγμές. Τα πάντα θα κυλούσαν σε αργούς ρυθμούς σχεδόν νωχελικά. Επόμενη σκηνή, Οκτώβριος 2020 και η εικόνα πια έχει μεταφερθεί σε ένα στέκι σκληρής ροκ που κάθε πελάτης θέλει να μπει... Είναι η διαφορά δυο εποχών μέσα σε μια τετραετία...
Και η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ είναι πια κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βρήκε όταν πάτησε στο Νησί το πόδι του ο Γερμανός τεχνικός.
Τοίχοι σε κάθε σημείο τους ντυμένοι με αποχρώσεις βαθέως κόκκινου. Ατμόσφαιρα συναρπαστική και ανεξαιρέτως ημέρας, ώρας, καιρικών συνθηκών, πάντα γεμάτο με κόσμο. Παθιασμένους λάτρεις της μουσικής, έτοιμοι να «απογειωθούν» σε κάθε μελωδία που θα έπαιζε η μπάντα της βραδιάς. Πάντα αυτή η ομάδα ήταν σαν ένα μπαρ γεμάτο ζωή αλλά χρόνια ολόκληρα έλειπε αυτός που θα κατηύθυνε τους μουσικούς, ώστε να ξεφύγουν από τη μονοτονία στην οποία είχαν πέσει εδώ και πολύ καιρό.
Χρειαζόταν ένας τύπος να δώσει τον ρυθμό, που θα κουνήσει ιδανικά την μπαγκέτα του, ώστε να ξεκινήσει ένα ανελέητο σφυροκόπημα νοτών και ηχοχρωμάτων ικανών να μαγνητίσουν κάθε ακροατή. Αυτός ο πολυπόθητος διευθυντής ορχήστρας βρέθηκε στο πρόσωπο του ανθρώπου που αναμόρφωσε τη Μπορούσια Ντόρτμουντ και το τζαζ μπαράκι «Λίβερπουλ» μετατράπηκε σε αφιλόξενο για τους αντιπάλους stage της σκληρής ροκ μουσικής, ακριβώς όπως το ήθελε ο Γερμανός. Άλλωστε το είχε πει...
«Εγώ θέλω βροχερή ημέρα, “βαρύ” γήπεδο, βρώμικα πρόσωπα και σώματα εξουθενωμένα να νιώθουν ότι δεν μπορούν να παίξουν μετά για εβδομάδες. Δεν είναι σιωπηλός και ήρεμος ρυθμός. Μ’ αρέσει η heavy metal περισσότερο. Το θέλω δυνατά». Και έχοντας ως αρχή αυτά, χτίζει τους «κόκκινους» του Μέρσεϊσαϊιντ στον δικό του ρυθμό.
Έχοντας συναντήσει τον Κλοπ αρκετές φορές πλέον, το συμπέρασμα είναι αυτό ακριβώς που βγάζει ο οποιοσδήποτε φίλάθλος ακόμα και από την οθόνη της τηλεόρασης. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο, δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, δεν είναι ένας άλλος άνθρωπος πίσω από τις κάμερες από εκείνον που είναι μπροστά από αυτές!
Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, ιδανικός στην διαχείριση ανθρώπων και προσωπικοτήτων. Κυρίως πρόκειται για έναν πολύ ευφυή άνθρωπο, που κατά καιρούς έχει προσφέρει σπουδαίες ατάκες κατά την διάρκεια συνεντεύξεων. Θαρρείς και τις έχει… δουλεμένες στην προπόνηση!
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα από κοντά ήταν όταν η Λίβερπουλ αντιμετώπισε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για την φάση των 16 του Europa League το 2016. Η νίκη με 2-0 στο Άνφιλντ εξασφάλισε ουσιαστικά την πρόκριση και το 1-1 της ρεβάνς του έδινε μια τεράστια ανάσα αφού τυχόν αποκλεισμός από τους αιώνιους αντιπάλους, σε ένα στίβο όπως είναι ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο όπου η Λίβερπουλ νοιώθει πως υπερέχει της Γιουνάιτεντ θα δημιουργούσε αναστάτωση!
Η ατάκα του, στη συνέντευξη που παραχώρησε αμέσως μετά το ματς στο Άνφιλντ, για την COSMOTE TV ήταν δείγμα της φιλοσοφίας του: «Θέλω να βλέπω ένταση και πίεση αλλά θέλω και μυαλό γιατί πολλές φορές ξεχνάνε οι παίκτες πως τα ζευγάρια στην Ευρώπη δεν κρίνονται στο πρώτο παιχνίδι αλλά στη ρεβάνς. Και εμείς μετά το 2-0 δείξαμε αυτογνωσία. Σημαντικό αν θέλουμε να κατακτήσουμε στόχους» έλεγε και όσα ακολούθησαν το απέδειξαν.
Η πρώτη παρουσία του στο Λίβερπουλ ξεκίνησε με… έμμεση αντιπαραβολή με τον Special One, Ζοζέ Μουρίνιο.
Σε ερώτηση για το πώς θα αλλάξει την ομάδα προς το καλύτερο κοίταξε απορημένος! «Πιστεύει κανένας μέσα σε αυτό το δωμάτιο ότι μπορώ να κάνω θαύματα; Είμαι ένας κανονικός τύπος από το Μαύρο Δάσος. Η μαμά μου είναι πολύ περήφανη για μένα. Αν θέλετε μια ατάκα για αύριο στις εφημερίδες εντάξει, πείτε πως είμαι ο Normal One».
Ήταν η πρώτη από τις πολλές ατάκες που θα πρόσφερε τα απλόχερα στον αγγλικό Τύπο.
Μετά την... πρεμιέρα του στις βρετανικές αίθουσες, ο Κλοπ είχε να διαχειριστεί και το κομμάτι των αντιπάλων της Λίβερπουλ. Και, μπορεί η πιο θεαματική και πιο ιντριγκαδόρικη κόντρα των «κόκκινων» να είναι με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ωστόσο το παραδοσιακό ντέρμπι της πόλης είναι με την γειτόνισσα Έβερτον. Και ο Γερμανός χρειάστηκε να σχολιάσει τους οπαδούς της. «Συνάντησα μερικούς Εβερτόνιανς στον δρόμο και ήταν πολύ φιλικοί. Όπως επίσης και οδηγούς ταξί που στηρίζουν την Έβερτον. Ήταν ευγενικοί. Στην αρχή σκέφτηκα ‘’οκ, είναι χαρούμενοι αλλά ίσως να μην είναι πια αν είμαι εγώ στο τιμόνι της Λίβερπουλ και εκείνοι δεν θα έχουν καμία επιτυχία για τα επόμενα χρόνια!’’»...
Δεν ήταν όλα ρόδινα στην αρχή στο Άνφιλντ. Μια ήττα στα τελευταία λεπτά από την Κρίσταλ Πάλας προκάλεσε την απογοήτευση του Γερμανού, αλλά ο λόγος δεν ήταν το αποτέλεσμα. «Δεχθήκαμε γκολ στο 82ο λεπτό και με 12 λεπτά ακόμα να απομένουν στο παιχνίδι, είδα τον κόσμο να αποχωρεί από το γήπεδο. Εκεί, ένιωσα πραγματικά μόνος μου». Ήταν κάτι σκληρό να το ζει, ειδικά σε ένα κλαμπ που το σύνθημα στα χείλη είναι ότι «δεν είσαι ποτέ μόνος σου». Ο ίδιος όμως ανέλαβε το φορτίο να "γυρίσει" αυτό το κλίμα, λίγες αγωνιστικές αργότερα. Κόντρα στην Γουέστ Μπρομ. Η ροή του ματς δεν ευνόησε την Λίβερπουλ που στο 72’ βρέθηκε να χάνει με 2-1, όμως στο 96’ ο Ντιβόκ Οριγκί χάρισε στους γηπεδούχους τον βαθμό της ισοπαλίας.
Με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή Πόουσον, ο Κλοπ πήγε τους παίκτες του μπροστά στο Kop να χειροκροτήσουν αλλά και να χειροκροτηθούν από το κοινό. Ήταν η στιγμή που θα κέρδιζε τους πάντες. «Στο τέλος ήθελα απλά να πω ‘ευχαριστώ’. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό αυτό στην Αγγλία, αλλά όταν ήμασταν όλοι μαζί σαν ομάδα ήταν υπέροχο. Ήταν πραγματικά τέλειο». Για αυτή τη κίνηση άκουσε πολλά, ωστόσο η διαδρομή έχει αποδείξει πως ήταν κάτι πολύ σωστό και άρχισε να δημιουργεί αυτή την μοναδική ατμόσφαιρα που υπάρχει στα αποδυτήρια της Λίβερπουλ τα τελευταία χρόνια.
Η πίστη στο πλάνο που είχε και έχει στο μυαλό του είναι παροιμιώδης. Όσο και αν στράβωναν τα παιχνίδια, εκείνος μου είχε δηλώσει: «Η μόνη εναλλακτική είναι να συνεχίσουμε. Πρέπει να το κάνουμε, δεν μπορούμε να γίνουμε παθητικοί και να παίζουμε με αντεπιθέσεις. Δεν λέω ότι θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Δεν είναι αυτή η φιλοσοφία μου. Όμως θα κατακτάμε την μπάλα! Εντάξει!».
Δεν είναι όμως μόνο το σύστημα που κάνει έναν προπονητή κορυφαίο. Είναι και οι παίκτες. Και ο Γερμανός ήξερε από την αρχή πώς να εκμεταλλευτεί κάθε «όπλο» που είχε στην φαρέτρα του και πως θα εξοπλίσει με ακόμα πιο χρηστικό, για τον ίδιο, υλικό την συλλογή του. Κριτική θα δεχόταν.
Ειδικά για τον Μοχάμεντ Σαλάχ, όταν «έπιασε λιμάνι» έναντι 40 εκατομμυρίων ευρώ από τη Ρόμα μια... μουρμούρα υπήρχε για τα τελειώματά του. Έκλεισε την σεζόν με 42 γκολ. Την επόμενη τον κατηγορούσαν για το ότι δεν αμύνεται. «Είναι εξτρέμ και παίζει έτσι. Έχει αμυνθεί 500% περισσότερο τώρα, απ’ όσο έκανε πέρυσι σε ολόκληρη την σεζόν». δήλωσε και αυτό το λατρεύουν οι παίκτες του γιατί είναι συνεχώς ασπίδα...
«Πονεμένη» ιστορία για την Λίβερπουλ ήταν οι μεταγραφές. Παίκτες «από το πάνω ράφι» δεν είχαν την ομάδα του Μέρσεϊσαιντ ως μια από τις επιλογές τους και σ’ αυτό το ζήτημα κλήθηκε να απαντήσει, μετά το πέρας της πρώτης του σεζόν. «Αν μιλούσα σε έναν παίκτη τώρα και μου έλεγε: "Αν παίζατε στο Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη σεζόν, πραγματικά θα ενδιαφερόμουν", θα του έκλεινα το τηλέφωνο. Εγώ στους παίκτες μου λέω ότι η ουσία είναι να σπρώχνεις το τρένο, όχι να πηδάς μέσα σε ένα τρένο εν κινήσει…»,
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την υπέροχη συνέντευξη που μου έδωσε μετά τη νίκη, επί της Μάντσεστερ Σίτι εκτός έδρας, για τα προημιτελικά του Champions League το 2018. «Θέλω να το κάνω αλλά είναι αδύνατο, να αγκαλιάσω κάθε οπαδό για αυτό που μας προσφέρει. Και ταυτόχρονα θέλω να πω σε όλους αυτούς που μας αμφισβητούν πως η ομάδα αυτή έχει πάνω από όλα χαρακτήρες νικητών, παίκτες σπουδαίους στο γήπεδο αλλά και στο σπίτι τους. Το μετράω πολύ»...
Κάθε του απόφαση, κάθε του κίνηση, κάθε αντίδραση είναι τέτοια που καθρεφτίζει έναν άνθρωπο που αγαπάει το ποδόσφαιρο και λατρεύει να ζει την ατμόσφαιρα του Άνφιλντ. Το είχε πει από την πρώτη μέρα του στο γήπεδο. «Δεν είμαι ονειροπόλος, είμαι ρομαντικός. Αγαπώ τις ιστορίες και το Άνφιλντ είναι ένα από τα καλύτερα μέρη στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Τώρα είμαι εδώ και νιώθω τυχερός. Ανυπομονώ για το πρώτο μου παιχνίδι!».
Ίσως και ο ίδιος να μην σκεφτόταν ότι εκεί, 3.5 χρόνια μετά, θα ζούσε την πιο επική βραδιά της μέχρι τώρα καριέρας του. Το 4-0 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Τον ρώτησα μετά το ματς «Μίστερ τι έγινε;» με κοίταξε με εκείνο το σήμα κατατεθέν για βλέμμα που έχει και είπε: «Είναι οι στιγμές που τα λόγια δεν μπορούν να αποδώσουν αυτό που συμβαίνει».
Τον είχα ρωτήσει αν είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή του και χαμογελώντας κούνησε το κεφάλι: «Η γυναίκα μου θα ήθελε να πω πως η πιο αγαπημένη μέρα ήταν ο γάμος μας αλλά μην το πείτε πουθενά, ναι είναι απόψε μια πολύ πιο ευτυχισμένη στιγμή»!
Στα χέρια του η Λίβερπουλ που φυτοζωούσε μετά από εκείνο το «παρολίγον πρωτάθλημα» του 2014 με το γλίστρημα του Τζέραρντ ξανάγινε κανονική ομάδα!
Είχε προσέξει πολύ τις λέξεις που χρησιμοποίησε σε εκείνη την πρώτη συνέντευξη Τύπου, τον Οκτώβριο του 2015, γιατί γνώριζε πως είναι ένα κλαμπ που ζει πολύ με τις αναμνήσεις. Στα χέρια του έγινε και πάλι πρωταγωνίστρια ως ομάδα, χτίζοντας μεθοδικά και δημιουργώντας συνθήκες μέσα στις οποίες όποιος ερχόταν μπορούσε να εκτοξεύσει την καριέρα του.
Το έκανε με τον Μανέ, το ξανάκανε με τον Σαλάχ, απογείωσε τον Φιρμίνο έφερε τον Φαν Ντάικ και τον Άλισον και πήρε έναν άγνωστο στο ευρύ κοινό αριστερό μπακ και τον μετέτρεψε στον κορυφαίο πέρσι στην Ευρώπη, τον Σκωτσέζο, Άντι Ρόμπερτσον.
Επίσης κοίταξε στις ακαδημίες και παρουσίασε τον πληρέστερο δεξιό μπακ τώρα στο Νησί τον Αλεξάντερ Άρνολντ.
Και ακούμπησε επίσης το να κατακτήσει το πρωτάθλημα μετά από 29 χρόνια χάνοντας μία επική μονομαχία που κρίθηκε στους 98 βαθμούς απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι την περασμένη σεζόν. Τελικά με το ξεκίνημα που έκανε πέρσι με 26 νίκες στα 27 ματς ήταν απίθανο να μην πάρει το πολυπόθητο 19ο πρωτάθλημα στην ιστορία της Λίβερπουλ.
Ούτε καν ο κορονοϊός δεν μπορούσε να σταματήσει το αναμενόμενο και μπορεί να μην έγινε η στέψη τον Μάιο αλλά συνέβη τον Ιούλιο. Ενδιάμεσα είχε κάνει την Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Ευρώπης και κόσμου κάτι που ως συνδυασμός δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν!
Προσθέστε και το σούπερ κύπελλο Ευρώπης, μαζί με το τρόπαιο που ήθελε πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο οπαδός της Λίβερπουλ, την Premier League, ο Κλοπ κατάφερε σε πέντε χρόνια να κάνει πράξη κάτι που εξ αρχής υποσχέθηκε.
«Να μετατρέψουμε την αμφιβολία, σε πίστη».
From doubters to believers!
Υπάρχει πια κανείς που να αμφιβάλλει;
