Το... φάντασμα του Ποτσετίνο θα πλανάται πάνω από τον Σόλσκιερ αν δεν κερδίσει τα επόμενα δύο ματς!
Η τελευταία φορά που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν είχε νικήσει σε κάποιο από τα τρία πρώτα παιχνίδια στο Ολντ Τράφορντ για τη νέα σεζόν ήταν πριν 48 χρόνια! Η σεζόν 1972 – 73, στην οποία τελικά η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τερμάτισε 18η, μοιάζει τόσο μακρινή όπως και είναι, αλλά ταυτόχρονα για το τώρα μοιάζει και εντελώς εξωπραγματική. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Και φυσικά μοιάζει εξωπραγματική η σύγκριση. Βέβαια και τότε δεν της έλειπαν οι σπουδαίοι παίκτες, αφού αγωνίζονταν ο Μπόμπι Τσάρλτον στην τελευταία του σεζόν, ο Μπεστ, ο Λόου, ο Μόργκαν και ο Στέπνεϊ.
Κι όμως η Γιουνάιτεντ κινδύνευε με υποβιβασμό και ήταν μέχρι τα Χριστούγεννα τελευταία ενώ τελικά σώθηκε μεν αλλά την επόμενη σεζόν υποβιβάστηκε!
Η τωρινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να μην είναι η υπερδύναμη που ήταν επί Σερ Άλεξ, αλλά δεν έχει σχέση και με το 1972. Είναι να απορείς όταν πας και κερδίζεις στο Παρίσι και ταυτόχρονα την περασμένη εβδομάδα έχεις νικήσει με εμφατικό σκορ στο Νιούκαστλ 4-1 , το να μην έχεις καταφέρει να κερδίσεις ένα από τα τρία ματς στο γήπεδο σου. Πολύ απλά δεν βγάζει εξίσωση!
Το πρόβλημα της ομάδας του Σόλσκιερ είναι ότι μερικές φορές παίζει με φόβο. Το καταλαβαίνεις όταν έχει το παιχνίδι υπό έλεγχο. Δεν της λείπουν ούτε ποδοσφαιριστές ούτε ποιότητα. Εάν της έλειπαν δεν θα μπορούσε να βγάλει στο γήπεδο ούτε για ένα ημίχρονο αυτά που είδαμε στο Παρίσι ή την αντίδραση όταν έμεινε πίσω στο σκορ την περασμένη εβδομάδα στην βορειοανατολική Αγγλία.
Υπάρχει βέβαια κάτι πολύ θετικό στην όλη συζήτηση ότι για πρώτη φορά κράτησε το μηδέν σε ένα παιχνίδι και μάλιστα χωρίς να δεχθεί ιδιαίτερες φάσεις αν και η αλήθεια είναι πως ο Χάρι Μαγκουάιρ ήταν πάρα πολύ τυχερός που δεν είδε το διαιτητή να σφυρίζει πέναλτι στην χειρολαβή που έκανε στο μαρκάρισμα απέναντι στον Αθπιλικουέτα στο πρώτο ημίχρονο.
Ανασταλτικά πάντως η απόδοση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πολύ καλή περιορίζοντας την Τσέλσι στα ρηχά.
Από την άλλη ευκαιρίες είχε να πάρει το παιχνίδι αλλά έπεσε πάνω στον Μεντί που δικαιώνει τον Λάμπαρντ για την επιλογή του να τον χρίσει βασικό γκολκίπερ μπροστά από τον ασταθέστατο Κέπα.
Το ζητούμενο είναι να βρει μία σταθερότητα και κυρίως να μπορεί να κερδίζει παιχνίδια στα οποία για οποιονδήποτε λόγο δεν παίζει καλά γιατί δεν μπορείς να περιμένεις πάντα να σου βγει εξαιρετική απόδοση για να φύγεις νικητής από το γήπεδο.
Η πρώτη εικόνα επίσης μπορεί να μην ήταν πολύ θετική για τον Καβάνι, αλλά το ότι πήγε να σκοράρει με την πρώτη του επαφή με την μπάλα είναι μία υπενθύμιση πως είναι γεννημένος γκολτζής.
Σαφέστατα έχοντας να παίξει 230 μέρες ποδόσφαιρο θα ήταν βαρύ αλλά το να έχεις την ποιότητα ενός παίκτη που ξέρει να στηθεί μέσα στην περιοχή και να διεκδικήσει μπάλες ώστε να γίνει επικίνδυνος για να τον χρησιμοποιήσεις ως αλλαγή είναι μπόνους.
Δεν μπορώ όμως να δω πως θα τον επιλέξει βασικό σε παιχνίδι που θα έχει και μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτή, του αγώνα που έγινε το Σάββατο γιατί σαφέστατα και για τις δύο ομάδες η καταρρακτώδης βροχή επηρέασε τον όποιο ρυθμό. Πιθανώς σε κάποιο παιχνίδι στο Champions League να είναι πιο πιθανό να δούμε τον Καβάνι να ξεκινάει από ένα ματς στην Premier League.
Αυτή η εβδομάδα για τον Σόλσκιερ μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική. Πρώτα εναντίον της πρωτοπόρου της Bundesliga, Λειψίας στο Ολντ Τράφορντ και αμέσως μετά για το πρωτάθλημα με την σταθερά ανεβασμένη Άρσεναλ του Αρτέτα, είναι ένα τεστ το οποίο πρέπει να περάσει με καλό βαθμό ώστε να μην αρχίσει πάλι η συζήτηση για τον οποιοδήποτε ελεύθερο και καλό προπονητή που μπορεί να τον αντικαταστήσει.
Δύο νίκες θα φέρουν σαφέστατα χαμόγελα και ισορροπία αλλά εάν τυχόν σε αυτά τα δύο ματς η Γιουνάιτεντ δεν μπορέσει να νικήσει, το φάντασμα του Ποτσετίνο θα πλανάται πάνω από κάθε κοντινό που θα κάνει ο σκηνοθέτης στον Σολσκιερ...
