Αγγλικές ομάδες χωρίς Άγγλους και σκωτσέζικες χωρίς Σκωτσέζους!
Ένα κοινό παράπονο των φίλων του ποδοσφαίρου σε όλες τις χώρες είναι ότι δεν βλέπουν πια παρά ελάχιστους παίκτες από την ίδια τους τη χώρα στην ενδεκάδα των αγαπημένων τους συλλόγων, ιδίως των επιτυχημένων.
Στα πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών όπου επικρατούσαν οι λατινικές ομάδες υπήρχαν, έστω και έπειτα από πολιτογράφηση, λίγοι ξένοι, Βραζιλιάνοι ή Αργεντινοί, όπως ο Αλταφίνι στη Μίλαν ή ο Ντι Στέφανο στη Ρεάλ για παράδειγμα, αν και η Ρεάλ του 1966 είχε 11 γηγενείς στον τελικό.
Την επόμενη χρονιά όμως, η Σέλτικ, η πρώτη ομάδα από τη Βρετανία που σήκωσε τη μεγάλη κούπα κάνει το εντυπωσιακό-και ανεπανάληπτο- επίτευγμα και οι 11 παίκτες της να έχουν γεννηθεί σε ακτίνα μικρότερη των... 15 χιλιομέτρων από την έδρα της ομάδας στη Γλασκώβη.
Όταν όμως οι αιώνες αλλάζουν η ίδια Σέλτικ θα βρεθεί να κερδίζει το Κύπελλο Σκωτίας το 2010 με μόλις δύο Σκωτσέζους στην αρχική της ενδεκάδα, ενώ και οι δύο αλλαγές που έρχονται από τον πάγκο, όπου υπάρχουν ακόμα... μερικοί Σκωτσέζοι, είναι ένας Βέλγος και ένας από την Ιρλανδία.
Η Αγγλία, χώρα με μεγάλη λατρεία της παράδοσης, είδε την είσοδο ξένων παικτών αλλά και ξένων προπονητών να αλλάζει σιγά-σιγά την εικόνα ακόμα και στον αγώνα ναυαρχίδα της αγγλικής ποδοσφαιρικής παράδοσης. Δηλαδή, τον Τελικό Κυπέλλου Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ.
Πρέπει να φτάσει κανείς 12 χρόνια πίσω για να δει τον τελευταίο Άγγλο προπονητή νικήτριας, τον Χάρι Ρέντναπ της Πόρτσμουθ το 2008. Και η Αγγλία, μάλιστα, ήταν η πρώτη χώρα που είδε να ξεκινάει η ενδεκάδα χωρίς Βρετανό μέσα και ήταν η Τσέλσι.
Με προπονητή τον Τζιανλούκα Βιάλι στις 26 Δεκεμβρίου 1999 κατέβασε στο Σαουθάμπτον δύο Γάλλους (Ντεσάν και Λεμπέφ), δύο Ιταλούς (Αμπροσέτι και Ντι Ματέο) και από έναν Ολλανδό (Ντε Γκόϋ), Ισπανό (Φερρέρ), Νιγηριανό (Μπαμπαγιάρο), Βραζιλιάνο (Έμερσον Θωμέ), Ρουμάνο (Πετρέσκου), Ουρουγουανό (Πογιέτ) και τον Νορβηγό, Φλό, σκόρερ των γκολ σε νίκη 2-1.
Καλό ήταν για ξεκίνημα (o Βιάλι το χαιρέτησε με την... πολυεθνική δήλωση «Αριβεντέρτσι απομόνωση, χελοόυ κοσμοπόλιταν»!), αλλά στο δεύτερο ημίχρονο χρειάστηκε να βάλει και δύο Άγγλους από τον πάγκο, τον Χάρτλεϋ και τον Τζόντι Μόρις.
Οπότε, απέμεινε στον Αρσέν Βενγκέρ ο οποίος ανέλαβε να αγγίξει το τέλειο στις 14 Φεβρουαρίου του 2005 όταν παρέταξε εναντίον της Κρίσταλ Πάλας όχι μόνο ενδεκάδα χωρίς Βρετανό αλλά και πάγκο ασορτί!
Στην εντεκάδα ήταν αρκετοί Γάλλοι βέβαια (πέντε τον αριθμό, Σιγκάν, Κλισί, Πιρές, Βιεϊρά και Ανρί) οπότε μία ομοιομορφία υπήρχε.
Την Βραζιλία εκπροσωπούσε ο Εντού, την Ισπανία ο μακαρίτης ο Ρέγιες, την Ολλανδία ο Μπέργκαμπ, ενώ την ενδεκάδα συμπλήρωναν ο Γερμανός Λέμαν, ο Ιβοριανός Κόλο Τουρέ και ο Λορέν από το Καμερούν.
Οι πέντε του πάγκου ήταν δύο Ισπανοί (Αλμούνια, Φάμπρεγας), ένας Ελβετός (Σεντέρος), ο Γάλλος Φλαμινί και ο Ολλανδός Φαν Πέρσι.
Η Κρίσταλ Πάλας-για σύγκριση-είχε 7 ξένους στην 16άδα, ανάμεσά τους και τον συμπατριώτη μας, Βασίλη Λάκη και τον γνωστό από τον Παναθηναϊκό, Κόλκα.
Η πόρτα που άνοιξε... έμπαζε πολύ, καθώς τον Ιανουάριο του 2017 η Άρσεναλ επανέλαβε για... 149η φορά το «ενδεκάδα άνευ Άγγλων στην Αγγλία» όταν κέρδισε την Μπερνλι , ενώ όλες οι άλλες αγγλικές μαζί το είχαν κάνει 122 φορές...
Θεόδωρος Πέππας
