Όταν σούταρε νόμιζες πως θα γκρεμιστεί το τέρμα! RIP Πιτερ Λόριμερ!
Υπήρξε ο νεότερος παίκτης που φόρεσε ποτέ την φανέλα της Λιντς Γιουνάιτεντ. Έπαιξε 740 φορές με τον σύλλογο που τον έκανε διάσημο σκοράροντας 238 φορές και ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που κυριάρχησε η Λιντς επί μία δεκαετία στο αγγλικό ποδόσφαιρο! Ο Πίτερ Λόριμερ «έφυγε» στα 74 χρόνια του από αυτή τη ζωή αλλά η κληρονομιά που άφησε πίσω στο κλαμπ, είναι τεράστια. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος .
Είχε το πιο δυνατό σουτ στη δεκαετία του '70 και η παρουσία του στην εθνική ομάδα της Σκωτίας την βοήθησε να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 για πρώτη φορά έπειτα από 16 χρόνια σε μια μεγάλη διοργάνωση.
Ο Λόριμερ είχε γεννηθεί στη Σκωτία, στο Νταντί, και η Λιντς Γιουνάιτεντ κατάφερε να τον αποκτήσει προλαβαίνοντας πολύ ισχυρότερους από αυτήν συλλόγους το 1962 επειδή τον ήθελε πάρα πολύ ο (τότε προπονητής της ομάδας) Ντον Ρέβι.
Ξεχώρισε αμέσως παίζοντας από την δεξιά πλευρά της επίθεσης σε ένα κλασικό για αρκετά χρόνια σύστημα, το 4-3-3 που προτιμούσε ο Ρέβι. Αυτός από τη μία πλευρά, ένας άλλος Σκωτσέζος από τα αριστερά ο Έντι Γκρέι και ο Τζόουνς στην κορυφή μέχρι που αποκτήθηκε ο Κλαρκ από τη Λέστερ.
Αλλά πολλές φορές έπαιζε και με τους δύο σέντερ φορ, με τον Κλαρκ να οπισθοχωρεί λίγο, σε ένα απίστευτο 4-2-4 που απολάμβανε ο κόσμος της Λιντς. Ο Λόριμερ ήταν από τους βασικούς πυλώνες της ομάδας που πήρε το πρώτο της πρωτάθλημα, με μόλις δυο ήττες το 1968-69.
Ακολουθήσει άλλο ένα, το 1973 – 74 όταν η Λιντς ξεκίνησε με ένα εκπληκτικό σερί μένοντας αήττητη έως την 30ή αγωνιστική. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε κατακτήσει και το μοναδικό FA Cup στην ιστορία του κλαμπ το 1972.
Εκείνη η επικράτηση, στα 100 χρόνια από την έναρξη του Κυπέλλου Αγγλίας με το γκολ του Άλαν Κλαρκ απέναντι στην Άρσεναλ στο Γουέμπλεΐ, για τον ίδιο ήταν πάντα η κορυφαία στιγμή της καριέρας του, όπως μου είχε πει στον αέρα του νυν bwinΣΠΟΡ FM πριν αρκετά χρόνια.
Ήταν το 2006 όταν κάναμε εκείνη την κουβέντα, μιλώντας στο ραδιόφωνο και ο Λόριμερ είχε μπει επικεφαλής μιας ομάδας επιχειρηματιών που είχε σώσει από κατάσχεση το ιστορικό γήπεδο της Λιντς Γιουνάιτεντ, το Έλαντ Ρόουντ.
Σε εκείνη την κουβέντα μας, είχε μιλήσει για την μεγάλη του πίκρα, το πως ο Έλληνας διαιτητής Χρήστος Μίχας είχε στερήσει την ομάδα του από την επικράτηση στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης το 1973, απέναντι στην Μίλαν, στο Καυτανζόγλειο στάδιο στην Θεσσαλονίκη.
«Ήταν πάρα πολύ κακή η διαιτησία γιατί δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τη λέξη ύποπτη» μου είχε πει «αλλά πραγματικά έκανε ότι μπορούσε για να μη κερδίσουμε τη Μίλαν».
Στο τέλος του παιχνιδιού, κάτω από καταρρακτώδη βροχή εκείνο τον Μάιο του 1973, ο Λόριμερ και οι συμπαίκτες του έκαναν τον γύρο του θριάμβου αν και ηττημένοι, με τον κόσμο να τους αποθεώνει στην εξέδρα!
Αυτό ήταν κάτι που είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη του: «Ο φίλαθλος κόσμος ήταν υπέροχος στην Θεσσαλονίκη και εκείνο το χειροκρότημα λίγο μείωσε την πίκρα για αυτά που είχαν συμβεί στον αγωνιστικό χώρο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ εκείνους που κατάλαβαν ποιοι ήταν οι νικητές εκείνο το βράδυ» ήταν τα λόγια του.
Δύο χρόνια αργότερα από εκείνο τον τελικό στην Θεσσαλονίκη, η Λιντς βρέθηκε και πάλι αδικημένη από τον Γάλλο διαιτητή στην αναμέτρηση εναντίον της Μπάγερν στο Παρίσι στον 20ο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ο διαιτητής δεν είχε δώσει καθαρό πέναλτι σε ανατροπή του Κλαρκ από τον Μπεκενμπάουερ και δεν είχε μετρήσει ένα καθαρό γκολ του Λόριμερ υποδεικνύοντας σε θέση οφσάιντ (μετά από τη σημαία που σηκώθηκε από τον βοηθό του) τον αρχηγό της Λιντς, Μπίλυ Μπρέμνερ που δεν επηρέαζε τη φάση!
Η Λιντς ηττήθηκε από τη Μπάγερν με 2-0 στο κλείσιμο του κύκλου των 12 ετών της πιο πετυχημένης φουρνιάς παικτών που φόρεσαν τη φανέλα με τηn «κουκουβάγια»!
«Οι διαιτητές και η ατυχία μας στέρησαν τίτλους ωστόσο οι αναμνήσεις υπάρχουν και δεν μας αφήνουν ποτέ» μου είχε πει σε εκείνη τη σπάνια ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Στη μοναδική φορά που συναντηθήκαμε από κοντά, μετά από ένα παιχνίδι της Λιντς Γιουνάιτεντ με τη Μπαρτσελόνα τη σεζόν 2000 – 01 που έπαιξε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης η αγαπημένη του ομάδα, του έδωσα να μου υπογράψει μία φωτογραφία την οποία έχω πάντα ως σπάνιο ποδοσφαιρικό κειμήλιο.
Σε μία εποχή που η λέξη θρύλος για μία ομάδα και για έναν ποδοσφαιριστή χρησιμοποιείται πάρα πολύ εύκολα, ο Λόριμερ ήταν η επιτομή και η ετυμολογία αυτής της λέξης!
Ήταν ένα χαμογελαστό παλικάρι που όταν σούταρε νόμιζες πως θα γκρεμιστεί το τέρμα. Έτσι θα θυμόμαστε τον ξεχωριστό Πίτερ Λόριμερ... RIP
