London Calling ή αλλιώς πως αγάπησα την Τσέλσι...
Μετά την πρόκρισή της στους "4" του φετινού Champions League, η Τσέλσι κατέχει ένα ρεκόρ, είναι η aγγλική ομάδα με τις περισσότερες συμμετοχές στην τετράδα του κορυφαίου διασυλλογικού θεσμού. Όχι άσχημα για μια ομάδα που όταν βρέθηκε στην κατοχή του τωρινού της ιδιοκτήτη δεν ήταν παρά απλώς ένα καλό σύνολο της Premier League, χωρίς πολλούς τίτλους και περγαμηνές.
Το 1971, όταν κατέκτησε το πρώτο της ευρωπαικό τρόπαιο στο παλιό Στάδιο Καραϊσκάκη, ήμουν αγέννητος ακόμη. Από το 2004 και έπειτα, πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη της το ιερό δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου, την κούπα με τα μεγάλα “αυτιά”, το Champions League.
H ιστορία της Τσέλσι , ακόμη και σήμερα, με 4 συνολικά ευρωπαϊκά τρόπαια στην συλλογή της, δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές των Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπορεί να βρίσκεται πλέον σαν ισότιμο μέλος στο ίδιο τραπέζι μαζί τους, αλλά υπολείπεται σε τρόπαια και ένδοξο παρελθόν. Γιατί λοιπόν να την υποστηρίξει κανείς; H απάντηση είναι απλή αλλά χρειάζεται να ταξιδέψει κανείς, έστω εικονικά, στην πόλη του Λονδίνου.
Μια αληθινή μητρόπολη, μια πόλη με ιστορία και αστείρευτη γοητεία. Η θέα από τον ψηλότερο όροφο της Modern Tate Gallery, πάνω στον ποταμό Τάμεση, είναι από τις ομορφότερες σε όλη την Ευρώπη. Στο Knightsbridge, δίπλα στο Hyde Park, είναι η γαλλική πρεσβεία και στην πλαϊνή της είσοδο έχει μια ταμπέλα που αναγράφει "Εntente Cordiale", τιμώντας την εγκάρδια συνεννόηση μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας.
Αν κανείς δεν έχει ζήσει το London Tube την ώρα του “rush hour”, όταν οι χιλιάδες εργαζόμενοι βγαίνουν μαζικά από τα βαγόνια του μετρό και κατευθύνονται προς τις εξόδους σε σταθμούς όπως το Chancery Lane, το Temple, το Bank και το King's Cross, δεν μπορεί να φανταστεί πόσο αποφασισμένοι είναι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες να φέρουν εις πέρας την δουλειά τους. Στο Λονδίνο, ό,τι δουλειά και αν κάνεις, την κάνεις στο υψηλότερο επίπεδο.
Από σύμβουλος επενδύσεων στον πύργο του Canary Wharf στα Doclands, μέχρι junior trainee σε ένα μικρό γραφείο ασφαλίσεων όπως ήταν κάποτε ο υπογράφων, στο Λονδίνο θα μάθεις να δουλεύεις, σωστά, υπεύθυνα, και με άψογο επαγγελματισμό.
Όταν θα σχολάσεις, ο δρόμος προς την pub είναι μονόδρομος. Είναι ο μόνος τρόπος να διασκεδάσεις, να γνωρίσεις κόσμο, να μιλήσεις με ανθρώπους γύρω σου, προτού βρεθείς και πάλι στο ‘'tube'’ για να γυρίσεις σπίτι. Δεν είναι εύκολος τρόπος ζωής, αλλά δεν θα βαρεθείς ποτέ. Ό,τι συμβαίνει στο Λονδίνο, είτε στον κινηματογράφο, είτε στο θέατρο, είτε στην μόδα, είτε στην μουσική, είναι κορυφαίας ποιότητας.
Το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.
Η Τσέλσι είναι μια ομάδα με καταγωγή από τις καλύτερες περιοχές του Λονδίνου. Όμορφες γειτονιές, με καλοσυντηρημένα σπίτια, που μοιράζονται κοινόχρηστους κήπους. Έξω από κάθε σπίτι, σταθμευμένα ακριβά αυτοκίνητα.
Οι άνθρωποι είναι καλοντυμένοι, περιποιημένοι, και θα τους βρεις να απολαμβάνουν την μπύρα τους ή πιο σπάνια τον καφέ τους σε καλόγουστες pub ή καφέ, διαβάζοντας βιβλία και ακούγοντας μουσική από τα ακουστικά τους.
Όπως έχει πει και ο Ρουντ Γκούλιτ, στο Λονδίνο αισθάνεσαι μια ελευθερία που είναι ανεκτίμητη.
Είναι αλήθεια, γιατί οι Λονδρέζοι δεν "κρίνουν". Θα κάτσουν δίπλα σου είτε είσαι ντυμένος με γραβάτα και κοστούμι, είτε είσαι skinhead. Έχουν ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό το ‘’comme il faut’’, αλλά είναι πραγματικά ευγενείς. Κανείς δεν θα διανοηθεί ποτέ να σε προσπεράσει στην ουρά, και αν τυχόν βρεθείς στις σκάλες του μετρό με μια πολύ βαριά βαλίτσα, κάποιος θα προσφερθεί να σε βοηθήσει. Ακόμη θυμάμαι το χαμόγελό μου στις σκάλες του σταθμού "Green Park" κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο.
Γιατί χαμογελούσα; Γιατί όλοι μας πάνω στις κυλιόμενες σκάλες, χορεύαμε στον ρυθμό του ‘‘Part-Time Lover’’ που έπαιζαν δύο πλανόδιοι μουσικοί ντυμένοι με στολές του διάσημου γάτου Sylvester.
Tην ομάδα την γνώρισα, το 1996, με έναν παίκτη ίνδαλμα των παιδικών μου ετών, τον Ruud Gullit. Ο μεγάλος Ολλανδός, με την τεράστια καριέρα στην Μίλαν, βρέθηκε στο Λονδίνο και αμέσως ερωτεύτηκε την περιοχή και τον σύλλογο. Σε ένα από τα πρώτα του ματς με τους μπλε , με αντίπαλο της Wimbledon, ο Vinnie Jones του έκανε ένα σκληρό τάκλιν. Ο πολύπειρος Gullit, με τα δεκάδες παιχνίδια στην Serie A, τον περίμενε, και γνωρίζοντας ότι o σκληροτράχηλος Vinnie είχε ήδη μια κίτρινη κάρτα, δέχθηκε το σκληρό τάκλιν πηδώντας ψηλά, κάνοντας την πτώση του θεαματική.
Το αποτέλεσμα ήταν ο Jones να δεχθεί δεύτερη κίτρινη, και αμέσως κόκκινη κάρτα. Νίκησε η φινέτσα. Αργότερα έγιναν καλοί φίλοι! Αυτή ήταν μόνο η αρχή για εκείνη την Τσέλσι που κέρδισε το πρώτο της τρόπαιο μετά από δύο δεκαετίες, το FA Cup, το 1997.
Με παίκτη-προπονητή τον πολύπειρο Ολλανδό που εν τω μεταξύ είχε διαδεχθεί τον Glen Hoddle στον πάγκο της ομάδας. Έχοντας φέρει μερικούς σπουδαίους παίκτες όπως ο Gianfranco Zola, ο Gianluca Vialli, ο Roberto di Matteo και ο Frank Leboeuf, που απογείωσαν την Chelsea.
Τον Φεβρουάριο του 1998 ήταν 2η στην Premier League, και στα προημιτελικά του (τότε) Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης. Tελικά ο Gullit έμελλε να μάθει πόσο δύσκολος είναι ο μπλε πάγκος. Απολύθηκε δίχως ποτέ να καταλάβει το γιατί.
Ήταν 2004 όταν ένας άλλος προπονητής που μόλις είχε αναλάβει την Τσέλσι , ξεκίνησε να φτιάχνει μια μεγάλη ομάδα που για τα επόμενα δύο χρόνια μετέτρεψε το Stamford Bridge σε πραγματικό κάστρο.
Ο Mourinho έχτισε μια ομάδα με παίκτες που άφηναν την ψυχή τους στο γήπεδο. Ίσως και σημάδια από σκαριές στα πόδια των αντιπάλων μερικές φορές, αλλά σίγουρα, η Chelsea του πραγματιστή Πορτογάλου ήταν μια ομάδα που δεν ήθελες να βρεις απέναντί σου.
Με τερματοφύλακα τον Τσέχ, που σκέπαζε την εστία, κεντρικό αμυντικό τον Terry, αμυντικό χαφ τον ακούραστο Makelele, επιθετικό χαφ τον νεαρό τότε Frank Lampard, και σέντερ φορ το θαύμα της φύσης που άκουγε στο όνομα Didier Drogba, ο άξονας της Chelsea ήταν σκληροτράχηλος, αθλητικός και κυρίως, ανίκητος.
Το 4-2 απέναντι στην Barcelona και στην Bayern, ήταν οι προειδοποιητικές βολές των Μπλε του Λονδίνου, δήλωναν ξεκάθαρα ότι η ομάδα ήρθε για να μείνει στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Μπορεί o Terry να γλίστρησε εκτελώντας εκείνο το μοιραίο πέναλτι στον τελικό της Μόσχας το 2008, μπορεί το 2009 να βρήκε απέναντί της όχι μόνο μια από τις καλύτερες ομάδες της Barcelona, αλλά και έναν εχθρικό Νορβηγό διαιτητή που της αρνήθηκε 4 πέναλτι, κάνοντας τον Didier Drogba να μιλήσει περί "disgrace" όμως ο κύβος ερρίφθη...
Ήταν το 2012, σε μια από τις γλυκιές βραδιές του Απρίλη, όταν η Τσέλσι , παίζοντας με 10, κατάφερε να αντέξει την φοβερή πίεση της Barcelona, να μην δεχθεί γκoλ από πέναλτι του Μέσι και να πάρει την πιο γλυκιά ισοπαλία, με γκολ στην αντεπίθεση ενός παίκτη που ποτέ δεν κατάφερε να κάνει την καριέρα που ήθελε στους Μπλε, αλλά με αυτό το γκολ σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό, έμεινε στην ιστορία της ομάδας.
Ο Fernando Torres, χάρισε μια πανάξια πρόκριση, θυμάμαι την μετάδοση σαν τώρα. Ήμουν σίγουρος πώς μετά από εκείνη την πρόκριση, η Τσέλσι θ α έπαιρνε το τρόπαιο και ας έβρισκε μπροστά της την πανίσχυρη Bayern στο νεότευκτο δικό της γήπεδο.
Εκεί βρέθηκε ο μεγάλος Didier Drogba, στα 34 του, να ισοφαρίσει σε 1-1 λίγα λεπτά πριν την λήξη της κανονικής διάρκειας και μετά να ευστοχήσει στο τελευταίο και καθοριστικό πέναλτι κάνοντας την Chelsea, το καμάρι του Λονδίνου.
Την πρώτη και μοναδική ομάδα της Βρετανικής μητρόπολης που κέρδισε το πιο σπουδαίο κύπελλο σε διασυλλογικό επίπεδο σε ολόκληρο τον κόσμο. Εκείνο το βράδυ διασκέδασα με την ψυχή μου μαζί με φίλους που είχαν έρθει από το εξωτερικό. Δεν είμαι Τσέλσι επειδή κέρδισε το Champions League.
Είμαι Chelsea γιατί το 2012 πέτυχε τον στόχο για τον οποίο ξεκίνησε να δουλεύει το 1997, και μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, παρά τις αντιξοότητες, παρά τις δύσκολες στιγμές, έδειξε τον χαρακτήρα μιας αληθινής Λονδρέζας, που δεν κρίνει, δεν παραιτείται, και δουλεύει σκληρά.
Η ομάδα μου, το καμάρι του Λονδίνου, της πόλης στην οποία έζησα μερικές από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου. Αυτή είναι η Chelsea, αυτή που θα βρεθεί αντιμέτωπη με την Ρεάλ Μαδρίτης.
Γιατί τελικά μόνο μια Λονδρέζα από το Royal Borough of Kensington and Chelsea - όπως είναι το πλήρες όνομα της περιοχής του Δυτικού Λονδίνου που εδρεύει - έχει το θάρρος και το ποδοσφαιρικό θράσος να τα βάλει με μια Βασίλισσα.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Στην χειρότερη περίπτωση, η Real θα πάρει την ρεβάνς για την ήττα του 1971.
Άκης Βαλαβάνης
MSc, European Studies, London School of Economics
