Η Τσέλσι πρέπει μάθει απο το στραπάτσο της Λίβερπουλ, σεβόμενη τη Ρεάλ, αλλά χωρίς φόβο!
Ήμουν παιδί όταν παρακολουθούσα τον δεύτερο τελικό στο στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης, μια ζεστή βραδιά του Μαΐου του 1971, με το μπλε της αγγλικής Τσέλσι να είναι έντονο στα μάτια μου αλλά απέναντι υπήρχε το κάτασπρο της Ρεάλ Μαδρίτης, που τραβούσε την προσοχή πάνω στο καταπράσινο χορτάρι. Ήταν η πρώτη αναμέτρηση ευρωπαικου τελικού σε ελληνικό έδαφος και ήταν μια από εκεινες τις στιγμες που θαρρώ με καθόρισαν ως επαγγελματική επιλογή θέλοντας να βρίσκομαι σε τετοιες νύχτες πιο συχνά! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Σε εκείνον τον διπλό τελικό του 1971, η Τσέλσι επικράτησε κατακτώντας τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, με σκορ 2-1 έναντι μιας Ρεάλ που είχε περάσει στην παρακμή. Έμελλε να είναι το τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι του μεγάλου Πάκο Χέντο του μοναδικού ανθρώπου που έχει κατακτήσει έξι φορές το μετάλλιο νικητή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ή Champions league.
Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν ξανά 27 χρόνια αργότερα, στο Μονακό, στον τελικό του Σούπερ Καπ. Ένα γκολ του Γουστάβο Πογιέτ έδωσε στην Τσέλσι και πάλι τη νίκη απέναντι σε μία Ρεάλ που είχε μόλις γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης έπειτα από 32 ολόκληρα χρόνια. Εκείνο το ματς το περιέγραψα για λογαριασμό του ΣΠΟΡ FM αλλά κακά τα ψέματα δεν είχε ένταση.
Ήταν το 1998 και η UEFA είχε αποφασίσει πως πλέον ο τελικός του Σούπερ Καπ δεν θα είναι με διπλά παιχνίδια αλλά μια αναμέτρηση ως κερασάκι στην τούρτα των ευρωπαϊκών κληρώσεων που είχε αποφασιστεί να γίνονται στο Μόντε Κάρλο τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου.
Είναι φοβερό αν σκεφτεί κανείς το να μην έχουν αναμετρηθεί αυτές οι δύο ομάδες που είναι σταθερά στο προσκήνιο στο Champions League στον 21ο αιώνα.
Για την Ρεάλ είναι κάτι φυσιολογικό να βρίσκεται σε αυτή την διοργάνωση ήδη από τη δεκαετία του '90 αλλά για την Τσέλσι αυτό έγινε μία ρουτίνα μόνο από την στιγμή που την αγόρασε ο Ρομάν Αμπράμοβιτς.
Αυτός ο ημιτελικός ωστόσο, έχει πολλά πράγματα που μπορεί κάποιος να σταθεί επάνω του.
Είναι η πρώτη αναμέτρηση στην οποία αγωνίζεται ευρωπαϊκά η Ρεάλ Μαδρίτης μετά από την έναρξη και την... κατάργηση της ESL. Υπάρχει μία συζήτηση για το πως θα την αντιμετωπίσει η ευρωπαϊκή ομοσπονδία, με τον ορισμό του Ολλανδού διαιτητή Ντάνι Μάκελι να σηκώνει πολλή κουβέντα σε διάφορα γραφεία!
Προσωπικά, δεν πιστεύω πως μπορεί αυτή τη στιγμή να φερθούν με αφέλεια στην UEFA και να δημιουργήσουν πρόβλημα στη Ρεάλ, σε αγωνιστικό επίπεδο βάζοντας το οποιοδήποτε διαιτητικό εμπόδιο!
Εάν η Ρεάλ απόψε πάρει νίκη με ένα γκολ νομίζω ότι θα έχει πάρα πολύ μεγάλο προβάδισμα για τον τελικό ειδικά αν το τελικό αποτέλεσμα είναι χωρίς να δεχθεί γκολ, 1-0. Τότε στην ρεβάνς θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για την Τσέλσι.
Ορθολογικά πιστεύω πως ο Τουχελ θα πάει πρώτα να μην δεχθεί γκολ, αλλά θα επιχειρήσει να κερδίσει το ματς προκειμένου να έχει να υπερασπιστεί αποτέλεσμα στον δεύτερο αγώνα.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η εμπειρία των παικτών του Ζιντάν νομίζω ότι θα μπορέσει, στο δεύτερο παιχνίδι, να φέρει τα πράγματα βόλτα και η Ρεάλ να είναι και πάλι σε έναν τελικό, τον πέμπτο της από το 2014 και μετά.
Θα είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι πιστεύω που μπορεί να μην έχει πάρα πολλές φάσεις όπως πιθανότατα αυτό που θα γίνει στο Παρίσι, αλλά από πλευράς τακτικής θα είναι απολαυστικό.
Αυτό που πρέπει να κάνει η Τσέλσι είναι να πάρει το μάθημα από το στραπάτσο της Λίβερπουλ στο πρώτο παιχνίδι της Μαδρίτης. Να σεβαστεί την Ρεάλ, αλλά να μην την φοβηθεί.
Είναι μία λεπτή ισορροπία που πολλές φορές φέρνει τα πάνω κάτω!
