Η δικαίωση του Αμπράμοβιτς που δεν συμβιβάζεται με τη μετριότητα και η Τσέλσι του Τούχελ που βγάζει χαρακτήρα!
Η Τσέλσι έχει μεταβληθεί σε μία ομάδα που τον 21ο αιώνα κατακτά τρόπαια. Διεκδικεί τίτλους με αξιώσεις, έχει πλέον περάσει στην συνείδηση του κόσμου σαν μία ισχυρή δύναμη, η οποία έχει την δυνατότητα να αντιδρά σε καταστάσεις, στις οποίες μερικές δεκαετίες νωρίτερα, δεν θα εμπλεκόταν καν στην συζήτηση. Όλα αυτά τα χρωστά στον Αμπράμοβιτς! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Η συμμετοχή της ακόμα και στο «φιάσκο» της European Super League αναδεικνύει την αλλαγή του μεγέθους της και το επιστέγασμα της σοβαρής δουλειάς που γίνεται στο Βόρειο Λονδίνο. Ο Ρώσος ολιγάρχης δε συμβιβάζεται με την μετριότητα και παίρνει δύσκολες αποφάσεις!
Η ταυτότητα που έχει κατορθώσει μόνη της να «χτίσει» τα τελευταία χρόνια, τέθηκε σοβαρά υπό αμφισβήτηση, όταν στο «τιμόνι» της και στην άκρη του πάγκου βρέθηκε ο Φρανκ Λάμπαρντ.
Ο Άγγλος τεχνικός, έγινε ο 14ος που προσλαμβάνει ο Αμπράμοβιτς από το 2003 και έπειτα αλλά δεν κατόρθωσε σε καμία περίπτωση να φανεί αντάξιος των περιστάσεων και να δικαιώσει τον πρόεδρο της ομάδας για την επιλογή του.
Παρέμεινε στην Τσέλσι για 17 μήνες, έδωσε 84 ματς με την αγαπημένη του ομάδα, επικράτησε στα 44, αλλά παρέμεινε ο «Φράνκι» που ναι μεν έχει κάνει πολλά με την φανέλα της, όντας ποδοσφαιριστής της, αλλά στην συγκεκριμένη θέση, θέλει, αλλά δεν μπορεί.
Επιχείρησε να παίξει επιθετικά, δέχθηκε 116 γκολ, πράγμα που μεταφράζεται σε 1,4 γκολ ανά παιχνίδι, ολοκλήρωσε την σεζόν στην 4η θέση και διατήρησε... την δική του, στοχεύοντας ακόμη υψηλότερα.
Παρόλα αυτά, με την έναρξη της καινούργιας χρονιάς, η φτωχή συγκομιδή βαθμών του και η αγωνιστική αστάθεια της Τσέλσι, έκαναν τον Αμπράμοβιτς να τον απομακρύνει. Η λογική του άλλωστε το γνώριζε από το καλοκαίρι, αλλά παρασύρθηκε από το γεγονός πως ο Λάμπαρντ σήμαινε και σημαίνει πολλά για τον σύλλογο.
Κάπως έτσι μπήκε για τα καλά στην «ζωή» μας αλλά κυρίως σε αυτήν της Τσέλσι, ο Τόμας Τούχελ, με τον πρώην προπονητή της Παρί, να έρχεται στο Λονδίνο, συναντώντας τρεις Γερμανούς και τον «γερμανοθρεμένο» Πούλισικ, με βασικό ζητούμενο την βελτίωση του αγωνιστικού προφίλ της ομάδας και την διεκδίκηση μίας ευρωπαϊκής διάκρισης, πράγμα που αποτελούσε και όνειρο του Αμπράμοβιτς.
Το ντεμπούτο του στο ματς με την Γουλβς, στα τέλη του Γενάρη, δεν αποτέλεσε παράδειγμα για το τι θα ακολουθούσε, αλλά προξένησε εντύπωση, μιας και το τελικό 0-0 είχε έρθει μόλις δύο φορές στο «Στάμφορντ Μπριτζ», τα τελευταία 2 χρόνια.
Κάπου εκεί άρχισε να αλλάζει το πράγμα...
Το 4-3-3 του Λάμπαρντ έγινε 3-4-1-2, «θυμίζοντας» αρκετά το σύστημα που υιοθετούσε ο Κόντε, ο Μεντί, ο οποίος αποτέλεσε προσωπική επιλογή του Τσεχ, καθιερώθηκε κάτω από τα δοκάρια, ο Αθπλικουέτα ξαναπήρε θέση βασικού για 11η φορά στην σεζόν, όντας πλέον τρίτος στόπερ και ο Τιάγκο Σίλβα έδειξε πως προσαρμόστηκε δίπλα στον Γερμανό ευκολότερα από όσο περίμεναν οι περισσότεροι.
Παράλληλα, ο Τσίλγουελ αποδεικνύει διαρκώς τον λόγο της μεταγραφής του, δικαιώνοντας τα 50 εκατομμύρια που δαπανήθηκαν για χάρη του, ενώ όταν ο Καντέ επέστρεψε στην φυσική του θέση, «θύμισε» την αγωνιστική εικόνα που διέθετε επί Αντόνιο Κόντε και βοήθησε και τον Ζορζίνιο να αναδείξει χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του που επισκιάστηκαν, μιας και ο Ιταλός δεν αποτελούσε και το αγαπημένο παιδί του Φρανκ Λάμπαρντ.
Αν στην εξίσωση μπει και ο Τίμο Βέρνερ, ο οποίος αν και έχει συμμετοχή σε 25 γκολ της Τσέλσι (13 ο ίδιος) παραμένει ασταθής, τότε ο Τούχελ θα έχει «κερδίσει» το καλύτερο δυνατό από όλους τους ποδοσφαιριστές του, πείθοντάς τους να εκτελούν μέσα στο γήπεδο κάθε τι που θα τους πει με απόλυτη ευλάβεια!
Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που η Τσέλσι επέστρεψε στην τετράδα από το -9 που βρέθηκε με την αποχώρηση του Φρανκ Λάμπαρντ και πλέον βρίσκεται και στον τελικό του Champions League, για πρώτη φορά από το 2008, ο οποίος είναι ο τρίτος «αγγλικός» εμφύλιος στην ιστορία του θεσμού.
Αν η Τσέλσι αναδειχθεί νικήτρια απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι και ο Τούχελ γίνει ο δεύτερος Γερμανός προπονητής μετά τον Κλοπ που το κατακτά με αγγλική ομάδα, τότε θα μιλάμε για ένα απίστευτο ποδοσφαιρικό παραμύθι.
Ακόμα μια απόδειξη πως ο προπονητής έχει κομβικό ρόλο σε μία ομάδα, με το παράδειγμα του Τούχελ να αποτελεί πηγή έμπνευσης για το ίδιο το ποδόσφαιρο.
