Έτσι μπήκε στη ζωή μου το FA Cup και το περιμένω κάθε χρόνο!
Ήταν Απρίλης του 1970. Έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν θύμιζε κάτι πως είχε μπει η άνοιξη. Στην Ελλάδα οι κεραίες τηλεόρασης που υπήρχαν στα σπίτια ήταν πιο λίγες κι από τα αυτοκίνητα! Μόλις τεσσάρων ετών κορασίδα η ελληνική TV, έκανε τα πρώτα της βήματα... Μαζί με αυτό το παράθυρο στον κόσμο η χώρα ανακάλυπτε μαγικά πράγματα. Ερχόμασταν πιο κοντά σε άλλες κουλτούρες. Ίσως η πιο σημαντική διαφορά που εντοπίσαμε μέχρι τότε ήταν η μετάδοση εκείνου του απογεύματος. Με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας μάς πήγαινε στο «Γουέμπλεϊ».
Η Τσέλσι θα έπαιζε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Τα ονόματα του Μπρέμνερ, του Όσγκουντ, του Λόριμερ και του Μπονέτι θα έμπαιναν στη ζωή μας. Οι παίκτες που έβγαιναν μαζί στον αγωνιστικό χώρο, οι πάγκοι των δύο ομάδων δίπλα δίπλα, ακόμα και ο τρόπος απονομής στο τέλος. Το τελετουργικό, μοναδικό. Το παιχνίδι, εξαιρετικό. Το τελικό 2-2 σήμαινε για πρώτη φορά επαναληπτικό στον 20ό αιώνα.
Από εκείνο το απόγευμα μαγεύτηκα με τη διαδικασία. Με το όλο σκηνικό. Μαζί με τον Άγγελο, το κολλητό φιλαράκι μέχρι και τώρα , δεν χάναμε ματς.
Το Κύπελλο Αγγλίας ήταν ιεροτελεστία. Εκείνος Λιντς Γιουνάιτεντ φανατικός κι επειδή τα «παγόνια» ήταν συχνότατα τότε στον τελικό καθήκον μου ήταν να του πηγαίνω κόντρα!
Εκείνη η Λιντς των παιδικών μας χρόνων ήταν μαγική ομάδα. Και πήρε μόνο ένα FA Cup το 1972 κόντρα στην Άρσεναλ με το γκολ του Άλαν Κλαρκ ενώ άξιζε περισσότερα!
Της έκανε όμως μία τεράστια ζημιά, ίσως τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία των τελικών, η Σάντερλαντ το 1973, που δεν είχε διεθνή και έπαιζε στην δεύτερη κατηγορία αλλά με 1-0 νίκησε την πανίσχυρη Λιντς σε ένα ματς με την φοβερή διπλή απόκρουση του Τζιμ Μοντγκόμερι σε κεφαλιά του Τσέρι και σουτ του Λόριμερ.
Θαυμάσαμε μαζί τη Λίβερπουλ να νικά τη Νιούκαστλ το '74 σε ένα ιστορικό ματς αφού μέχρι εκείνο το μεσημέρι οι «καρακάξες» δεν είχαν ηττηθεί σε οποιαδήποτε τελικό. Εκπληκτικό είναι πως από τότε δεν έχουν κερδίσει άλλο τελικό που εμφανίστηκαν
Σπουδαία ήταν και η Άρσεναλ του νταμπλ το '71 που νίκησε τη Λίβερπουλ σπουδαίο παιχνίδι ήταν του '79 όταν η Γιουνάιτεντ ανέτρεψε το 0-2 σε δύο λεπτά στο τέλος, αλλά δέχτηκε αμέσως το 3-2 από τον Άλαν Σάντερλαντ με την Άρσεναλ να παίρνει πάλι το τρόπαιο.
Είδαμε καλά ματς, αλλά δεν γλιτώσαμε και τη φύρα. Το 2-0 της Γουέστ Χαμ με τη Φούλαμ το '75, το 1-0 της Ίπσουιτς με την Άρσεναλ το '78. Δεν περιμέναμε την έκπληξη της Σαουθάμπτον το 1976 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ούτε την επικράτηση της Γουέστ Χαμ τότε στη Championship επί της Άρσεναλ με 1-0 το 1980.
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μία ομάδα από μικρότερη κατηγορία θα έπαιρνε το κύπελλο.
Στη δεκαετία του '80,άλλους τελικούς είδα στην τηλεόραση, όπως το επικό 3-2 της Τότεναμ επί της Μάντσεστερ Σίτι το 1981, με το σλάλομ του Ρίκι Βίγια, άλλους στο «Γουέμπλεϊ», όπως τη νίκη της Λίβερπουλ με την Έβερτον 3-2 το '89, αλλά και την αναπάντεχη επιτυχία της Γουίμπλεντον με τη Λίβερπουλ που προσφερόταν φαβορί στο 1,10, η μικρότερη απόδοση ποτέ στην ιστορία των τελικών του FA Cup.
Περιέγραψα επίσης για την ΕΡΤ το 1990, το 1-0 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Κρίσταλ Πάλας (ύστερα από το εκπληκτικό 3-3 στο πρώτο ματς), που ήταν ο πρώτος από τους πάμπολλους τίτλους του σερ Άλεξ στο αγγλικό ποδόσφαιρο μετά την άφιξη του από την Αμπερντίν.
Το 1985 ήμουν στο στούντιο της ΕΡΤ παρουσιάζοντας την ειδική εκπομπή πριν από το 1-0 της Γιουνάιτεντ κόντρα στην Έβερτον χάρη στο γκολ του Γουάιτσαϊντ την ώρα που είχε μείνει με 10 παίκτες.
Βίωσα επίσης την ωραία εικόνα ένα Ελληνόπουλο να μπαίνει στο γήπεδο και να ζει αυτή τη γιορτή. Ο Νίκος Νταμπίζας έζησε την ατμόσφαιρα στους δύο σερί χαμένους τελικούς της Νιούκαστλ το '98 και το '99. Πέρυσι τον Αύγουστο είχαμε επιτέλους έναν Έλληνα να παίρνει στα χέρια του το τρόπαιο με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο να αγωνίζεται ως αλλαγή στο 2-1 της Άρσεναλ επί της Τσέλσι.
Το 2006 απόλαυσα το συγκλονιστικό 3-3 της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ, με τον Τζέραρντ να σκοράρει με απίστευτο σουτ από 35 μέτρα, σε ένα ματς που έδωσε και πάλι αίγλη στον θεσμό, που έχανε πολλή από τη λάμψη του στον 21ο αιώνα.
Σημαντικά παιχνίδια χωρίς να είναι ωραία ματς ήταν αυτό της Πόρτσμουθ το 2008 που έγραψε το όνομα της στην λίστα των νικητών επικρατώντας της Κάρντιφ και η τεράστια έκπληξη της Γουίγκαν, το 2013, που στο τελευταίο λεπτό άρπαξε το τρόπαιο από τα χέρια του φαβορί που ήταν η Μάντσεστερ Σίτι, πριν υποβιβαστεί λίγες μέρες αργότερα!
Τα τελευταία 10 χρόνια οι μεγάλες ομάδες ασχολήθηκαν ξανά με το τρόπαιο και αυτό κυρίως το χρωστάμε στην Τσέλσι και στην Μάντσεστερ Σίτι αλλά και στην Άρσεναλ που πήρε τρία τρόπαια πριν τον αντίο του Βενγκέρ.
Απόψε η Τσέλσι εμφανίζεται για τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια στον τελικό και μέσα στον 21ο αιώνα εξελίχθηκε σε υπερδύναμη στο θεσμό αν υπολογίσουμε πως μέχρι το 1999 το είχε κατακτήσει μόλις δυο φορές!
Για την Λέστερ, είναι κάτι πολύ σημαντικό, ωστόσο, αφού είναι η μόνη ομάδα που έχει παίξει τέσσερις φορές τελικό και το έχει χάσει όλες!
Για να καταλάβει κανείς, πόσος καιρός πέρασε από τότε που εμφανίστηκε τελευταία φορά, ήταν το 1969 και ο άνθρωπος ακόμα δεν είχε πατήσει στο φεγγάρι!
Φυσικά οι οπαδοί της πανηγύρισαν το εκπληκτικό πρωτάθλημα του 2016, αλλά εδώ έχουν την ευκαιρία να ζήσουν κάτι μοναδικό. Για την Τσέλσι υπάρχει σαφέστατα κάτι πολύ μεγάλο, ο τελικός του Champions league στις 29 Μαΐου στο Πόρτο αλλά αυτό το τρόπαιο θα είναι το πρώτο του Τούχελ.
Ο τελικός για πρώτη φορά θα μεταδοθεί από τα κανάλια της Cosmote TV με τη σέντρα να είναι στις 19.15.
Αυτή είναι η σχέση μου λοιπόν με το κύπελλο Αγγλίας. Η επέκταση του Champions League η εκτίναξη της ποιότητας της Premier League , το σνομπάρισμα του θεσμού από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000 και οι πολλοί ξένοι, που στο πρωτάθλημα έδωσαν χρώμα αλλά στο Κύπελλο αφαίρεσαν κάτι από τη μαγεία, αποτέλεσαν βασικούς λόγους της πτώσης του ενδιαφέροντος πιθανώς!
Δεν ξέρω πάντως! Τώρα που το σκέφτομαι ίσως τίποτα να μην άλλαξε και το πρόβλημα να είναι πως απλώς εμείς... μεγαλώσαμε!
