Και όμως, αν η Αγγλία έχει μία πιθανότητα να πάει μακριά, είναι να συνεχίσει να παίζει έτσι, σφιχτά και σοβαρά!
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Όλοι μιλάμε για την ευκαιρία της Αγγλίας επειδή το τουρνουά γίνεται ουσιαστικά για την ίδια σε γνώριμο έδαφος, δηλαδή στο Γουέμπλεϊ. Εκείνο που λησμονούμε ταυτόχρονα είναι πως στην ιστορία των EURO από το 1980 και μετά όπου έγινε κανονική διοργάνωση, μόνο μία φορά δικαιώθηκε η έδρα και αυτή ήταν το 1984 με τη Γαλλία! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Το τρίτο που πρέπει να βάλουμε στην κουβέντα είναι την Αγγλία που θα ήθελε να δει κάποιος που την υποστηρίζει: Μία ομάδα που θα παίζει φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο, θα προσπαθεί να προσφέρει θέαμα, θα παίζει γρήγορα;
Πιθανώς ναι είναι η απάντηση και είναι προφανής!
Έλα όμως που σπάνια ομάδες με αυτά τα χαρακτηριστικά πηγαίνουν μακριά στην διοργάνωση! Πάλι μπαίνει η κουβέντα, τι θα ήθελε ο οπαδός και με το χέρι στην καρδιά θα σου πει η ομάδα να πάει μακριά και να πάρει το τρόπαιο.
Πως καταφέρνεις λοιπόν να πας μέχρι τον τελικό; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ομάδων που αναδείχθηκαν πρωταθλήτριες Ευρώπης;
Η τελευταία, το 2016, η Πορτογαλία δεν είχε τρελάνει κανέναν με το παιχνίδι της. Πήρε νίκες όποτε χρειαζόταν, πέρασε με τρεις ισοπαλίες από τον όμιλο, στάθηκε τυχερή στα πέναλτι, «βομβαρδίστηκε» από την Κροατία αλλά πέρασε στην τελευταία φάση της παράτασης και στον τελικό επικράτησε, με μία φάση ουσιαστικά, των Γάλλων.
Το 2012 είναι εκτός συζήτησης για την Ισπανία αφού μιλάμε για την καλύτερη εθνική ομάδα πιθανώς που έχουμε δει σε ευρωπαϊκό επίπεδο όλων των εποχών.
Ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια του 2010 όπου και εκεί δεν είχε θέλξει τον κόσμο ωστόσο ας την αφήσουμε εκτός συναγωνισμού όπως φυσικά και το 2008.
Το 2004 η Ελλάδα πήρε το Euro βασισμένη στην φοβερή ομαδικότητα, στην καλή άμυνα και στον τρόπο που ήξερε να απορροφά τους κραδασμούς, πάντως όχι παίζοντας ένα φουλ επιθετικό ποδόσφαιρο όπως επιμένουν κάποιοι ότι θέλουν να βλέπουν την πρωταθλήτρια ομάδα να παίζει!
Το 1996, η Γερμανία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Πήγε στα αγγλικά γήπεδα, πήρε το τρόπαιο έχοντας κορυφαίο παίκτη και νικητή μετέπειτα της Χρυσής Μπάλας, έναν αμυντικό, την πολύ σπουδαία προσωπικότητα που λεγόταν Ματίας Ζάμερ.
Το 1992, η Δανία μαζεύτηκε την τελευταία στιγμή, πήγε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και έφυγε νικήτρια χωρίς πάντως ούτε μία πολύ μεγάλη εμφάνιση αλλά εκμεταλλευόμενη άψογα τις ευκαιρίες που της δόθηκαν.
Ειδικά στον τελικό όπου την είχε… «βομβαρδίσει» η Γερμανία, ωστόσο, είχε αντέξει ο Σμάιχελ και δύο γκολ έκαναν την ζημιά σε αντεπιθέσεις.
Ακόμα και η Ολλανδία το 1988 έπαιξε λιγότερο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο απ' ό,τι η φιναλίστ Σοβιετική Ένωση. Είχε τον Φαν Μπάστεν σε τρομερό φεγγάρι και τους Γκούλιτ, Ράικαρντ στα ντουζένια τους και παρά την ήττα της πρεμιέρας πέρασε στο τρίτο ματς του ομίλου με μια καραμπόλα του Κιφτ πετώντας έξω τους Ιρλανδούς!
Η Γαλλία το 1984, είπαμε είναι από μόνη της μία εξαίρεση και είχε και την εκπληκτική παρουσία του Μισέλ Πλατινί με τα εννέα τέρματα σε εκείνη την διοργάνωση. Τέλος το 1980, το Βέλγιο έφτασε στον τελικό παίζοντας ουσιαστικά αντιποδόσφαιρο και έχασε από μία δυτική Γερμανία που δεν ενθουσίασε, ωστόσο ήταν απόλυτα έτοιμη να πάρει το τρόπαιο.
Αυτή λοιπόν η σοβαρή Αγγλία, που για ένα ακόμα παιχνίδι δεν δέχτηκε γκολ, που έχει μάθει να κερδίζει με μίνιμουμ κόπο και με ένα τέρμα, δεν ενθουσιάζει.
Αν υπάρχει όμως ένας τρόπος για να φτάσει μακριά πιθανώς είναι μόνο αυτός. Ναι, το πιο πιθανό σενάριο είναι να αποκλειστεί κάπου στα προημιτελικά χωρίς να φτάσει καν στους τέσσερις! Αν όμως κάνει μία μεγάλη πρόκριση όλα θα αλλάξουν.
Και μπορεί να έχει κουρασμένους παίκτες, με την ένταση όλου του τελευταίου χρόνου, αλλά κάποια ματς θα παιχτούν πάρα πολύ στην δύναμη και την ταχύτητα.
Όσο κι αν είναι λοιπόν η πιο αργή ομάδα, μέχρι τώρα, η Αγγλία, στο τουρνουά, πιστέψτε με αν φτάσει να κρίνεται σε αυτό το επίπεδο, οι ποδοσφαιριστές που έχει ο Σάουθγκεϊτ δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν.
Νοητικό είναι το μπλοκάρισμα τους και όχι αγωνιστικό...
