Σημασία θα έχει πάντα το ταξίδι κι όχι μονάχα ο προορισμός!
Το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με τη δόξα, από την πρώτη φορά που ένα μικρό παιδί κλωτσάει μια μπάλα. Το πρώτο γκολ, η πρώτη απόκρουση, το πρώτο τάκλιν, η πρώτη νίκη αλλά και η πρώτη ήττα. Το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο, η πρώτη κλήση στην εθνική ομάδα, μέχρι τον τελικό του EURO ή του Μουντιάλ για ελάχιστους τυχερούς! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ό,τι βιώσαμε το τελευταίο διάστημα και όσα συνέβησαν από την Κυριακή και μετά και τον τελικό του EURO, μας υπενθύμισαν πως γύρω μας εξακολουθούν και κινούνται, ζουν, αναπνέουν πολύ διαφορετικού είδους άνθρωποι που ακόμα πιθανώς δεν έχουν βγει από τις… σπηλιές!
Άνθρωποι χωρίς ενσυναίσθηση και χωρίς καμία απολύτως νοητική και ουσιαστική αναστολή οι οποίοι θεωρούν πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, μέσα σε ένα πλαίσιο που για τους ίδιους αποτελεί κανόνα για να γεμίσουν τις άδειες από οποιοδήποτε άλλο σημαντικό κομμάτι ζωές τους!
Δυστυχώς όλο και περισσότερο συνειδητοποιούμε μέσα από τα social media, κάθε φορά που συμβαίνει κάποιος παίκτης να χάσει ένα πέναλτι, κάποιος να κάνει μία κακή επιλογή, κάποιος να στοιχίσει στην ομάδα του έναν αγώνα ή να μην επιλέξει κάτι σωστά, πως γύρω μας υπάρχει ένα ποσοστό της κοινωνίας που συνηθίσαμε να το λέμε μειοψηφικό αλλά είναι μεγαλύτερο από αυτό που τολμάμε να παραδεχτούμε!
Αυτό το ποσοστό, ξεπερνά κάθε φορά τον εμετικό εαυτό του και γίνεται ακόμη πιο θρασύ, ακόμα πιο επιθετικό, ακόμα πιο ρατσιστικό και επικίνδυνο!
Γιατί για πολλούς ανθρώπους, που δυστυχώς τους βλέπεις στην καθημερινότητα και δεν μπορείς να φανταστείς πόση τοξικότητα κρύβουν, η θλιβερή ζωή τους εξαρτάται από ένα γκολ, από ένα καλάθι, από έναν πανηγυρισμό!
Λησμονούν πως η μέρα έχει 24 ώρες, αλλά ένα ποδοσφαιρικό ματς ενενήντα, άντε 120 λεπτά! Ένας αγώνας μπάσκετ 40 λεπτά, ένας αγώνας βόλεϊ κάποια σετ, ένας αγώνας τένις επίσης.
Για τους ίδιους αυτό είναι κάτι που γεμίζει τις ζωές τους, αλλά είναι τόσο άδειοι στα υπόλοιπα που δεν μπορούν να καλύψουν αυτό που μπορεί να τους αφήσει κενό μία αποτυχία.
Και εκεί ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους!
Για αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε πάντα με αυτόν που προσπάθησε αλλά δεν σκόραρε, αυτόν που ένιωσε να ανοίγει η γη να τον καταπιεί!
Αυτόν που ονειρεύτηκε να πετυχαίνει το γκολ που θα χαρίσει στην ομάδα του μία νίκη και ένα τρόπαιο, αλλά επειδή παίζει και ο αντίπαλος απλά δεν τα κατάφερε!
Δεν είναι ντροπή, δεν είναι αποτυχία, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Φυσικά δεν έχει και καμιά σημασία, ποιο χρώμα έχεις, ποια γλώσσα μιλάς, από που προέρχεσαι και που μένεις!
Δεν είναι ο προορισμός που κάνει ξεχωριστό ως παιχνίδι το ποδόσφαιρο και γενικότερα τα σπορ, είναι το ταξίδι.
Δυστυχώς, η ζωή δεν ακολουθεί πάντα τον ίδιο δρόμο… ας το έχουμε υπόψη μας!
Και η ζωή είπαμε έχει κάθε μέρα 24 ώρες και όχι τη διάρκεια ενός ματς!
