Η Γουέστ Χαμ δεν ξεχνά το ένδοξο παρελθόν της δημιουργώντας όμως το μέλλον της!
Πριν από την έναρξη της αναμέτρησης της Γουέστ Χαμ απέναντι στην Ραπίντ Βιέννης, αν κάποιος έκανε μία βόλτα γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, θα έπεφτε πάνω στο παρελθόν της Γουέστ Χαμ. Στο ένδοξο 1965, όπου τα «σφυριά» έγραψαν ιστορία, και κατέκτησαν το Κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Μόναχο 1860. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, αλλά η Γουέστ Χαμ, ατενίζει το παρελθόν της και φτιάχνει δειλά-δειλά το μέλλον της, κερδίζοντας για πρώτη φορά στο «σπίτι» της στο Europa League. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Επρόκειτο εξ αρχής για κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι, που έχει απλώς μεγάλη βαθμολογική σημασία. Ούτως ή άλλως αυτό ίσχυε. Ήταν γνωστό. Η Γουέστ Χαμ είχε επικρατήσει της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, εκτός αγγλικών συνόρων με 2-0, και αυτό που έψαχνε απέναντι στην Ραπίντ Βιέννης του βασικού Ταξιάρχη Φούντα, ήταν ακόμη ένα τρίποντο.
Το δεύτερο κατά σειρά σε ισάριθμες αναμετρήσεις, το οποίο θα της επέτρεπε να κάνει το 2/2, να «κλειδώσει», αν και είναι νωρίς ακόμη, την πρόκρισή της στο «32» του Europa League, και να σημειώσει την πρώτη νίκη στο σπίτι της, στην εποχή του Europa League σε ολόκληρη την ιστορία της.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να έχει γίνει πέντε ή έξι χρόνια νωρίτερα. Σε καμία όμως εκ των δύο περιπτώσεων τα «σφυριά» δεν κατόρθωναν να περάσουν την φάση των νοκ-άουτ και να εξασφαλίσουν τουλάχιστον για τέσσερις μήνες, την συμμετοχή τους στην εν λόγω ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Ο στόχος τους επετεύχθη φέτος, και το νικητήριο 2-0 απέναντι στην Ραπίντ Βιέννης συνδυάστηκε με πολύ καλό ποδόσφαιρο, και τους «ιστορικούς» Ντέκλαν Ράις και Μικαΐλ Αντόνιο.
Ο πρώτος αποτελεί μόλις τον τρίτο ποδοσφαιριστή της Γουέστ Χαμ που βρίσκει δίχτυα σε δύο συνεχόμενα, εναρκτήρια παιχνίδια, σε φάση ομίλων και ο πρώτος που το καταφέρνει μετά την αλλαγή της χιλιετίας, με τους Μπράιαν Ντίαρ το 1965 και Ντέιβιντ Κρος το 1980, να προηγούνται.
Επιπλέον αποτελεί τον νεαρότερο σκόρερ στην ιστορία της ομάδας σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά τον Φρανκ Λάμπαρντ, ο οποίος την σεζόν 1999-00 βρήκε δίχτυα στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ απέναντι στην Όσιεκ, σε ηλικία 21 ετών και 88 ημερών.
Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Ας μην ξεχνάμε τον Μικαΐλ Αντόνιο. Τον άνθρωπο που τροφοδότησε τον Ντέκλαν Ράις στο 31ο λεπτό του πρώτου μέρους και επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά πως βρίσκεται σε «τρομακτική» κατάσταση.
Πλέον δεν ακολουθεί τον Μοχάμεντ Σαλάχ μόνο στον πίνακα των σκόρερ, όπου βρίσκονται στην κορυφή της κατηγορίας της Premier League, αλλά και στην συνολική συμμετοχή σε γκολ, είτε με έμμεσο, είτε με άμεσο τρόπο!
Σε κάθε περίπτωση, το ιστορικό βράδυ της Γουέστ Χαμ κύλησε ιδανικά. Ξεκίνησε με διαφορετική αύρα, και τελείωσε με μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον.
Πριν την έναρξη της αναμέτρησης, τα «σφυριά» παρουσίασαν και δημοσιοποίησαν για όσους δεν βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου, το άγαλμα των Μάρτιν Πίτερς, Μπόμπι Μουρ και Τζεφ Χαρστ.
Των ανθρώπων που οδήγησαν την Γουέστ Χαμ στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων και στη νίκη επί της Μόναχο 1960 με 2-0 το 1965 στο Wembley, χάρη σε δύο γκολ του Σέλεϊ σε λιγότερο από 150 δευτερόλεπτα, με αρχηγό τον Μπόμπι Μουρ.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Χαρστ με τρία γκολ στον τελικό του 1966 και ο Πίτερς πέτυχε το τέταρτο με τον Μουρ αρχηγό και «έγραψαν» την δική τους ιστορία με την εθνική Αγγλίας, κερδίζοντας το μοναδικό Μουντιάλ της ιστορίας της!
Πλέον, η πρόσοψή τους κοσμεί τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου της Γουέστ Χαμ. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές άλλωστε αποτελούν οδηγό για το μέλλον της ομάδας, με τον Σερ Τζεφ Χαρστ να είναι ο μοναδικός που βρίσκεται ακόμη στην ζωή. Το ένδοξο παρελθόν της Γουέστ Χαμ δημιουργεί πλέον μία διαφορετική αίσθηση γύρω από το γήπεδο.
Ο Ντέιβιντ Μόγιες και η ομάδα του πιθανώς το νιώθει ήδη. Είναι φανερό, το αισθάνονται. Και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να το αποδείξουν από μία εντός έδρας νίκη στο Europa League, για πρώτη φορά στην ιστορία τους!
