Ζουνίνιο Παουλίστα, ο Βραζιλιάνος που αγάπησε το Βόρειο Γιόρκσαϊρ (vid)
Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η Πρέμιερ Λίγκ είχε πραγματοποιήσει τα πρώτα της βήματα, και οι ομάδες απολάμβαναν την συνεχιζόμενη εισροή ζεστού χρήματος στα ταμεία τους, αποτέλεσμα του αποκλειστικού συμβολαίου τηλεοπτικών δικαιωμάτων με το Sky καθώς και των μεγάλων χορηγιών που έδιναν την δυνατότητα για μεταγραφικές δαπάνες με σκοπό την αγορά ξένων, φαντεζί ποδοσφαιριστών.
Με τον Μπράιαν Ρόμπσον στον πάγκο της, η Μίντλεσπρο, ομάδα από περιοχή της Αγγλίας της οποίας το 40% καλύπτεται από Εθνικά Πάρκα, πραγματοποίησε μια μεγάλη μεταγραφή παίρνοντας στο Νησί τον καλύτερο Βραζιλιάνο παίκτη για το 1995, τον Ζουνίνιο Παουλίστα από την Σάο Πάουλο.
Με κόστος 4,5 εκατομμύρια λίρες, η μικρή «Μπόρο» κατάφερε να πάρει τον Ζουνίνιο μετά από μεγάλες προσπάθειες του Ρόμπσον ενώ είχε να αντιμετωπίσει ανταγωνισμό από άλλες πολύ μεγαλύτερες αγγλικές και ισπανικές ομάδες.
Περίπου 5.000 οπαδοί και μια ορχήστρα σάμπα υποδέχτηκαν τον Βραζιλιάνο στο Ρίβερσαιντ και εκείνος δεν άργησε να φανερώσει τα δείγματα του πλούσιου ταλέντου του, προσφέροντας μια καταπληκτική ασίστ, «πάρε-βάλε» στον συμπαίκτη του, Φιόρτφοτ, που σκόραρε απέναντι στην Λιντς στο πρώτο παιχνίδι του μικροσκοπικού Βραζιλιάνου. Τελείωσε την πρώτη του σεζόν με 21 εμφανίσεις και δύο τέρματα. Όπως συνήθως συμβαίνει με πολλούς τεχνικά ταλαντούχους παίκτες από το εξωτερικό, ο Ζουνίνιο χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να συνηθίσει τα δυνατά μαρκαρίσματα και τον γρήγορο ρυθμό της Πρέμιερσιπ.
Ήταν τη δεύτερη χρονιά, όταν το ταλέντο του κυριολεκτικά έλαμψε. Παίρνοντας σημαντική βοήθεια από συμπαίκτες του όπως ο Έμερσον στο κέντρο και ο Ραβανέλι στην επίθεση, ο Ζουνίνιο μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την άριστη τεχνική του κατάρτιση βρίσκοντας τρόπο να σκοράρει μερικά άκρως θεαματικά γκόλ.
Συνηθισμένη του κίνηση ήταν να βρίσκεται στην κορυφή της μεγάλης περιοχής, έχοντας καλύψει τρέχοντας μερικά μέτρα κερδίζοντας έτσι την απαιτούμενη φόρα για να εξαπολύσει συρτά σούτ προς τις γωνίες των αντιπάλων.
Σε αντίθεση με το σημερινό ποδόσφαιρο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πολλές ομάδες έπαιζαν με κλασσικά «δεκάρια», σαν τον Ζουνίνιο. Οι παίκτες αυτοί κινούνταν στο όριο και εντός της αντίπαλης περιοχής με τον ίδιο τρόπο που σήμερα αγωνίζεται ένας σέντερ φορ.
Η μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν ξένοι, όπως ο Καντονά της Γιουνάιτεντ, ο Τζόλα της Τσέλσι και ο Μπέργκαμπ της Άρσεναλ.
Ο μόνος Άγγλος παίκτης που ήταν τότε ισάξιος σε τεχνική αυτών των παικτών δεν ήταν άλλος από τον Πολ Γκασκόιν, το γκολ του οποίου με την εθνική Αγγλίας στο Euro ’96 απέναντι στην Σκωτία, θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.
Ο Ζουνίνιο, ως δεκάρι και όντας Βραζιλιάνος κατάφερε να πετύχει δώδεκα γκόλ στην δεύτερη σεζόν του στο πρωτάθλημα και να βοηθήσει την «Μπόρο» να φτάσει δύο φορές σε ισάριθμους τελικούς στο Γουέμπλεϊ.
Όμως η μοίρα ήταν σκληρή, καθώς και στους δύο τελικούς η ομάδα του ηττήθηκε από Λέστερ και Τσέλσι αντίστοιχα. Παρά το ότι ο μικρόσωμος Βραζιλιάνος απολάμβανε καθολικής αναγνώρισης στην Αγγλία κερδίζοντας το βραβείο του καλύτερου παίκτη για το 1997, η «Μπόρο» υποβιβάστηκε.
Εμφανώς συγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια ο Ζουνίνιο ανακοίνωνε ότι έπρεπε να φύγει, καθώς ήθελε να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στην εθνική Βραζιλίας για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1998.
Τελικά η Ατλέτικο Μαδρίτης κατάφερε να πάρει την υπογραφή του, όμως ένα κάταγμα στο πόδι στέρησε την δυνατότητα στον Ζουνίνιο να απλώσει το πλούσιο ταλέντο του στα γήπεδα της Ιβηρικής αρχικά και της Γαλλίας στην συνέχεια.
Η «Μπόρο» ήταν εκεί για το αγαπημένο της παιδί και τον πήρε πάλι πίσω δανεικό το 1999, προσφέροντάς του την ευκαιρία να ξαναβρεί την φόρμα του σε ένα γνώριμο ποδοσφαιρικό περιβάλλον όπου συμπαίκτες και αντίπαλοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για τον Βραζιλιάνο.
Αγωνίστηκε ως δανεικός σε 28 αγώνες στο πρωτάθλημα του 1999-2000, πετυχαίνοντας συνολικά τέσσερα τέρματα και καταφέρνοντας να γίνει μέλος της εθνικής Βραζιλίας που το 2001 σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κορέα.
Ως πρωταθλητής κόσμου πλέον, επέστρεψε μόνιμα από την Ατλέτικο στην «Μπόρο» όπου το 2004 κατάφερε να της δώσει το τρόπαιο του Carling Cup, σε έναν τελικό που έγινε στο Μιλένιουμ του Κάρντιφ και η ομάδα του επιβλήθηκε με 2-1 της Μπόλτον του Στέλιου Γιαννακόπουλου. Ο «Stelios» πέρασε σαν αλλαγή στο παιχνίδι στο 87’.
Ο επονομαζόμενος και «little fella» Ζουνίνιο Παουλίστα, είχε καταφέρει να χαρίσει στην ομάδα του το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας της, κερδίζοντας έτσι μια παντοτινή θέση στην καρδιά των οπαδών της.
Άκης Βαλαβάνης
