Γκάρεθ Μπέιλ: Το αίμα που τρέχει στις φλέβες του είναι λευκό και κόκκινο, όπως η σημαία της Ουαλίας!
Στις φλέβες του κυλάει λευκό και κόκκινο αίμα όπως η σημαία της Εθνικής Ουαλίας. Ζει και αναπνέει για αυτήν, μεταβάλλεται σε έναν εντελώς διαφορετικό ποδοσφαιριστή κάθε φορά που αγωνίζεται για την φανέλα της. Και αν καταφέρει να την οδηγήσει και πάλι σε μία κορυφαία διοργάνωση, τότε ο Γκάρεθ Μπέιλ θα αποδείξει και πάλι πως αδίκως τον αμφισβητούν και πως ίσως θα έπρεπε να τον θυμούνται ως έναν superstar που απλώς αντιμετωπίζει… διαφορετικά τα ματς της χώρας του. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος!
Πιθανώς όταν πολλοί ακούνε το όνομα του Γκάρεθ Μπέιλ να νομίζουν πως αναφερόμαστε σε έναν «τελειωμένο» ποδοσφαιριστή ή τέλος πάντων σε ένα τεράστιο ταλέντο που πήγε στην Ρεάλ Μαδρίτης και δεν κατάφερε ποτέ να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών.
Αυτό είναι λάθος. Εντελώς λάθος, διότι ο Μπέιλ δεν είναι πως δεν έπιασε στην Ρεάλ, απλά οι επιτυχίες των Μαδριλένων είναι τέτοιες, που μέσα σε αυτές ξεχνάς τον Μπέιλ. Συνέβαλλε στον πρώτο τίτλο της Ρεάλ στην Ευρώπη μετά το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 2002, όταν σκόραρε απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης το 2014, είχε καταλυτική παρουσία στον τελικό με την Λίβερπουλ με το καταπληκτικό τέρμα που πέτυχε με ψαλίδι το 2018 και έχει πετύχει ίσως το ωραιότερο γκολ που έχει μπει ποτέ στην ιστορία των Κυπέλλων Ισπανίας.
Αυτό που πέταξε την μπάλα μπροστά, πέρασε από την εξωτερική του γηπέδου, βγαίνοντας δηλαδή πιο κοντά στους πάγκους παρά στον αγωνιστικό χώρο και σκόραρε. Ωστόσο, κατά την γνώμη μου, ο Γκάρεθ Μπέιλ είναι εντελώς διαφορετικός κάθε φορά που παίζει με την φανέλα της Εθνικής Ουαλίας.
Μεταλλάσσεται, διαφοροποιεί τον εαυτό του και αποδεικνύει κάθε φορά για ποιον λόγο είναι ο ηγέτης και ο αρχηγός της χώρας του. Ζει για το κόκκινο και το άσπρο, μοιάζει διαφορετικός κάθε φορά που ακούει τον Εθνικό της ύμνο.
Το ματς που κάνει απέναντι στην Αυστρία αποτελεί απλώς μία ακόμη απόδειξη. Σκοράρει με απίστευτο φάουλ στο 25’ και «κλειδώνει» τη νίκη-πρόκριση με ένα εξαιρετικό αριστερό σουτ στο δεύτερο μέρος. Ένα από αυτά τα σουτ, που έκαναν την Ρεάλ να πληρώσει ένα σωρό εκατομμύρια για να τον πάρει από το White Hart Lane και την Τότεναμ.
Για να μην είμαστε υπερβολικοί, μπορεί όντως να μην έχει στο παιχνίδι του την οξυδέρκεια και την προσωπικότητα του Ράιαν Γκιγκς ή την εκτελεστική δεινότητα των Χιουζ και Ίαν Ρας, όπως ο Μπέιλ είναι ο σύγχρονος ηγέτης της Εθνικής Ουαλίας.
Και αυτό, ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικό από εκείνο το ψαλίδι στον τελικό με την Λίβερπουλ. Αντιλαμβάνεστε τι κάνει; Αν οδηγήσει την Ουαλία σε τελική φάση ακόμη μίας κορυφαίας διοργάνωσης, μετά και τον ημιτελικό του EURO 2016, κάτι που έχει να συμβεί από το 1958, τότε έχω την εντύπωση πως το εθνικό Στάδιο της χώρας πρέπει να φέρει το όνομά του.
Πρόκειται για ένα αληθινό πρότυπο ποδοσφαιριστή για όλα τα παιδιά που ξεκινούν το ποδόσφαιρο και κατά την γνώμη μου ανήκει σε μία ιδιαίτερη κατηγορία αθλητών.
Αυτούς που είναι υπεραθλητές, που δεν χρειάζεται δηλαδή να έχουν την ίδια ποιότητα με τους γύρω τους, αλλά έχουν την ικανότητα να τους μετατρέπουν από «μέτριους» σε απαραίτητους για ένα σύνολο.
Αυτό είναι ο Μπέιλ, αυτή είναι η Εθνική Ουαλίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο του αξίζουν συγχαρητήρια! Είμαι βέβαιος πως αυτό με το κόκκινο και το άσπρο στις φλέβες του, δεν είναι… υπερβολή!
