Ο Δημήτρης Σταματάκης στο England365: «Χειρότερο ένα πέναλτι… πανένκα από αυτό του Φαν Ντάικ στον Κέπα»!
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο λόγος για τον Δημήτρη Σταματάκη, ο οποίος βρίσκεται στην Ατλέτικο Μαδρίτης και αν και είναι μόλις 18 ετών, έχει την οξυδέρκεια να αντιλαμβάνεται πλήρως, όσα συμβαίνουν στην ζωή του. Από την μεταγραφή στους «ροχιμπλάνκος» μέχρι και το πέναλτι του Φαν Ντάικ στον Κέπα, μίλησε στο England365 και στον Δημήτρη Μανάκο!
Δημήτρης Σταματάκης… Το όνομα είναι γνωστό, η πορεία του επίσης και ο Δημήτρης Μανάκος μίλησε μαζί του για τον τρόπο με τον οποίο έφτασε στην Ατλέτικο Μαδρίτης, την ημέρα της υπογραφής και την… Premier League. Προέβλεψε την επόμενη σεζόν, αναφέρθηκε στο Champions League και στον αποκλεισμό της Μάντσεστερ Σίτι από την Ρεάλ Μαδρίτης, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να αγωνιστεί στην Αγγλία και επισήμανε πως το πέναλτι του Φαν Ντάικ στον Κέπα, θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο, από ένα πέναλτι… πανένκα.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Ποιο ήταν το πρώτο σου δοκιμαστικό;
«Το πρώτο ήταν στην Κάλιαρι, στην Ιταλία, σε ηλικία 14ων ετών! Ένα παιδί 14ων, 15 ετών, όταν πάει σε μία ομάδα στο εξωτερικό, δεν μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα. Αλλά πάντα πίστευα πως όποιος δουλεύει πραγματικά, δικαιώνεται»!
Πώς προκύπτει λοιπόν η Ατλέτικο Μαδρίτης;
«Πριν από την Ατλέτικο Μαδρίτης είχαν περάσει πολλές ομάδες, τόσο εντός, όσο και εκτός Ισπανίας. Η πρώτη φορά που πήγα εκεί ήταν στα 16. Ήμουν κάτω των 18 και η μητέρα μου, όπως πράττουν και όλες οι μητέρες, δεν ήθελε να φύγω. Τώρα προφανώς το καταλαβαίνω περισσότερο. Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, άλλαξαν πολλά πράγματα. Πήρα πρωτοβουλίες, έμαθα να ζω μόνος μου και αντιλήφθηκα πόσα διαφοροποιούνται μέσα σε δύο χρόνια.
Από τα 14 μέχρι τα 16 μου είχα πάει σε αρκετές ομάδες λοιπόν, οι περισσότερες είπαν το «ναι», αλλά εγώ έψαχνα κάτι καλό. Είναι ρίσκο, είναι ζαριά, γιατί αφήνεις κάτι και μετά δύσκολα μπορείς να γυρίσεις να ξαναχτυπήσεις την πόρτα. Οπότε, από την στιγμή που δεν είχα ομάδα, ήταν… όλα ή τίποτα.
Είχα την στήριξη των δικών μου και όπως σου είπα πίστευα πως όποιος δουλεύει δικαιώνεται, αλλά χρειάζεται υπομονή. Πιστεύω πολύ επίσης στον Θεό, δεν χάνεται όποιος προσπαθεί και οφείλω να το πω, γιατί είναι κάτι που με χαρακτηρίζει»!
Το να αφήνεις μία ευκαιρία να περνά, γιατί περιμένεις κάτι καλύτερο, σίγουρα δεν είναι απλό στα 16 σου. Φαντάζομαι η στήριξη για την οποία μιλάς από τους γονείς σου, ήταν τεράστια…
«Αν με ρωτάς, ο πατέρας μου, και η μητέρα μου φυσικά, με στήριξαν πολύ. Νιώθω ότι δεν έκανα λάθος. Αν γυρίσω και κοιτάξω πίσω, θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα. Υπέρ αναλύαμε τα πάντα, νιώθαμε στο χείλος του γκρεμού και εν τέλει δικαιωθήκαμε»!
Πώς ήταν το πρώτο δοκιμαστικό στην Ισπανία;
«Ήταν προγραμματισμένο, δεν πήγα μόνο στην Ατλέτικο Μαδρίτης, είχα σχεδόν συμφωνήσει με κάποια ομάδα και επί της ουσίας, πήγαινα να υπογράψω. Ήταν Τετάρτη. Πάω για το δοκιμαστικό στην Ατλέτικο και την επόμενη ημέρα θα υπέγραφα αλλού.
Επειδή λοιπόν εγώ πήγα καλά στην Ατλέτικο, μου είπαν πως αν πάω να υπογράψω στον άλλο σύλλογο, χάνω την ευκαιρία μου μαζί τους. Μου είπαν να μείνω εκεί για μία εβδομάδα, να δοκιμαστώ ξανά και να δούμε τι θα γίνει!
Και πράγματι έτσι έγινε. Έκανα προπόνηση μέχρι και με την δεύτερη ομάδα, δεν ήταν εύκολο»!
Ήσουν αγχωμένος; Πώς ακριβώς ένιωθες;
«Έχω βρει έναν δικό μου τρόπο να περιορίζω το άγχος μου. Δεν επιτρέπω σε αυτό να με καταβάλλει, ηρεμώ μόνος μου! Τις πρώτες ημέρες, δεν θα σου πω ψέματα, ήμουν πιο αγχωμένος από ό,τι ήθελα. Αλλά ήταν λογικό! Ήταν η ευκαιρία της ζωής μου, είχα αφήσει πολλά πίσω, ήταν αυτό που έψαχνα. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω, έκανα πολλές ώρες προπόνησης. Έπρεπε λοιπόν εκεί να είναι η στιγμή μου. Είχα θέληση, έκανα τα πάντα για να τα καταφέρω»!
Πώς αισθανόσουν μετά το δοκιμαστικό; Πίστευες ότι θα σε πάρουν;
«Είναι ίσως από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που μου έχουν κάνει. Πίστευα πως ίσως κάτι πάει καλά. Αλλά πιο πολύ το ήθελα. Πήγα με τα δόντια έξω, με θάρρος, χωρίς άσχημο θράσος και αυτό τους άρεσε πολύ. Μέρα με τη μέρα ήμουν καλύτερα, δεν ήθελα να χαλάσει η εικόνα που είχα δημιουργήσει».
Και έρχεται η στιγμή της υπογραφής… Περιγράφεται αυτό το συναίσθημα; Νιώθεις ότι τα κατάφερες;
«Αυτό είπα όταν υπέγραψα. Ότι τα κατάφερα. Αλλά στην πραγματικότητα, τότε ξεκινάει και η πιο πολύ δουλειά. Δεν σταματά ποτέ άλλωστε. Ίσως όταν σταματήσει το ποδόσφαιρο. Την ώρα που υπέγραφα, είδα τον πατέρα μου να συγκινείται. Είναι από την Κρήτη, αλλά ασχέτως με αυτό, δεν κλαίει εύκολα. Δεν τον έχω δει ποτέ σχεδόν. Και τότε τον είδα να συγκινείται. Ήταν απίστευτη στιγμή! Μου είπε ότι τα καταφέραμε. Ακόμη και σήμερα που το σκέφτομαι, ανατριχιάζω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή, στην παρουσίαση στο Μετροπολιτάνο!»
Περνάμε λοιπόν στην Premier League, αν την παρακολούθησες φέτος και πώς σου φάνηκε η διακύμανση του πρωταθλήματος;
«Παρακολουθώ όλα τα πρωταθλήματα. Η Αγγλία μου αρέσει πολύ, η Γερμανία επίσης. Όμως το αγγλικό πρωτάθλημα μου αρέσει, είναι ότι είναι συνεχώς ανοδικό. Είναι πολύ καλύτερο από ό,τι πριν από 15 χρόνια. Οι πρώτες ομάδες είναι στα ίδια επίπεδα και για αυτό εγώ σαν θεατής, με κρατάει σε εγρήγορση. Ό,τι δηλαδή έγινε φέτος! Χαίρομαι λοιπόν να το παρακολουθώ και ποτέ δεν ξέρεις στο μέλλον, αν θα παίξω αντίπαλος με αγγλική ομάδα ή αν θα ανήκω και σε κάποια.»
Πολλοί λένε ότι είναι το πιο απρόβλεπτο πρωτάθλημα του κόσμου. Το πιστεύεις και εσύ ή θεωρείς απλά ότι έχουμε δύο πολύ καλές ομάδες και οι υπόλοιπες απλώς ακολουθούν;
«Συμφωνώ, το υιοθετώ. Αυτό που διαφέρει στην Αγγλία με τα υπόλοιπα πρωταθλήματα, είναι πως ο πρώτος με τον 6ο, μπορεί να έχουν διαφορά τρεις βαθμούς. Από την άλλη, στην Ιταλία ας πούμε, υπάρχουν τέσσερις ομάδες που διεκδικούν τον τίτλο. Είναι εντελώς διαφορετικά».
Φαβορί για την επόμενη σεζόν; Σίτι και Λίβερπουλ ή κάτι διαφορετικό;
«Βλέπω κάτι σαν φέτος και για την επόμενη σεζόν. Ωστόσο, θεωρώ πως και η Τσέλσι μπορεί να διεκδικήσει κάτι, έχει δυνατή ομάδα και ίσως με μία, δύο μεταγραφές ακόμη, να μπορεί να μπει στην συζήτηση για τον τίτλο.»
Ανήκεις στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Πώς μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός πως λέμε ότι οι κορυφαίες ομάδες αυτή την στιγμή στον κόσμο είναι η Μάντσεστερ Σίτι και η Λίβερπουλ, αλλά το Champions League το κατέκτησε η Ρεάλ Μαδρίτης, νικώντας και τις δύο;
«Το Champions League είναι κάτι απρόβλεπτο. Θεωρώ πιο δύσκολο για κάποιον να κερδίσει την Premier League, παρά το Champions League. Είναι δύο ματς τα νοκ-άουτ, να είσαι καλός στο πρώτο και να διατηρήσεις ό,τι έκανες στο πρώτο, στην ρεβάνς. Αντίθετα, στην Αγγλία, είναι 38 παιχνίδια. Είναι πιο δύσκολο λοιπόν να είσαι καλός σε ολόκληρη την χρονιά, παρά σε δύο συγκεκριμένα ματς.»
Ένα σχόλιο για το Ρεάλ Μαδρίτης – Μάντσεστερ Σίτι. Πώς γυρνά το ματς; Είναι η έδρα, είναι η φανέλα, είναι ο Πεπ Γκουαρδιόλα; Τι πιστεύεις εσύ σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
«Δεν πιστεύω ότι είναι το γήπεδο, ο καιρός ή ο κόσμος. Όλα παίζουν ρόλο προφανώς, όπως και το εντός και το εκτός έδρας. Όμως σε αυτή την κατάσταση, θεωρώ ότι η Μάντσεστερ Σίτι πίστεψε πως τελείωσε δύο λεπτά πριν τελειώσει. Έχει συμβεί σε όλους πολλές φορές, να βρίσκεσαι μία ανάσα από αυτό που θες και να σου γλιστράει από τα χέρια. Το παράδειγμα του 1999 της Γιουνάιτεντ με την Μπάγερν είναι χαρακτηριστικό. Πριν σφυρίξει ο διαιτητής, δεν τελειώνει τίποτα. Θεωρώ πως καθησυχάστηκαν, αλλά πέραν της κούρασης, η λεπτομέρεια θεωρώ πως είναι αυτή!»
Περνάμε στους τερματοφύλακες του Big 6. Όλες οι ομάδες έχουν top class γκολκίπερ. Ισχύει αυτό που λένε πως η ομάδα… ξεκινά από τον τερματοφύλακα;
«Φοράμε το νούμερο 1… Από εκεί ξεκινά κάθε ομάδα, αν και δεν πρέπει να βάζουμε βάσεις. Ωστόσο, ο τερματοφύλακας λειτουργεί σαν δεύτερος προπονητής. Μεταφέρει με ηγετικό τρόπο οδηγίες, διατηρεί το καλό κλίμα, βοηθά την ομάδα, έχει πολλές ευθύνες. Για αυτό και οι μεγάλες ομάδες επενδύουν στους τερματοφύλακες και βασίζονται σε μεγάλο ποσοστό σε αυτόν»!
Φαβορί για το επόμενο Champions League; «
«Στην Αγγλία επενδύουν πολύ στο ποδόσφαιρο. Είναι δεδομένο και αυτό μπορεί να φέρει κάποια ομάδα στην κατάκτηση, πράγμα που δεν θα με «ενοχλούσε». Προφανώς, θα ήθελα να το πάρει η Ατλέτικο Μαδρίτης, μιας και αγωνίζομαι σε αυτήν, αλλά επειδή κάνουν καλή δουλειά, δεν θεωρώ απίθανο να το πάρει κάποια του χρόνου.»
Κάτι τελευταίο, στο οποίο θα ήθελα την γνώμη σου ως τερματοφύλακας. Είναι μία φάση που έχει συζητηθεί πολύ. Αυτή του Κέπα με τον Φαν Ντάικ, όπου ο γκολκίπερ της Τσέλσι
«Καθόλου άσχημο, αν και είναι σχετικό! Προτιμάω ας πούμε να δεχθώ ένα τέτοιο πέναλτι, παρά να με κρεμάσει ο αντίπαλος ή να μου κάνει ένα πέναλτι – πανένκα. Αυτό φυσικά είναι και στο άνθρωπο, αλλά η γνώμη μου είναι πως το πέναλτι είναι… πέναλτι. Μικρή ευθύνη έχει ο τερματοφύλακας αν δεν το πιάσει, σε αντίθεση με τον επιθετικό αν το χάσει. Είναι «11» μέτρα, αν μπορείς το πιάνεις, οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ σου, οπότε είναι δύσκολο.»
Δημήτρης Μανάκος
