Χίλσμπορο: Ο εφιάλτης του να συμβαίνουν τα πάντα σαν να είναι ταινία σε αργή κίνηση!
Έζησα εκείνη τη μαύρη μέρα του Χίλσμπορο σαν σήμερα το 1989 από κοντά και έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου πως δεν θα την αφήσω να φύγει από τη μνήμη! Δεν γράφω πια κάτι καινούργιο αφού το έχω κάνει ήδη τα προηγούμενα χρόνια και πιστεύω πως σε τέτοιες περιπτώσεις, χρειάζεται να αφήνεις το συναισθηματικό κομμάτι να μιλήσει και όχι την αποστειρωμένη δημοσιογραφική ματιά. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Οι 97 ψυχές, που βρέθηκαν στο γήπεδο με όνειρα να δουν μια νίκη και μια πρόκριση και αντ' αυτού όλα μετατράπηκαν σε εφιάλτη, έσβησαν μέσα σε λίγα λεπτά από σειρά εγκληματικών λαθών, αλλά βρήκαν επιτέλους τη δικαίωση τους τα τελευταία χρόνια. Το μεσημέρι όμως της 15ης Απριλίου του 1989 πρέπει να μείνει ολοζώντανο στη μνήμη. Ακριβώς γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτή η παγωμένη αίσθηση που κυρίευσε μόλις συνειδητοποιήσαμε τo τι έγινε είναι βαθιά ριζωμένη.
Όλα είχες την αίσθηση πως εξελίσσονταν σε αργή κίνηση όπως στις ταινίες!
Θυμάμαι όμως λεπτό προς λεπτό πως πήγα σχεδόν μηχανικά μόλις συνειδητοποιήσαμε το τι είχε συμβεί στον σταθμό Lime Street, πως πήρα (ακόμα και από ποια πλατφόρμα) το τρένο για το Σέφιλντ. Μέχρι και την εικόνα του εισιτηρίου φέρνω στο μυαλό μου που το κοιτούσα με απλανές βλέμμα μέχρι να έρθει η ώρα να αποβιβαστώ.
Η πόλη ήταν σε κατάσταση σοκ ακόμα και ζητώντας από ένα ταξιτζή να με πάει στο Χίλσμπορο, το βλέμμα του με προσγείωσε στη πεζή πραγματικότητα. «Δεν πάει φίλε μέχρι εκεί μπορώ να σε αφήσω περίπου ένα μίλι πιο έξω, έχει κλείσει η αστυνομία το δρόμο».
Συμφώνησα μηχανικά και όταν κατέβηκα δεν μπορούσα να συντονίσω τα βήματα μου... Έφτασα σχεδόν έξω από τη περιβόητη Λέπινγκς Λέιν όπου υπήρχαν δεκάδες κανονικά φορεία αλλά και αυτοσχέδια από διαφημιστικές πινακίδες. Εικόνες φρίκης...
Βρήκα ένα ξενοδοχείο στο Quay side σχεδόν δίπλα στον ποταμό Ντον και άρχισα να πηγαινοέρχομαι πότε στο νοσοκομείο πότε στην αυτοσχέδια τέντα που είχε δημιουργηθεί ως κέντρο Τύπου έξω από το περίφημο θέατρο Crucible. Σε εποχές χωρίς ίντερνετ και κινητά τηλέφωνα, με δυο φαξ και τρία φωτοτυπικά ως μόνο εξοπλισμό του κέντρου Τύπου, απορώ πως είχαμε ενημέρωση. Την επόμενη μέρα προς το απόγευμα γύρισα στο Λίβερπουλ αλλά το πραγματικό μέγεθος του όλου προβλήματος το συνειδητοποιήσαμε δυο μέρες αργότερα.
Συμπληρώθηκαν 34 χρόνια και ιστορικά αυτή είναι μια απόσταση που μπορείς να παρακολουθήσεις και να αναλύσεις με ψυχραιμία και καθαρό μάτι τα γεγονότα. Δεν ξέρω όμως ποτέ, αν αυτή τη στιγμή το μυαλό μου θα την κλειδώσει σε τέτοιο σημείο που να μην μπορεί να την ακουμπήσει ξανά! Χωρίς να έρχεται ένα δάκρυ στο μάτι και χωρίς να πιέζει ευαίσθητες χορδές.
Ας μη ξεχάσουμε ποτέ το τι έγινε εκείνη την αποφράδα μέρα… γιατί μόνο έτσι θα έχουμε την ελπίδα πως δεν θα χρειαστεί να τη βιώσει κανείς ξανά στο μέλλον!
