Θα σηκώσει ο Ονάνα το «βάρος» της φανέλας της Γιουνάιτεντ; Το ρίσκο είναι η… φύση του, έμαθε να ζει με αυτό!
Είναι μεγάλο το «βάρος» της φανέλας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τον Αντρέ Ονάνα. Σαφώς και είναι. Όμως για ένα παιδί που έμαθε να επιβιώνει με το… ρίσκο, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Η ζωή του άλλωστε το έχει αποδείξει πολλές φορές. Εκείνο το παιδί που έφυγε από το σπίτι στα 14 του χρόνια, πώς να φοβηθεί την διαδοχή του Νταβίδ Ντε Χέα;
Ας συμφωνήσουμε όλοι πως η μεταγραφή σε έναν σύλλογο όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, δεν αποτελεί απλή υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν συζητάμε για έναν γκολκίπερ που προορίζεται για βασικός και πολύ δε περισσότερο, όταν ο εν λόγω τερματοφύλακας, θα κληθεί να αντικαταστήσει τον Νταβίδ Ντε Χέα.
Όλοι θα φοβόντουσαν, όλοι θα επεξεργάζονταν τις επιλογές τους μία φορά ακόμη. Όχι όμως ο Αντρέ Ονάνα. Ο άνθρωπος που παύει να… επιβιώνει, αν η απόφασή του δεν εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο. Ο άνθρωπος που στα 14 του χρόνια, επέλεξε να αφήσει το σπίτι του για να μετακομίσει στην Ισπανία, για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα.
Εκεί βρισκόταν τότε ο Σαμουέλ Ετό. Δεν θα μπορούσε ο Ονα΄να να πει «όχι». Αποδέχθηκε την πρόκληση και μετέβη στην La Masia, έξι χρόνια προτού γίνει βασικός στον Άγιαξ και μία δεκαετία προτού μπει στα «γάντια» του Σαμίρ Χαντάνοβιτς, διαδραματίζοντας εν τέλει κομβικό ρόλο στην περσινή, εκπληκτική πορεία της Ίντερ, μέχρι και τον τελικό του Champions League.
Το ταλέντο που διέκρινε τον Ονάνα είχε γίνει αντιληπτό μόλις από… παιδί. Πειστικός με τη μπάλα στα πόδια, με μία τεράστια αυτοπεποίθηση κάτω από τα δοκάρια και με ιδιαίτερα σωματικά προσόντα, τα οποία αναγνώριζε και ο ίδιος. Μία τέτοια ψυχοσύνθεση όμως, σαφώς και αναγνωρίζεται και από τους γύρω του.
Ο Αλέξις Μέβα, ένας ακόμη Αφρικανός που βρέθηκε στην La Masia την ίδια περίοδο, είχε πει στο «The Athetic» πριν από μία τριετία:
«Πρέπει να είναι πολύ δυνατός ένας Αφρικανός για να μπορέσει να επιβιώσει στην Ισπανία. Ο Αντρέ είναι φιλόδοξος, πιστεύει στον εαυτό του. Κάνει λάθος και παραμένει ψύχραιμος. Πιστεύει σε αυτόν, είναι πολύ σπάνιο αυτό για έναν τερματοφύλακα, πόσο μάλλον έγχρωμο.»
Ακολούθησαν πολλά σκαμπανεβάσματα στην καριέρα του Ονάνα. Μεταγραφές που δεν βγήκαν, τιμωρία από την FIFA για 18 μήνες στη Μπαρτσελόνα για χάρη του και εν συνεχεία, τιμωρία από την UEFA για απαγορευμένη ουσία, η οποία του στέρησε και το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ.
Εκείνος όμως ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Συνέχιζε να προσπαθεί. Συνέχιζε να προπονείται. Εξακολουθούσε να παίρνει το ρίσκο. Ένα τέτοιο ήταν και η μεταγραφή στην Ίντερ, σε ένα ακόμη άγνωστο περιβάλλον. Ένα ανάλογο είναι και η μετακίνηση στο «Ολντ Τράφορντ».
Αλλά εκεί, για πρώτη φορά στην καριέρα του, μπορεί να αισθάνεται ασφάλεια. Γνωρίζει τον Έρικ Τεν Χαγκ, ξέρει τον άνθρωπο με τον οποίο θα δουλέψει και τον εμπιστεύεται. Θα βρεθεί σε ένα υγιές περιβάλλον και θα κληθεί να σηκώσει το «βάρος» μίας φανέλας, που ναι μεν ζυγίζει διαφορετικά, αλλά όχι για τον Αντρέ Ονάνα.
Δεν αγχώθηκε στα 14 του. Δεν αγχώθηκε όταν του στερήθηκε η συμμετοχή σε κορυφαία διοργάνωση. Δεν απογοητεύτηκε όταν η Μπαρτσελόνα τιμωρήθηκε για 18 μήνες για μεταγραφές νεαρών παικτών. Δεν θα το κάνει τώρα. Ακόμη και αν είναι στο «Νησί». Η δικαίωση που αισθάνεται είναι τεράστια και πλέον, έχει κάθε δικαίωμα, να νιώθει πως πορεύεται με αυτήν. Με τον δικό του τρόπο σκέψης. Με τον όρο «ρίσκο» να χαρακτηρίζει την ποδοσφαιρική του ζωή…
Δημήτρης Μανάκος
