Οι παιδικές φατσούλες στο Super Cup είναι η λύση στο πρόβλημα, αλλά σιγά μην θέλουν αυτό ειλικρινά οι παράγοντες!

Εάν θέλουν πραγματικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο να βρουν λύσεις στα προβλήματα των γηπέδων, δε χρειάζεται να κάνουν οι παράγοντες  ανούσιες συναντήσεις δημοσίων σχέσεων και προσωπικής ατζέντας με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό (που αμφιβάλλω αν έχει καταλάβει ειλικρινά τι συμβαίνει) και με τον πρόεδρο της UEFA, αλλά ας κοιτάξουν τις εξέδρες στο Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης στο Σούπερ Καπ και θα έχουν απαντήσεις! Τα πάμπολλα παιδικά πρόσωπα, μαζί με τους γονείς τους που παρακολουθούσαν το παιχνίδι είναι η λύση, και όχι οι οργανωμένοι στρατοί! Μόνο που οι ομάδες μας δεν θέλουν αυτούς τους πελάτες γιατί τότε δεν θα μπορούν να δυναμιτίζουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.



Οι παιδικές φατσούλες στο Super Cup είναι η λύση στο πρόβλημα, αλλά σιγά μην θέλουν αυτό ειλικρινά οι παράγοντες!

Η Ελλάδα λοιπόν είχε την ευτυχία να διοργανώσει  έναν ευρωπαϊκό τελικό και πάλι έπειτα από το 2007. Και όλα λειτούργησαν στην εντέλεια. Οι φόβοι που υπήρχαν στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, μήπως το γήπεδο δεν γεμίσει, όπως μου έλεγαν στην Πράγα τον Μάιο πριν τον τελικό του Europa Conference League, διαψεύστηκαν! Δεν είχα καμία αμφιβολία και προσωπικά τους έβαζα στοίχημα πως αποκλείεται να μην έχουμε περίπου 30.000 στο γήπεδο  (Claudia και Pierre χάσατε και μου χρωστάτε εκείνο το τραπέζι που λέγαμε), και αυτό γιατί το ελληνικό κοινό διψάει για καλό ποδόσφαιρο.

Για να το κάνω και πιο απλό, ο μέσος κανονικός φίλαθλος θέλει να πάει, όπως πήγαινε πιθανώς και ο ίδιος πριν από 30 χρόνια, στο γήπεδο, με το παιδί του. Μόνο που έτσι  οι ίδιοι παράγοντες, ναι, αυτοί που κάνουν τις περιβόητες συσκέψεις με τον πρωθυπουργό και τον θεσμικό παράγοντα, που είναι ο πρόεδρος της UEFA, είναι εκείνοι που καταβάθος δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο! Απλά θέλουν να έχουν εκείνοι και το μαχαίρι και το καρπούζι!

Από το ελληνικό κράτος δεν περιμένω να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, διότι τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται το προφανές, εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια: πως στην ελληνική κοινωνία το θέμα δεν είναι οπαδικό, αλλά κοινωνικό. Η βία έχει βγει από τα γήπεδα προ πολλού, έχει μεταφερθεί στα σχολεία, στο δρόμο, στην εργασία, στην καθημερινότητα!

Η ανικανότητα όσων χειρίστηκαν το θέμα με τους Κροάτες, όταν μπήκαν στη χώρα εκτέθηκε ακόμα πιο πολύ, όταν στην εξέλιξη η καταστολή λειτούργησε με τις εκατό και πλέον συλλήψεις. Συνεπώς, όταν θέλουν να λειτουργήσουν μπορούν, και το ερώτημα είναι γιατί δεν το κάνουν πριν συμβεί κάτι;

Όλα τα μέτρα που ακούστηκαν και όλα αυτά που επαναλαμβανόμενα αναφέρονται σε παρόμοιες περιπτώσεις πρόκειται να κάνουν μία τρύπα στο νερό. Η πολιτική βούληση πρέπει να έχει να κάνει με το να οργανώνονται τα παιχνίδια μόνο όπως ένα τέτοιο, σαν ένας ευρωπαϊκός τελικός. Με την αστυνομία πραγματικά παρούσα, με τους ελέγχους κανονικούς και εξονυχιστικούς, με την επιθυμία να βρεθούν στις εξέδρες κανονικοί άνθρωποι με τα παιδιά τους. Αυτές οι χαρούμενες φατσούλες που έβλεπες να διασκεδάζουν το υψηλού επιπέδου, είναι η αλήθεια, θέαμα πάνω στο χορτάρι, στο Νέο Φάληρο το βράδυ της Τετάρτης.

Για να συμβεί αυτό πρέπει επίσης ειλικρινά να το θέλουν και οι παράγοντες. Ξέρετε, αυτοί οι ίδιοι που αν ανατρέξετε μόλις μερικούς μήνες πίσω θα διαβάσετε τις φοβερές στιχομυθίες μεταξύ τους ή τέλος πάντων των εκπροσώπων τους στη διάρκεια της ελληνικής ποδοσφαιρικής σεζόν.

Κακά τα ψέματα, αυτή η πανέμορφη εικόνα την Τετάρτη το βράδυ, είναι σαν τα όνειρα καλοκαιρινής νυκτός που έγραφε πριν από μερικούς αιώνες ο Σαίξπηρ. Το πρωί με το που ξυπνάς έχεις ακόμα μία όμορφη αίσθηση, αλλά ξέρεις πως ήταν όνειρο. Το ακόμα πιο ενοχλητικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι υπάρχουν αυτές οι φωτογραφίες με ολόκληρες οικογένειες στην εξέδρα για να μας θυμίζουν, μόλις το ελληνικό ποδόσφαιρο επιστρέψει στα…  πρωτοβρόχια του με τις αντεγκλήσεις να δίνουν και να παίρνουν, πως θα μπορούσε να υπάρχει ένα καλύτερο γηπεδικό περιβάλλον!  Θα μπορούσαμε να το βιώνουμε πιο συχνά  και αυτές οι παιδικές φατσούλες να είναι μόνιμες στα γήπεδα μας. Αλλά πολύ φοβάμαι πως πρόκειται να γίνει το απόλυτο τίποτα για μια ακόμη φορά!