Η Μάχη της Γλασκώβης: Η Ατλέτικο με οκτώ παίκτες απέναντι στη Σέλτικ και ο ημιτελικός που άλλαξε όλο το ποδόσφαιρο!
Ο ημιτελικός του 1974 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ανάμεσα στην πανίσχυρη Σέλτικ της εποχής και την Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν το τέλος της αθωότητας για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το πιο κυνικό ως τότε παιχνίδι σε υψηλό επίπεδο με τους Μαδριλένους να μένουν με οκτώ παίκτες αλλά να παίρνουν το 0-0 που τους έφερε κοντά στον τελικό. Η Μάχη της Γλασκώβης που άλλαξε το Κύπελλο Ευρώπης για πάντα… Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος,
Η αναμέτρηση της Σέλτικ με την Ατλέτικο Μαδρίτης για το Champions League μάς γυρίζει πίσω σχεδόν μισό αιώνα, σε μία εποχή που το ποδόσφαιρο δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικό, με τις ομάδες να αποτελούνται από σούπερ σταρ από κάθε χώρα, ωστόσο στο επίπεδο του ημιτελικού ενός Κυπέλλου Ευρώπης πάντα βλέπαμε ένα ανοιχτό παιχνίδι. Ναι, υπήρχε σκοπιμότητα φυσικά για το αποτέλεσμα, αλλά όχι βίαιες εικόνες.
Δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ τέτοιο πράγμα μέχρι εκείνο το βράδυ του Απρίλη του 1974. Η τηλεόραση που μετέφερε πλέον σε κάθε γωνία της Ευρώπης τα μεγάλα ματς έδειχνε κάτι πρωτόγνωρο. Στην Βρετανία το ματς μεταδόθηκε σε μαγνητοσκόπηση, όπως πάντα γινόταν τότε, λίγο μετά τις 11 το βράδυ τοπική, ενώ στην Ελλάδα η ΕΡΤ είχε επιλέξει ως ζωντανή μετάδοση τον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, ανάμεσα σε Μίλαν και Γκλάντμπαχ, τεράστιων ονομάτων και πολύ πιο οικείων στο ελληνικό κοινό! Εδώ να κάνω ακόμα μία διευκρίνηση ότι μέχρι και τις αρχες της δεκαετίας του '90 τα ευρωπαϊκά κύπελλα παίζονταν την ίδια μέρα, Τετάρτη!
Μετά τα μεσάνυχτα λοιπόν θυμάμαι να κάθομαι να δω την Ατλέτικο, ομάδα γεμάτη αστέρια με τέσσερις Αργεντινούς διεθνείς που θα πήγαιναν στο επερχόμενο Μουντιάλ με επικεφαλής τον Αγιάλα και τον Ερέδια αλλά και τεσσερις Ισπανούς σουπερ σταρ. Στον πάγκο υπήρχε ο Αργεντινός πολύ μεγάλος τεχνικός για την εποχή, Χουάν Κάρλος Λορέντσο.
Η Σέλτικ είχε μόλις εξασφαλίσει το ένατο σερί πρωτάθλημα και έπαιζε για τέταρτη φορά σε ημιτελικό την τελευταία επταετία! Μία υπερδύναμη τότε στην Ευρώπη που είχε πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών με την Ίντερ το 1967, είχε ηττηθεί στον τελικό του 1970 απο τη Φέγενορντ και το 1972 είχε αποκλειστεί στα πέναλτι στον ημιτελικό.
Οι 73.500 Σκωτσέζοι που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το Parkhead δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Έχει χαρακτηριστεί το πιο σκληρό ματς σε τέτοιο επίπεδο που κατατάσσεται στα… μυθικά από την UEFA και την ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία! Ένας άγνωστος Τούρκος διαιτητής, ο Μπαμπατσιάν, πέταξε έξω τρεις Ισπανούς για επικίνδυνα μαρκαρίσματα και τάκλιν. Προκαλεί ανατριχίλα ακόμα και σήμερα ο κυνικός τρόπος που μάρκαραν οι Ισπανοί, αλλά δεν πήγαν πίσω και οι Σκωτσέζοι. Πόλεμος!
O ακραίος μπακ, Ρούμπεν Ντίαθ, παραδεχτηκε χρόνια αργότερα στο όριο του μπλακ χιούμορ πως μερικά μαρκαρίσματά του στον κοκκινομάλλη, Τζίμι Τζόνστον θα σήκωναν ακόμα και… φυλάκιση!
Στο τέλος του παιχνιδιού υπήρξε σύρραξη μεταξύ των παικτών και των προπονητών στη φύσουνα! Ήταν εικόνες που δεν είχε ξαναδεί κάποιος σε αυτό το υψηλό επίπεδο.
Το διακύβευμα ήταν τεράστιο φυσικά και αυτό που κατάφερε η Ατλέτικο με οκτώ παίκτες, αδιανόητο. Ναι, ήταν πάρα πολύ ωμός ο τρόπος που αγωνίστηκε, αλλά με το 0-0 έβαλε βάσεις για την πρώτη παρουσία της στον τελικό, εκεί που την περίμενε η Μπάγερν.
Εκείνη η Σέλτικ του 1974 έκλεινε τον κύκλο της μεγάλης ομάδας της που από το καλοκαίρι του 1966 είχε πετύχει τεράστια πράγματα στην Ευρώπη και το 1967 έγινε η πρώτη ομάδα που έπαιρνε τέσσερις τίτλους σε μια σεζόν.
Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Λιγκ Καπ στην Σκωτία και ταυτόχρονα το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης. Θα έχανε την ευκαιρία να πάρει κι έναν πέμπτο τίτλο, αυτόν του πρωταθλητή κόσμου σε αυτό που λεγόταν Διηπειρωτικό Κύπελλο σε μία επική και επίσης πάρα πολύ σκληρή μονομαχία με την Ρασίνγκ Αβεγιανέδα από την Αργεντινή.
Στην σύνθεση της Σέλτικ το 1974 υπήρχαν ακόμα παίκτες που είχαν πάρει το τρόπαιο το 1967, όπως ο αρχηγός, ΜακΝιλ και ο Τζόνστον. Έβγαινε ο Κένι Νταλγκλίς μαζί με τον Μακλόσκι, ο Χέι θα έφευγε για την Τσέλσι, ο Κάλαχαν, ο Ντινς και ο Μάρεϊ μεγάλωναν και λίγους μήνες μετά ο αποκλεισμός από τον Ολυμπιακό τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών 1974 – '75 θα σήμαινε και το τέλος της χρυσής εποχής, με τους ερυθρόλευκους να κάνουν μία επική εμφάνιση και μία τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές βραδιές της ιστορίας τους!
Οι Ισπανοί πήγαν χωρίς τους παίκτες που αποβλήθηκαν στον τελικό στις Βρυξέλλες. Προηγούνταν της Μπάγερν μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράτασης και εκεί δέχτηκαν το γκολ από σχεδόν 30 μέτρα με το σουτ του Σβάρτσενμπεκ που άλλαξε τις ισορροπίες. Τότε υπήρχε επαναληπτικός τελικός, έγινε μετά από δύο μέρες και οι Βαυαροί επικράτησαν με 4-0.
Η Ατλέτικο του σήμερα αναμένεται να φορέσει επετειακή φανέλα ίδια με εκείνου του αγώνα πριν από 49 χρόνια και ο Ντιέγκο Σιμεόνε που έχει βάλει το δικό του DNA στο σύλλογο πιστεύει πως εκείνη η φουρνιά είχε πολύ ταλέντο και αδικείται από την αναφορά στο υπέρμετρα σκληρό παιχνίδι! «Έτσι ήταν τότε το ποδόσφαιρο» είναι μια φράση που ακούγεται συχνά…
