Εμείς τις Κυριακές για… καφέ, οι Άγγλοι μόνο για ποδόσφαιρο: Ένα εξάωρο γεμάτο Άρσεναλ και «North London Forever!»
Εμείς τις Κυριακές πηγαίνουμε για καφέ. Οι Άγγλοι βλέπουν ποδόσφαιρο και πίνουν μπύρα. Εμείς τις Κυριακές περιμένουμε να πάμε στο παιχνίδι δύο ώρες νωρίτερα για να μπούμε στο… κλίμα. Αυτοί παίρνουν το τρένο για να πάνε στο «Έμιρεϊτς», πέντε ώρες πριν τη σέντρα, για να ψωνίσουν στην μπουτίκ, να μπουν στο γήπεδο, να φάνε και να βρουν τη θέση τους. Είναι άλλη κουλτούρα, είναι άλλο ποδόσφαιρο. Όσα έζησα εγώ, 64 ώρες πριν, στο Βόρειο Λονδίνο…
Το κείμενο που έχετε στα χέρια σας είναι εντελώς προσωπικό. Είναι μία εμπειρία ζωής. Είναι ό,τι έζησα εγώ, στο πρώτο μου ταξίδι στην Αγγλία, με στόχο να παρακολουθήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου αγγλική ομάδα από κοντά.
Έμελλε να είναι παιχνίδι Champions League. Έμελλε να δω την Άρσεναλ στο «Έμιρεϊτς». Ένα γήπεδο που ήθελα αφάνταστα να επισκεφτώ για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αντίπαλος η Σεβίλλη. Αν είστε τακτικοί αναγνώστες του England365, θα έχετε διαβάσει ξανά ένα ανάλογο κομμάτι από εμένα, πριν από μερικούς μήνες.
Αναφέρομαι στο Σούπερ Καπ και στην αναμέτρηση της Μάντσεστερ Σίτι με τη Σεβίλλη στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Δεν είναι οξύμωρο; Να μην έχεις παρακολουθήσει ποτέ ευρωπαϊκό ματς, να πηγαίνεις σε δύο μέσα σε λιγότερο από 120 ημέρες και αμφότερες να τυχαίνει να βλέπεις τη Σεβίλλη.
Μία Σεβίλλη που με εντυπωσίασε στον Πειραιά και με απογοήτευσε πλήρως στην Αγγλία. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Σκοπός μου είναι να σας δώσω να καταλάβετε πως τη δεδομένη χρονική στιγμή, ο οργανισμός της Άρσεναλ αποπνέει μία τρομερή υγεία.
Πριν μπω στο γήπεδο, είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με έναν Άγγλο, φίλο των «κανονιέρηδων». Ο Τζεφ βρισκόταν στη θέση που ήμουν εγώ το 1967 και διακρίνεται για τη μνήμη που τον διακατέχει. Τον ρώτησα πότε ήταν η τελευταία φορά που η Άρσεναλ αντιμετώπισε τη Σουόνσι στο «Λίμπερτι», για παράδειγμα, και θυμόταν το σκορ, τον τρόπο που επετεύχθη το γκολ, τη συζήτηση για τη διαιτησία και τις έξι ώρες που οδήγησε για να φτάσει στην Ουαλία.
Αφήνω τον Τζεφ, τρώμε τα κλασσικά fish and chips και οδεύουμε προς τη θύρα μας. Είχα επίσης την τύχη να κάθομαι σε εξαιρετική θέση, συνεπώς ήθελα να μπω στο γήπεδο όσο το δυνατόν ταχύτερα γινόταν. Μπερδεύομαι ως προς το πού να πάω, κάνω όλο τον γύρο του γηπέδου και πλέον, 64 ώρες μετά, μπορώ να πω πως χαίρομαι που καθυστέρησα τόσο πολύ να βρω τη θέση μου.
Διότι είδα πώς ζουν οι Άγγλοι το ματς, πόσο λατρεύουν να κάθονται στα εστιατόρια πριν τη σέντρα, πώς συζητάνε για το επικείμενο παιχνίδι και πόσο αγαπούν την ομάδα τους. Σε κάθε κουβέντα, ο «όρος» Άρσεναλ κατείχε κεντρικό ρόλο και κάθε φορά που επιχειρούσες να συζητήσεις μαζί τους, σε ρωτούσαν πόσες φορές έχεις πάει στο «Έμιρεϊτς», λέγοντάς σου πως αφού έγινε η αρχή, θα ξαναπάς.
Το γήπεδο γεμίζει κυριολεκτικά πέντε λεπτά πριν από την έναρξη του ματς της 4ης αγωνιστικής του Champions League. Τότε αποφάσισαν να αφήσουν την μπύρα τους και να βρουν και εκείνοι τις θέσεις τους.
Δεξιά και αριστερά μου ήταν Έλληνες. Ανατριχιαστικό – by the way – το τραγούδι «North London Forever», που φωνάζουν πριν την σέντρα και μετά την ολοκλήρωση της εκάστοτε αναμέτρησης.
Οτιδήποτε και να έβλεπα ήταν μαγικό. Η Άρσεναλ κέρδισε, αλλά μου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Η ντρίμπλα του Μαρτινέλι πάνω στη γραμμή του… κόρνερ, το γκολ του Μπουκάγιο Σάκα, η καθολική αποθέωση από ολόκληρο το γήπεδο στον Ζορζίνιο, ένα σωτήριο τάκλιν του Σαλιμπά στο πρώτο μέρος και η φοβερή στήριξη προς τον Μικέλ Αρτέτα.
Το 2-0 έκανε τους φίλους της Άρσεναλ να πιστεύουν πως προκρίθηκαν και η έξοδός τους από το γήπεδο ήταν εντυπωσιακή. Φώναζαν συνθήματα, πηγαίνοντας προς το μετρό, δεν σταματούσαν να μιλούν για το παιχνίδι, για το πάθος που «ξεχείλιζε» από τους ποδοσφαιριστές και για το πόσο τους έχει λείψει ο Μαρτίν Έντεγκααρντ.
Δεν θα σας κουράσω. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Η Άρσεναλ είναι μαγικό club. Ο κόσμος την αγαπάει πολύ. Αν δεν έχετε επισκεφτεί το «Έμιρεϊτς» να πάτε. Ακόμη και ως αντίπαλοι. Μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι να δείτε όσα είδα και εγώ. Και να βάλετε στο πρόγραμμά σας πως ένα ταξίδι στο «Νησί», πάντα έχει νόημα.
Νιώθω πως τα ίδια θα έλεγα αν παρακολουθούσα ματς της National League, τα ίδια θα έλεγα αν έβλεπα γυναικείο ποδόσφαιρο. Είναι η αίσθηση που σου δημιουργούν οι Άγγλοι. Διότι εκεί τις Κυριακές έχουν στο μυαλό τους πως δεν θα πάνε για καφέ. Ο «δικός» τους… καφές είναι η μπύρα και το δικό τους «χόμπι» είναι το ποδόσφαιρο…
Δημήτρης Μανάκος
