Η συγκλονιστική αποκάλυψη του Έρικσον και η εικόνα ενός χαμογελαστού ανθρώπου που δήλωνε δέσμιος των παθών του!
«Η δευτέρη σημαντικότερη δουλειά στην χώρα» ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου που αναφερόταν στην παρουσία των προπονητών στον πάγκο της εθνικής ομάδας της Αγγλίας. Και σχεδόν όλοι από τότε που πηραν τη δουλειά, ακόμα και ο σερ Αλφ Ράμσεϊ, που έκανε την Αγγλία παγκόσμια πρωταθλητρια, βίωσαν στο πετσί τους την αμφισβήτηση και την απαξίωση. Ο Σβεν Γκοραν Έρικσον δεν μπορούσε να αποφύγει τον κανόνα, αφού ήταν ο πρωτος ξένος που κάθισε στον αγγλικό πάγκο. «Τα σχόλια του αγγλικού Τύπου είναι σαν να σε σκοτώνουν κάθε μέρα λίγο-λίγο» είχε πει το 2007. Πόσο ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς πως ο Σουηδός πρώην προπονητής συγκίνησε πολύ κόσμο στο άκουσμα της είδησης πως έχει καρκίνο και του μενει μόνο περίπου ένας χρόνος ζωής! Γραφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος .
Έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές στο πόσο δευτερεύον πράγμα για την ζωή μας είναι το ποδόσφαιρο. Και ακόμα περισσότερο όλα αυτά που νομίζουμε ότι είναι σημαντικά γύρω από αυτό, που είναι απλώς για να μας γεμίζουν κάποιες κενές ώρες και να περνάμε καλά, αλλά όχι πρωτεύοντα γεγονότα όπως είναι η ζωή μας, η υγεία μας, η οικογένειά μας.
Θυμάμαι πόσο πολύ εκείνες οι δηλώσεις του Έρικσον με είχαν ενοχλήσει. Το φορτίο που κουβάλησε από την στιγμή που ανέλαβε την Αγγλία τον Φεβρουάριο του 2001 ήταν ήδη βαρύ. Και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι γινόταν ο πρώτος ξένος τεχνικός των «λιονταριών» έκανε το έργο του ακόμη δυσκολότερο. Ο αγγλικος Τύπος δεν σε αφήνει σε ησυχια αν είσαι δημόσιο πρόσωπο. Μπαίνει πάρα πολύ μέσα στη ζωή σου και σκάβει βαθιά.
Ψάχνει κάθε γωνία και κάθε μυστικό που έχεις. Με αποτέλεσμα να νιώθεις αυτό που είχε πει ο Έρικσον. Πως «είναι σαν να πεθαίνεις λίγο-λίγο». Μόνο που η ζωή, στην κανονική της έκφανση δεν είναι παιχνίδι!
Και ο Σουηδός που δήλωνε κάποτε δέσμιος των παθών του, έζησε μια έντονη ζωή. Ο Σβεν υπήρξε πολύ μπροστά για την εποχή του σε θέματα προπονητικής από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στο προσκήνιο αρχές δεκαετίας '80 με την Γκέτεμποργκ και κατέκτησε το κύπελλο UEFA το 1982.
Η ανακοίνωση της αποχώρησής του από τιμόνι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος μετά το τέλος του Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, ουσιαστικα είχε προαναγγελθεί και ήταν απολυτώς φυσιολογική εξέλιξη μετά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τότε στη "News of the world" που αποκάλυψε την πρόθεση του Σουηδού να αποχαιρετήσει την εθνική ομάδα.
Κυρίως αφορμή ηταν τα σχόλια για κάποιους από τους ποδοσφαιριστές του και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Εξάλλου η λέξη... σκάνδαλο ακολούθησε αρκετές φορές το όνομα του Έρικσον εκεινη την εποχή. Οι σχέσεις με την συμπατριώτισσά του (παρουσιάστρια της τηλεόρασης), Ουλρίκα Γιόνσον, αλλά και τη γραμματέα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Φάρια Αλαμ, βρέθηκαν ακόμα και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Ο Έρικσον που ποτέ δεν κατάφερε να κατακτήσει τις καρδιές των φίλων των «λιονταριών», έκανε μεγαλες επιτυχιες με την Μπενφίκα και τη Ρόμα, ενώ δημιούργησε την κορυφαία ομάδα στην ιστορία της Λάτσιο.
Πέρασε και από τον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτι πριν την αγοράσουν οι Άραβες, ενώ κάθισε για πέντε χρόνια στον πάγκο της εθνικής Αγγλίας που μαζί του πήγε τρεις σερί φορές στα προημιτελικά.
Την πρώτη στο Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Κορέας το 2002 αποκλείστηκε από την μετέπειτα νικήτρια Βραζιλία με το πολύ όμορφο γκολ του Ροναλντίνιο ο οποίος «κρέμασε» τον γκολκίπερ Σίμαν με ένα φάουλ.
Το 2004 στο EURO της Πορτογαλίας και στο Μουντιάλ του 2006 στην Γερμανία αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Πορτογαλία και τις δύο φορές! Στο πρώτο δυνατό τέστ που έδωσε ο Έρικσον στον πάγκο της Αγγλίας, τον Σεπτέμβιο 2001, αρίστευσε!
Επιβλητική νίκη με 5-1 και μάλιστα στην έδρα των μισητών αντιπάλων, Γερμανών. Αυτή η βραδιά έμελλε να είναι και η καλύτερή του καθοδηγώντας τα «λιοντάρια». Η αφοσίωση του Έρικσον στην εθνική ομάδα τέθηκε υπό αμφισβήτηση όταν το καλοκαίρι του 2003, ο Σουηδός παραδέχθηκε ότι είχε επαφές με τον Ρώσο μεγιστάνα, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, που λίγους μήνες νωρίτερα είχε αγοράσει την Τσέλσι.
Οι εχθροί του έλεγαν πως τα χρήματα ήταν πάντα η μεγάλη αδυναμία του. Οι φίλοι του έλεγαν πως απλά ήταν οι γυναίκες, που ωστόσο επειδή ήθελε να τους προσφέρει τα καλύτερα, χρειαζόταν τα χρήματα για να κάνει άνετη ζωή!
Η ανακοίνωση για το ότι πάσχει από καρκίνο που του δίνει το πολύ ένα χρόνο ζωής συγκλόνισε. Προσωπικά αυτό που θα θυμάμαι πάντα είναι ενας χαμογελαστός ανθρωπος που ποτέ δεν αρνηθηκε δηλώσεις ή μια φωτογραφία και ένα αυτόγραφο έξω από τα γήπεδα. Και εύχομαι καλή δύναμη σε αυτό τον «Γολγοθά» που περνάει.
