Στην Αγγλία ο Ζοσέ γινόταν αμείλικτος, με τους Ιταλούς αποδείχθηκε αισθηματίας... (vids)
Βρέθηκε σε τρία από τα λεγόμενα μεγάλα κλαμπ της Πρέμιερ Λιγκ. Σε καθένα απ' αυτά αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες με παίκτες και Τύπο. Στην Ιταλία ήταν αλλιώς τα πράγματα. Γι' αυτό τόσο στην Ίντερ, όσο και τη Ρόμα, ο Πορτογάλος δάκρυσε σε κάθε αποχώρηση...
Όταν το 2004 αποφάσισε ν' αφήσει την Πόρτο, έχοντας «εκτοξεύσει» το πορτογαλικό κλαμπ και πήγε στο Λονδίνο για ν' αναλάβει την Τσέλσι, κατακτώντας το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από 50 χρόνια, ήταν σκληρός. Ήταν απόλυτος. Είχε ύφος.
Έπρεπε να «πουλήσει» τρομερά τον εαυτό του, γνωρίζοντας πως πλέον έκανε τεράστιο βήμα στην καριέρα του και έπρεπε να πείσει άπαντες για τις ικανότητές του και για τον... σπέσιαλ προπονητικό του χαρακτήρα. Γι' αυτό ήταν αμείλικτος. Πέτυχε απόλυτα στις πρώτες δυο σεζόν του στους «μπλε» και απομακρύνθηκε το 2007 από τον Ρομάν Αμπράμοβιτς. Όπως σε κάθε περίπτωση, άφησε φίλους, αλλά και «εχθρούς». Αυτό που ξέρει σίγουρα, είναι ότι οι Λάμπαρντ, Ντρογκμπά και Τέρι θα πήγαιναν στον πόλεμο μαζί του δίχως δεύτερη σκέψη.
Το 2008 βρέθηκε στην Ίντερ και όταν είχε αποφασίσει πια να φύγει από εκεί το 2010, το έκανε όντας απόλυτος θριαμβευτής. Πήρε το τρεμπλ με τους «νερατζούρι» γράφοντας ιστορία και μ' εκείνο το σπριντ στον αγωνιστικό χώρο του «Καμπ Νόου», ενώ, έκλαψε στον ώμο του Ματεράτσι λίγο μετά τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπάγερν Μονάχου. Μάλιστα, έχει αναφέρει ότι δεν ήθελε να δει τους παίκτες γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να φύγει μετά και να τηρήσει το λόγο που είχε δώσει στη Ρεάλ.
Στη Μαδρίτη είχε άλλα προβλήματα, στο Λονδίνο επέστρεψε το 2013 για μια δεύτερη θητεία στην Τσέλσι που είχε και πρωτάθλημα και νέους μπελάδες με παίκτες. Στη Γιουνάιτεντ μια διετία (2016-2018) πράγματι κατάφερε ό,τι καλύτερο από τους προπονητές που βρέθηκαν σε αυτή τη θέση στη μετά – Φέργκιουσον εποχή και το «χτυπούσε» σε όλους τους ρεπόρτερ που τον ειρωνεύονταν και τον έκριναν συνεχώς αρνητικά.
Στην Τότεναμ ο Λίβι δεν του επέτρεψε να παίξει τον τελικό του Λιγκ Καπ το 2021 απομακρύνοντάς τον μερικές μέρες πριν από το ματς του «Γουέμπλεϊ» με τη Σίτι και τώρα έφτασε η Ρόμα.
Δάκρυα για την κατάκτηση του Europa Conference League και την επιτυχία του πρώτου κόουτς που έχει στο βιογραφικό του κατάκτηση όλων των ευρωπαϊκών τίτλων της UEFA. Δάκρυα και αγάπη για τον κόσμο στο «Ολίμπικο» που τον χαρακτήρισε «Αυτοκράτορα». Εξαιρετικές σχέσεις με παίκτες. Και δάκρυα συγκίνησης για τις αναμνήσεις, καθώς αποχωρούσε από το προπονητικό στην τελευταία μέρα της παρουσίας του στο κλαμπ.
Η Ιταλία... κάτι άλλο του έβγαλε. Κάτι διαφορετικό, κάτι πιο συναισθηματικό, κάτι που στο ανώτατο επίπεδο στην Αγγλία, με συνεχείς καταστάσεις που χρειάζονταν ιδιαίτερη διαχείριση και με τον Τύπο να μη σταματά ούτε στιγμή να «πυροβολά» όταν σε βάζει στόχο, ο «Μου» παρουσίασε διαφορετικά πρόσωπα σε Πρέμιερ και Serie A.
Love him or hate him, Jose Mourinho was always in amongst it on the sidelines at Roma 🤣 pic.twitter.com/a2L9mGsnIy
— Football on TNT Sports (@footballontnt) January 17, 2024
Κώστας Ζάλιαρης
