Κάτι από Ελλάδα: Ο «δικός μας Ίκερ Κασίγιας», ένα… τασάκι και η στιγμή με τον Κώστα Τσιμίκα!
Ο Κώστας Τσιμίκας, ο Ίκερ Κασίγιας, ένας Καζάκος δημοσιογράφος, ένα «τασάκι» και μία Εθνική όνειρο… Τα backstage μίας αξέχαστης βραδιάς στην OPAP Arena1
Ήταν δεδομένα η πρώτη φορά που ήθελα τόσο πολύ να παρακολουθήσω ένα παιχνίδι της Εθνικής μας ομάδας από κοντά. Όχι πως δεν συνέβαινε το ίδιο και στις προηγούμενες περιπτώσεις.
Αλλά πλέον, όλα ήταν διαφορετικά. Το άγχος πολύ μεγαλύτερο, η πίεση που είχε η ομάδα σημαντική, το γήπεδο ήταν γεμάτο. Οι συνθήκες λοιπόν ήταν «ιδιαίτερες» και η «γαλανόλευκη» είχε μόνο ένα πράγμα στο μυαλό της: να μην είναι το παιχνίδι με το Καζακστάν, το τελευταίο της στα προκριματικά του EURO 2024.
Στόχος ήταν η πρόκριση. Έμοιαζε να μην υπάρχει άλλο αποτέλεσμα. Ήμουν από πάρα πολύ νωρίς στην OPAP Arena. Ήθελα να έχω παρκάρει πολλές ώρες πριν το ματς, να πάω να αναλύσω αυτό που «ερχόταν» με συναδέλφους, να φάμε κάτι και να μπούμε στο γήπεδο περίπου δύο ώρες νωρίτερα.
Ήθελα να ζήσω ένα απόγευμα «γεμάτο» από Νέα Φιλαδέλφεια, γαλανόλευκο κλίμα και Εθνική. Έγιναν ακριβώς όσα είπα, μπήκαμε νωρίς στο γήπεδο και το πρώτο που άκουσα ήταν τους Καζάκους. Πολλούς φίλους του Καζακστάν να τραγουδούν, κανέναν να προκαλεί.
Και γύρω μας, φυσικά και υπήρχαν ρεπόρτερ της χώρας τους, με έναν εξ΄ αυτών να με βλέπει να βγάζω ένα τσιγάρο και να με ρωτά αν επιτρέπεται το κάπνισμα. Και καθώς αναζητούσε… τασάκι, πιάσαμε τη συζήτηση. Μου είπε πως η χώρα του δύσκολα θα τα καταφέρει και πως η Ελλάδα μοιάζει με έναν «γίγαντα» μπροστά τους.
Του ζήτησα να μου ξεχωρίσει μερικούς παίκτες τους. Αναφέρθηκε φυσικά στον παίκτη της Μπεσίκτας, που άπαντες είχαμε συζητήσει ως διακριθέντα και στον γκολκίπερ τους. Είχα ακούσει το όνομά του, δεν ήξερα λεπτομέρειες για αυτόν. Μου είπε πως για αυτούς είναι ο «Ίκερ Κασίγιας». Καλός με την μπάλα κάτω, σοβαρός, πάντα σταθερός, ικανός να ανατρέψει κάθε expected goal.
Μπορεί να μην φάνηκε πριν από μερικές ώρες και η Εθνική να τον κέρδισε πέντε φορές, όμως αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την αξία του.
Και φτάνουμε στο φινάλε. Στη μεικτή ζώνη. Εκεί όπου πάντα γίνεται… πανικός. Πόσω μάλλον μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα, καθώς όλοι θέλουν να μιλήσουν με όσο περισσότερους διεθνείς γινόταν. Στόχευα αποκλειστικά στον Κώστα Τσιμίκα και αφότου χαιρετήθηκα με την πλειοψηφία των παικτών, έκανα την «κίνησή» μου.
Απέδωσε. Ήμουν ο μόνος, στον οποίο ο μπακ της Λίβερπουλ δέχθηκε να μιλήσει. Η συζήτησή μας πρέπει να είχε διάρκεια ενός δεκαλέπτου. Η αξία της φυσικά, δεν είναι «μετρήσιμη». Ευγενικός, ευχάριστος, με διάθεση να συζητήσει και να δεχθεί να βγάλει φωτογραφίες.
Και μόλις η συνέντευξη ολοκληρώθηκε, δεν θυμάμαι πολλά. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Ένα, δύο τηλέφωνα για να μοιραστώ την χαρά μου και μία μεγάλη ανυπομονησία να φτάσει η στιγμή της ανάρτησής της!
Δημήτρης Μανάκος
