«Κάποτε, ήταν καλύτεροι οι ημιτελικοί»: Φυσικά και δεν ισχύει, απλά μιλάει η… νοσταλγία και όχι τα γεγονότα!
Όπως κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, λιγότερες πιθανότητες έχει να μην προβληθεί ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ» στον ΑΝΤ1, παρά να μη μου στείλει κάποιος μήνυμα «πόσο ωραιότερο ήταν παλιά, μόνο με τις πρωταθλήτριες, το Κύπελλο Πρωταθλητριών, και πώς χάλασε μετά το 1998», όταν έγινε η επέκταση στο Champions League, με τα χρήματα που το συνοδεύουν, να έχουν αλλάξει τον τρόπο που οι ομάδες συμπεριφέρονται! Δεν είναι φετινό φαινόμενο. Φυσικά γελάω, γιατί ειδικά μετά το 2007 περίπου, και το ποδόσφαιρο έχει βελτιωθεί αφάνταστα και έχουμε εξαιρετικά παιχνίδια, που είναι απείρως καλύτερα από αυτά που συνέβαιναν στις δεκαετίες του '70 και του '80. Απλά είναι η νοσταλγία κάποιων για το παρελθόν, που τα εξιδανικεύει! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το έχω ξαναγράψει και επιμένω να το υπενθυμίζω. Από την εποχή που ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών, είχαμε μέτρια ματς στα ημιτελικά. Οι «TIMES» είχαν φτάσει στο (ακραίο) σημείο να λένε να καταργηθεί το Κύπελλο Ευρώπης! Πότε; Το 1972, όταν σε τέσσερα ματς στα ημιτελικά, μπήκε μόλις ένα γκολ! Και ποιες ήταν οι ομάδες που έπαιξαν; Η πιθανώς τελειότερη «ποδοσφαιρική μηχανή» όλων των εποχών σε διασυλλογικό επίπεδο, ο Άγιαξ του Κρόιφ, του Κάιζερ και του Χάαν απέναντι στην Μπενφίκα του Εουσέμπιο και του Σιμόες.
Στο άλλο ζευγάρι, που έμεινε στο 0-0 μέσα και έξω, ήταν αντιμέτωπες η Ίντερ του Ματσόλα, του Φακέτι και του Κόρσο με τη Σέλτικ του Τζίμι Τζόνστον, του ΜακΝιλ και του Λένοξ! Ομάδες που αποτελούν σημεία αναφοράς στην ιστορία του σπορ, αλλά που σε 390 αγωνιστικά λεπτά (μαζί με την παράταση στη Γλασκώβη) σημείωσαν μαζί μόλις ένα τέρμα: αυτό του Σβαρτ, με το οποίο ο Άγιαξ απέκλεισε την Μπενφίκα.
Θέλει κάποιος να δει τα ημιτελικά του '74, όταν η Σέλτικ με την Ατλέτικο Μαδρίτης έμειναν στο 0-0, σε ένα ματς που οι Ισπανοί τελείωσαν με 8 παίκτες λόγω του σκληρού παιχνιδιού τους; Μήπως να κοιτάξει το '76, όταν μόλις ένα γκολ του μεγάλου Ζαν Μισέλ Λαρκέ, ήταν αρκετό στη Σεντ Ετιέν για να αποκλείσει την Αϊντχόφεν; Μπορεί κάποιος να ψάξει στα ημιτελικά του '79, όταν η Μάλμε απέκλεισε στο ένα γκολ την Αούστρια Βιέννης; Το '82, όταν η Αστον Βίλα, με άμυνα «α λα ιταλικά», έβγαλε έξω την Άντερλεχτ με 1-0 και 0-0, ή το 1986 με την Στεάουα να περνάει σε έναν άθλιο ημιτελικό την Άντερλεχτ και ακόμα το 1988, όταν η Αϊντχόφεν με τα εκτός έδρας γκολ πέρασε τη Ρεάλ (1-1, 0-0);
Φυσικά, υπήρχαν και μερικοί πολύ ωραίοι ημιτελικοί, αλλά αυτά τα καταπληκτικά πράγματα, «τι ωραίο ήταν το ποδόσφαιρο τότε», «πόσο πιο ελεύθερα παίζανε οι ομάδες», απλά βρίσκονται στο μυαλό όσων το λένε! Είναι η νοσταλγία που μιλάει για εποχές, που απλώς κάποιος ήταν νεότερος και φυσικά, οι αγώνες επίσης που μεταδίδονταν από την τηλεόραση, ήταν 30 τον χρόνο, και όχι την ημέρα!
Σπάνια υπήρχαν ημιτελικά παιχνίδια, που αξίζαν να τα θυμόμαστε. Ο φόβος της ήττας, παρέλυε τις αισθήσεις.
Αλλά ξαφνικά, περίπου εκεί στο 2007, άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν και μάλιστα πολύ. Γι’ αυτό και ξαναλέω, ότι το ποδόσφαιρο της τελευταίας εικοσαετίας δεν έχει καμία σχέση με ό,τι συνέβαινε πριν. Ένα από τα παιχνίδια που άλλαξαν όλη την αίσθηση, ήταν ο ημιτελικός του 2007, με το 3-2 της Μίλαν με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και η ρεβάνς, επίσης στο Μιλάνο, όπου πέρασε η ομάδα του Αντσελότι. Στο πρώτο παιχνίδι, όμως, στο Ολντ Τράφορντ, είχαμε και ένα από τα ωραιότερα γκολ που έχουν μπει σε ημιτελικούς, με μία καταπληκτική ενέργεια του Κακά.
Ακόμα και τα πρώτα χρόνια, που άλλαξε σε Champions League, σπανίως οι ημιτελικοί σε αυτήν την διοργάνωση ήταν ξεχωριστοί. Η πρόκριση της Μίλαν επί της Παρί το 1995, μετά από δύο μέτρια ματς, επισκιάστηκε από το καταπληκτικό 5-2 του Άγιαξ επί της Μπάγερν, αλλά ήταν εξαίρεση σε μια οκταετία μετρίων ημιτελικών! Το 1999, ήταν η μοναδική φορά που είδαμε χορταστικό θέαμα και στα τέσσερα ημιτελικά ματς.
Το 3-3 της Ντιναμό Κιέβου με τη Μπάγερν και την ανατροπή στο 3-2 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Γιουβέντους στο Τορίνο από 2-0, πραγματικά ήταν ματσάρες! Άντε να βάλω στην εξίσωση και τον ημιτελικό του 2000, με την εντυπωσιακή Βαλένθια να διαλύει την Μπαρτσελόνα.
Οι ημιτελικοί της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ, είτε τους έβλεπες το 2005, είτε το 2007, ίδια άνοστη γεύση άφηναν. Όπως και το Άρσεναλ - Βιγιαρεάλ το 2006, το Μίλαν - Αϊντχόφεν και το Πόρτο – Λα Κορούνια (0-0) το 2004, η τραγική «λευκή ισοπαλία» της Ίντερ με τη Μίλαν το 2003. Το 2001, η Μπάγερν «ταμπουρώθηκε» στη Μαδρίτη, αλλά νίκησε 1-0 με σουτ του Έλμπερ, ενώ η Βαλένθια έκανε το ίδιο στο Έλαντ Ρόουντ με τη Λιντς Γιουνάιτεντ, παίρνοντας το 0-0, για να προκριθεί στη ρεβάνς.
Από το 2007, όμως, γενικά άρχισαν τα πράγματα να βελτιώνονται διαρκώς. Ο ημιτελικός της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ το 2010, τα παιχνίδια της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα το 2011, η επική πρόκριση της Τσέλσι με την Μπαρτσελόνα το 2012, η φοβερή Μπάγερν του Χάινκες που διέλυσε την Μπαρτσελόνα το 2013 και ο Λεβαντόφσκι που με τέσσερα γκολ οδήγησε τη Ντόρτμουντ του Κλοπ στον τελικό, ήταν παιχνίδια που θα μνημονεύονται για χρόνια. Το 2014, ήταν η επιβλητική εμφάνιση της Ρεάλ μέσα στο Μόναχο επί της Μπάγερν με 4-0, αλλά και η νίκη της Ατλέτικο Μαδρίτης επί της Τσέλσι στο Λονδίνο. Το 2015 ο Μέσι σε μεγάλα κέφια απέναντι στην Μπάγερν του Πεπ με την ντρίμπλα στον Μπόατενγκ, η Γιουβέντους με την πρόκριση-έπος στη Μαδρίτη.
Όσο ερχόμαστε στο σήμερα, συγκλονιστικός ημιτελικός ήταν η κόντρα της Μπάγερν με την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2016, η πρόκριση της Ρεάλ με την Ατλέτικο το 2017, το συγκλονιστικό Ρεάλ - Μπάγερν το 2018 (2-2, 2-1) και η κόντρα Λίβερπουλ - Ρόμα με τα εντυπωσιακά σκορ 5-2 και 2-4.
Το 2019, οι ημιτελικοί πήγαν σε άλλο επίπεδο, γιατί χωρίς καμία αμφιβολία, ήταν το καλύτερο σετ αγώνων που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με την απίστευτη πρόκριση της Τότεναμ, που γύρισε με τρία γκολ του Μόουρα την κατάσταση με τον Άγιαξ, στην τελευταία φάση του αγώνα και η ανατροπή της Λίβερπουλ, που είχε χάσει στο πρώτο παιχνίδι στην Βαρκελώνη 3-0, αλλά διέλυσε την Μπαρτσελονα με 4-0 στο Άνφιλντ.
Δεν μετράω το 2020, διότι ήταν ένα Champions League ειδικών συνθηκών, αλλά το 2021, είδαμε την πολύ ωραία κόντρα Τσέλσι - Ρεάλ και επίσης, την Μάντσεστερ Σίτι να φτάνει σε έναν τελικό, με δύο νίκες επί της Παρί Σεν Ζερμέν.
Το 2022 και πάλι, ήταν δύο φοβερά σετ ημιτελικών με τη Λίβερπουλ να ανατρέπει την κατάσταση στη ρεβάνς με την Βιγιαρεάλ, αλλά κυρίως, το πώς με δύο γκολ στο τέλος του ματς, η Ρεάλ έφερε ανάποδα την κατάσταση απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι. Και πέρσι, η ομάδα του Γκουαρντιόλα πήρε την πρόκριση με τη Ρεάλ κερδίζοντας 4-0, όμως, αυτό που ξεχώρισε, ήταν ο ημιτελικός του Μιλάνου, με νικήτρια την Ίντερ, με πολύ επιθετικό ποδόσφαιρο, που δεν είχε καμία σχέση με τα άθλια παιχνίδια του 2003, στην ίδια φάση της διοργάνωσης.
Όταν, λοιπόν, κάποιος λέει «πόσο έχει χαλάσει το ποδόσφαιρο και δεν γίνονται πια ματς όπως στο παρελθόν στο Champions League», κρατήστε αυτό το κομμάτι στην άκρη, για να έχετε παραδείγματα να υπενθυμίζετε! Δεν μιλάει η πραγματικότητα σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά το μυαλό νοσταλγεί και ωραιοποιεί το παρελθόν, όπως σε τόσα και τόσα άλλα πράγματα.
Πιστέψτε με, όμως, παρακολουθώντας πολλά χρόνια αυτήν την διοργάνωση και έχοντας καλύψει τα τελευταία 35 χρόνια δεκάδες παιχνίδια, ποτέ δεν ήταν καλύτερο το Champions League από ό,τι την τελευταία 15ετία! Απολαύστε και τα φετινά παιχνίδια, γιατι προμηνύονται πραγματικά ξεχωριστά!
πηγή: bnsports.gr
