Ματς που, ίσως, ανατρέψει δεδομένα ετών
Ομολογώ ότι, όσα χρόνια παρακολουθώ και αντιλαμβάνομαι το ποδόσφαιρο, δεν θυμάμαι να είναι πολλές οι φορές εκείνες, όπου ένα και μόνο 90λεπτο, δύναται να χαρτογραφήσει νέα δεδομένα-συχνά, ακόμη και τελεσίδικα. Δύο ειδών δεδομένα.
(Κείμενο αναγνώστη)
Αφ’ενός, την ανέλιξη από τον «σορό» και παράλληλα την συνειδητοποίηση από το ευρύ κοινό τής αξίας ενός ποδοσφαιριστή (σε βαθμό που να συνιστά πια αυτήν, ως μη διαπραγματεύσιμο μέγεθος), αφ’ετέρου την ανάδειξη δυναμικής ομάδων, που ως φυσικό επακόλουθο, ορίζουν άρδην μεταβολές ισορροπιών ή, νέες εν γένει πραγματικότητες, στην ιδιοσυγκρασία ενός πρωταθλήματος. Τέτοιες σκέψεις με περιτριγυρίζουν, μετά το επικό 6-1 της Σίτι στο Ολντ Τράφορντ ( επί της ομάδας που συμπαθώ, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που λέει κι ο άλλος).
Δεκτές οι όποιες διαφωνίες, αλλά από τον περασμένο Φεβρουάριο έλεγα ότι, αν ο σερ καταφέρει να τους πάρει το πρωτάθλημα, θα πρόκειται για μεγάλη υπέρβαση ( συνυπολογίζοντας φυσικά, τις εξόφθαλμες ελλείψεις στο ρόστερ του). Το πήρε. Έφτασε και έως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Τεράστια η μαγκιά του, δεν το συζητώ.
Στο φετινό πρωτάθλημα, το δυνατό ξεκίνημα, στηρίχθηκε κυρίως στα πράγματι εντυπωσιακά τρεξίματα που είχε όλη η ομάδα και ασφαλώς στους αυτοματισμούς, που ενυπάρχουν στον γενετικό της κώδικα. Και για να τα λέμε όλα, συμπαραστάτης σε αυτό, στάθηκε αρκετές φορές η εύνοια ( αναλογία τελικών προσπαθειών στο τέρμα/γκολ). Όταν μία ομάδα έχει σπιρτάδα και ταχύτητα, τότε συμβαίνει το εξής: στο μάτι τού θεατή, δείχνει καλύτερη απ’ό,τι ίσως πράγματι είναι. Επιμένω ότι, τα κενά στο ρόστερ παραμένουν. Κυρίως στα χαφ. Και είναι πλεονασμός να πούμε ότι, έστω η προσθήκη φερ’ειπείν ενός Σνάιντερ, θα μεταμόρφωνε τους πρωταθλητές.
Καλώς ή κακώς, η συγκεκριμένη θέση πίσω από τους κυνηγούς-για να είμαστε ακριβείς, θέσεις ή, ρόλος καλύτερα, αν αναλογιστούμε πόσες αρμοδιότητες φέρει εις πέρας στην παραγωγή παιχνιδιού-τείνει να γίνει η πλέον καταλυτική στο ποδόσφαιρο των ημερών μας ( φυσικά, σε ομάδες που διεκδικούν τίτλους).Όχι μόνο, διότι «γλυκαίνει» το παιχνίδι σου, αλλά-κι εδώ εντοπίζω το σημαντικότερο-επειδή αναδεικνύει στο έπακρο τις ικανότητες των κυνηγών σου. Μεγάλη ιστορία. Άλλωστε, ας αναλογιστούμε πότε ξεκίνησε το ξεπέταγμα της Μπάρτσα. Όταν ήρθε ο Ντέκο και ενσωματώθηκε στην ενδεκάδα ο-έχω μικροτσίπ κάτω από το δέρμα-Τσάβι. Και αίφνης, ο Μέσι από μεσοεπιθετικός και πασέρ, «μεταλλάχθηκε» σε κυνηγός και δεινός σκόρερ.
Ένας τέτοιος, λοιπόν, ήταν που έκανε την διαφορά στην αναμέτρηση της Κυριακής. Ποδοσφαιριστής που, από την Βαλένθια ακόμη-παρέα με τον Βίγια-φαινόταν ότι διαθέτει την ποιότητα να σταθεί, σε απολύτως υψηλό επίπεδο. Ένας Νταβίντ Σίλβα, την εγκεφαλικότητα και ιδιοφυία τού οποίου, φρονώ ότι, δεν έχουμε ακόμη γευτεί στο ζενίθ.
Σαφέστατα, ποτέ δεν χτίζεται κάτι, από ένα και μόνο παιχνίδι. Ούτε η Σίτι έγινε εξωγήινη, ούτε η Γιουνάιτεντ μεταβλήθηκε σε Φένλο. Το πλεονέκτημα του Φέργκιουσον απέναντι σε Σίτι και Τσέλσι, είναι ότι διαχειρίζεται μία ομάδα, με τακτική παιδεία, που έχει μάθει να καλύπτει τις αδυναμίες της, κυρίως μέσω τής ομαδικής δουλειάς. Ενώ αυτή του Μαντσίνι, άγεται εν πολλοίς από το ατομικό ταλέντο. Όπως και να το κάνουμε όμως, σε θέμα ποιότητας συνολικά, οι πρωταθλητές υπολείπονται των πολιτών. Με δεδομένο ότι, η Τσέλσι δεν έχει πάρει τους βαθμούς που δικαιούτο βάσει των έως τώρα εμφανίσεών της, διαβλέπω ότι, οι λονδρέζοι μαζί με την Σίτι, βρίσκονται ένα βήμα πιο μπροστά από την Γιουνάιτεντ, στην μάχη για τον φετινό τίτλο. Ίδωμεν.
alexandrosm
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
