Η αγάπη του Ρόις για την Ντόρτμουντ ξεπερνούσε τις απογοητεύσεις και τις φιλοδοξίες για τίτλους...

Ο... τελευταίος των πιο πιστών και αφοσιωμένων Βεστφαλών. Ένας παίκτης που ίσως και να μην ταιριάζει καν στη γενικότερη φιλοσοφία του 2024 και του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Γιατί πάντοτε, η αγάπη του για τη φανέλα που φορούσε, ξεπερνούσε τις πίκρες για τους χαμένους τελικούς και την αδυναμία διεκδίκησης τίτλων. Ο Μάρκο Ρόις αποχωρεί από τη μεγάλη του αγάπη, εκεί όπου όμως θα μνημονεύεται ως κάτι ξεχωριστό...



Η αγάπη του Ρόις για την Ντόρτμουντ ξεπερνούσε τις απογοητεύσεις και τις φιλοδοξίες για τίτλους...

Ο Ρόις πήρε την απόφαση να φύγει από τη Ντόρτμουντ το φετινό καλοκαίρι. Είχε την ευκαιρία στο τελευταίο του παιχνίδι με την αγαπημένη του ομάδα να παίξει στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και να διεκδικήσει το τρόπαιο, ωστόσο, αγωνίστηκε ελάχιστα λεπτά μπαίνοντας με αλλαγή στο τελευταίο κομμάτι του ματς και η Ρεάλ έφτασε στο 15ο ευρωπαϊκό της ιστορίας της. 

Έχοντας περάσει σχεδόν ολόκληρη την ποδοσφαιρική του καριέρα στη Βεστφαλία ως μέλος της Ντόρτμουντ, ο Ρόις έχει να εξιστορήσει και να θυμηθεί περισσότερες αναμνήσεις με πόνο και πίκρα, παρά χαρές και τίτλους. 

 

 

Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του δεν θα βρει πολλά τρόπαια και πολλές σπουδαίες στιγμές. Τον νοιάζει; Ίσως όχι. Ο 35χρονος ποδοσφαιριστής ήθελε άλλα πράγματα. Οι φιλοδοξίες του, όσο δυνατές κι αν ήταν, δεν ξεπερνούσαν την αγάπη που είχε για τη φανέλα του συλλόγου της Βεστφαλίας Η ατμόσφαιρα στο Signal Iduna Park, η ανατριχίλα από τις ιαχές του Yellow Wall, η στήριξη του κόσμου στις «μαύρες» μέρες, τα εμπόδια που είχαν στόχο να βγάλουν όλο και πιο δυνατούς τους παίκτες και την ομάδα. Όλα αυτά είναι στοιχεία που διαμορφώνουν ολόκληρες προσωπικότητες. Όχι απλά ποδοσφαιριστές. 

Και αυτό είναι που θα έχει να θυμάται ο Ρόις. Ο πιο πιστός από τους πιο πιστούς ποδοσφαιριστές. Ένας άνθρωπος που ίσως και να μην ταιριάζει καθόλου στο ποδόσφαιρο του 2024. Ή σίγουρα ανήκει στο πολύ μικρό κλαμπ των παικτών εκείνων που όντως έβαζαν το συναίσθημα πάνω από τον στυγνό επαγγελματισμό και τα μετάλλια που θα είχαν να επιδείξουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους, μετέπειτα στη ζωή, όταν εκείνη δεν θα τους έβρισκε πλέον στο χορτάρι με τα εξάταπα παπούτσια. 

 

 

Ο Μάρκο Ρόις έκλεισε τον τεράστιο κύκλο του στην Ντόρτμουντ με ακόμα μια απογοήτευση. Με ακόμα έναν χαμένο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Με αδυναμία διεκδίκησης του τίτλου στη Γερμανία. Έναν χρόνο, μόλις, μετά από εκείνη την περσινή «κηδεία» στο φινάλε της αγωνιστικής περιόδου με τη σοβαρή ζημιά στο Signal Iduna Park και την κατάκτηση του τίτλου από την Μπάγερν στα τελευταία λεπτά. 

Αυτά και άλλα πολλά διαμόρφωσαν τον Γερμανό ποδοσφαιριστή. Που θα είναι πια σημείο αναφοράς στην ιστορία της ομάδας του Ντόρτμουντ. Και θα υπάρχει πάντοτε για εκείνον μια αγκαλιά, μια μπύρα και πολλά χαμόγελα, όταν θα επιλέγει να βρίσκεται στο Yellow Wall για τα ματς της αγαπημένης του ομάδας... 

 

 

 

Κώστας Ζάλιαρης