Η ιστορία λέει πως αν δεν κερδίσεις, μην χάσεις στην αρχή, αλλά αυτή η Αγγλία για να πάει μακριά, πρέπει να ξεκινήσει καλά!
Η ιστορία διδάσκει πως δε χρειάζεται να κερδίσεις την πρεμιέρα για να πας μακριά. Σίγουρα όμως, χρειάζεται να μην χάσεις! Οι μόνες ομάδες που ξεκίνησαν με ήττα σε μία μεγάλη διοργάνωση και μπόρεσαν να γυρίσουν τούμπα τα προγνωστικά, ήταν η τεράστια Ισπανία πριν από 14 χρόνια, στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, η Ολλανδία το 1988 και πέρυσι η Αργεντινή στο Κατάρ, κατακτώντας το Κύπελλο μετά το «σοκ» από τη Σαουδική Αραβία! Για την Αγγλία, η πρεμιέρα δεν έχει τίποτα άλλο παρά μόνο νίκη, ωστόσο ποτέ μην ξεγράφουμε μια ομάδα από την πρώτη μέρα! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Στην πρώτη περίπτωση, ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο, και παρότι οι Ισπανοί ως πρωταθλητές Ευρώπης, έχοντας πάει ως το μεγάλο φαβορί στην διοργάνωση, έχασαν από την Ελβετία στην πρεμιέρα, ούτε μία στοιχηματική εταιρεία δεν τους είχε αλλάξει το ποσοστό για τελική επικράτηση! Αυτό είχε να κάνει με την απίστευτη ποιότητα που διέθεταν και με το γεγονός πως όλοι καταλαβαίναμε ότι τη συγκεκριμένη ομάδα θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να την σταματήσει.
Η άλλη περίπτωση είναι λίγο πιο περίπλοκη: το 1988 στα γήπεδα της Γερμανίας, η Ολλανδία έχοντας στον πάγκο της, τον τεράστιο προπονητή που λεγόταν Ρίνους Μίχελς, έμελλε να εκπληρώσει αυτό που η μοίρα είχε προ αποφασίσει τόσο για εκείνον, όσο και για την εθνική που άλλαξε πλήρως το σύγχρονο ποδόσφαιρο! Στα ίδια γήπεδα, όπου δίδαξε το απόλυτο σύγχρονο ποδόσφαιρο για την εποχή, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, αλλά δεν μπόρεσε παρά την παρουσία του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ στην ενδεκάδα της να κατακτήσει τον τίτλο, η Ολλανδία του Μίχελς όπως και τότε, έφερε τα πάνω-κάτω και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Για να το πετύχει χρειάστηκε να ξεπεράσει το «σοκ» της πρεμιέρας. Στην Κολωνία, έχασε από την Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε στον πάγκο έναν άλλο μεγάλο απόστολο του ωραίου ποδοσφαίρου, τον Βαλερί Λομπανόφσκι. Εκείνη η ήττα, με ένα φοβερό και απίστευτο «1-2» 50 μέτρων μεταξύ Μπελάνοφ και Ρατς, οδήγησε στο σουτ του αριστερού μπακ, που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και παρολίγον νωρίς την Ολλανδία στο… σπίτι της!
Ο Μίχελς κατάλαβε το λάθος του, αφού είχε αφήσει στον πάγκο τον Μάρκο φαν Μπάστεν, βάζοντας βασικό τον μετριότατο Μπόσμαν και το διόρθωσε με την Αγγλία στο δεύτερο ματς. Το χατ-τρικ του σούπερ Μάρκο έδωσε τη νίκη με 3-1 στους «οράνιε» και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η Ολλανδία έφτασε μέχρι τον τελικό, νίκησε με 2-0 την Σοβιετική Ένωση που ξανά βρήκε μπροστά της, ο Φαν Μπάστεν πέτυχε ένα από τα ωραιότερα γκολ όλων των εποχών και ο Μίχελς πήρε τον μοναδικό διεθνή τίτλο στην καριέρα του σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Πέρυσι, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και τα θυμόμαστε κιόλας πιο εύκολα, λογικά, γιατί έχει περάσει μόλις ένα διάστημα 18 μηνών. Η Αργεντινή έφερε τα πράγματα στα μέτρα της, ο Λίο Μέσι κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο που κυνηγούσε τόσα χρόνια και όλα εξελίχθηκαν σαν να μην είχε γίνει ποτέ εκείνη η πρώτη ήττα.
Αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις γι’ αυτό και τις αναφέρουμε. Μία ήττα στην πρεμιέρα συνήθως, σε κάνει να πεις «αντίο» στο όνειρο της κατάκτησης του τίτλου. Για την Αγγλία, όποτε έχασε σε πρεμιέρα, τα πράγματα στράβωσαν. Αντίθετα, οπότε ξεκίνησε με νίκη, τουλάχιστον πήγε κάπως μακριά. Και οι ισοπαλίες ωστόσο δεν την απογοητεύουν, αφού το 1966 άρχισε με 0-0 κόντρα στην Ουρουγουάη και στο τέλος κατέκτησε το τρόπαιο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε στην έδρα της, το 1990 που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά και έπαιξε και ωραία μπάλα είχε αρχίσει με μία ισοπαλία απέναντι στους Ιρλανδούς και το 1996 έμεινε στο 1-1 με την Ελβετία, αλλά πήγε στα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Γερμανία.
Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η εθνική Αγγλίας; Ειλικρινά, αν δεν είχε τον Σάουθγκεϊτ στον πάγκο, αλλά έναν κανονικό προπονητή, θα έλεγα ότι είναι το απόλυτο φαβορί για να πάρει το Κύπελλο. Πρώτη φορά παίρνω τέτοια τοποθέτηση για την Αγγλία, γιατί συνήθως, επειδή ξέρω ότι κάπου… λιποθυμάει, είμαι επιφυλακτικός. Εδώ, θέλω να πιστεύω ότι η ποιότητα των ποδοσφαιριστών, θα ξεπεράσει την ανικανότητα του προπονητή! Ναι, επί των ημερών του, η Αγγλία έκανε μια σταθερή παρουσία σε μεγάλα τουρνουά για δύο σερί διοργανώσεις, το 2018 στο Παγκόσμιο Κύπελλο και το 2021. Πάντα όμως σου μένει η απορία τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει, ειδικά στον τελικό πριν από τρία χρόνια στο «Wembley» απέναντι στην Ιταλία..
Εκεί όπου έχει σαφέστατα ο ίδιος την ευθύνη της διαχείρισης του αγώνα, που η Αγγλία δεν προστάτευσε το προβάδισμα που είχε από νωρίς, και κυρίως, τις κακές επιλογές για τα πέναλτι!
Από τη μέση και μπροστά όμως, αυτή τη φορά η Αγγλία έχω την εντύπωση ότι έχει το καλύτερο ρόστερ με το οποίο παρουσιάστηκε σε μεγάλη διοργάνωση διαχρονικά έπειτα από το 1966. Κι άλλες φορές είχε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, αλλά δεν είχαν δουλέψει έτσι όπως οι συγκεκριμένοι της τωρινής φουρνιάς, δίπλα στους κορυφαιους προπονητές! Με τον Πεπ, τον Κλοπ, τον Αντσελότι, τον Εμερι. Ακόμα και τον Αρτέτα βάζω σε αυτήν την κατηγορία έτσι όπως εξελίσσεται αυτά τα χρόνια. Όλες οι προηγούμενες φουρνιές, ενώ ήταν γεμάτες σπουδαίους ποδοσφαιριστές, πάρα πολλές φορές στο κομμάτι «εθνική ομάδα», δεν μπορούσαν να αποδώσουν. Είχε να κάνει με την νοοτροπία, είχε να κάνει πολλές φορές και με το πώς μπορούσαν να διαχειριστούν αγώνες. Βέβαια, και εκείνοι οι παίκτες είχαν δουλέψει με σπουδαίους προπονητές, από τον σερ Άλεξ και τον Βενγκέρ, έως τον Μουρίνιο και τον Μπενίτεθ. Αλλά κάτι πάντα πήγαινε λάθος. Ειδικά το 2002 και το 2004, η Αγγλία μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω με τον Έρικσον, όπως ίσως και το 2006.
Αλλά το 2010, όπως και το 2012 και το 2014, ήταν ολοφάνερο πως πήγαινε κατευθείαν για τα… βράχια!
Στον αντίποδα, αυτή τη φορά πήρε σκληρές αποφάσεις ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και άφησε έξω, και πολύ σωστά έκανε, τον Χάρι Μαγκουάιρ, όπως και τον Τζακ Γκριλις, που δεν έχει τίποτα να προσφέρει αυτή τη στιγμή σε αυτό το τουρνουά. Αν εμπιστευτεί κάποιους νέους παίκτες, σε καλό θα του βγει. Ο Γκέχι είναι έτοιμος. Ο Αρνολντ είναι για τα χαφ ξεκάθαρα, ενώ αριστερό μπακ δυστυχώς χωρίς προβλήματα, δεν υπάρχει. Σώζει την κατάσταση πως ο Πίκφορντ είναι καλός σε κάθε μεγάλη διοργάνωση και ο Κέιν μπροστά σκοράρει ακατάπαυστα.
Εάν ο Μπέλιγχαμ αρπάξει την ευκαιρία από τα... μαλλιά, με τα χαφ που έχει Αγγλία και τους ακραίους, μπορεί να κάνει πραγματικότητα επιτέλους την ατάκα του «It’s coming home»! Καλή αρχή!
