Επτά λέξεις αφιερωμένες στον Κριστιάνο Ρονάλντο: Και ας «μεταφράσουν» το κλάμα… διαφορετικά!
Είναι 39 ετών. Παίζει στο 6ο EURO της καριέρας του. Θα μπορούσε να βρίσκεται στο σπίτι του και να παρακολουθεί αν η Πορτογαλία μπορεί να επαναλάβει το «θαύμα» του 2016. Δεν το έκανε.
Επέλεξε να είναι εκεί. Ήθελε όλη την χρονιά να προετοιμαστεί για να είναι εκεί. Μπορεί εδώ και μερικούς μήνες, να μπαίνει στους «πάγους», ώστε να μπορέσει να αντέξει όσα θα έρθουν.
Πολλοί θα τον έχουν «χλευάσει» απόψε. Ίσως επειδή ήταν προφανές πως ήθελε να βάλει γκολ. Ίσως επειδή το κλάμα του, μετά το άστοχο πέναλτι, μεταφράστηκε ως μία εγωιστική κίνηση. Επειδή πολλοί αισθάνθηκαν πως έκλαιγε για τον εαυτό του και όχι για την ίδια την χώρα του. Ασχέτως αν, μετά την εύστοχη εκτέλεσή του, στη «ρώσικη ρουλέτα», σκόραρε και ζήτησε συγγνώμη.
Είδαμε έναν 40άρη να δακρύζει, ενώ θα μπορούσε πράγματι να μην ενδιαφέρεται. Η «ελληνική» προσέγγιση είναι να τον ειρωνευτείς. Να βγάλεις συμπέρασμα. Να πεις πως δεν του αξίζει να είναι εκεί. Η «νορμάλ» τοποθέτηση είναι να μην θες μία τόσο μεγάλη καριέρα να τελειώσει έτσι. Και δεν τελειώνει. Λόγω Ντιόγο Κόστα. Η ιστορία συνεχίζεται.
Ας πούμε όλοι μαζί, επτά λέξεις, όσες και ο αγαπημένος του αριθμός, γιατί έπεται και συνέχεια…
«Κριστιάνο Ρονάλντο, ευχαριστούμε. Δεν θα τελείωνε σήμερα…»
Δημήτρης Μανάκος
