Άγγλοι προπονητές: Είδος προς εξαφάνιση σε μια χώρα που κάποτε έκανε… εξαγωγές, αλλά εδώ η απόφαση θέλει σκέψη!
Περηφανεύονται πως «γέννησαν» το ποδόσφαιρο. Τους δικαιώνει και η ιστορία που θέλει να είναι αυτοί που διέδωσαν την θρησκεία της στρογγυλής θεάς σε ολόκληρο τον κόσμο. Κάποτε, οι Άγγλοι έκαναν μέχρι και εξαγωγή... προπονητών. Στο ένα τέταρτο του 21ου αιώνα, το να βρεις στην Αγγλία πετυχημένο τεχνικό, είναι τόσο σπάνιο όσο και να το να μην βρέξει μία μέρα στο Λονδίνο! Άρα, η επιλογή προπονητή δεν θα είναι εύκολη για την εθνική Αγγλίας και ίσως η προσωρινή λύση του Κάρσλεϊ από την εθνική Ελπίδων ως υπηρεσιακού μέχρι τον Δεκέμβριο, μπορεί να είναι η πιο σωστή λύση! Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
.jpg "Άγγλοι προπονητές: Είδος προς εξαφάνιση σε μια χώρα που κάποτε έκανε… εξαγωγές, αλλά εδώ η απόφαση θέλει σκέψη!")
Ξέρετε ποιος είναι ο τελευταίος Άγγλος προπονητής που έχει πάρει κάποιον τίτλο στο αγγλικό ποδόσφαιρο σε συλλογικό επίπεδο; Ο Χάρι Ρέντναπ με την Πορτσμουθ το FA Cup το 2008. Είναι απίστευτο, αλλά μέσα στον 21ο αιώνα μόνο αυτός και ο Στιβ ΜακΛάρεν με τη Μίντλεσμπρο το Λιγκ Καπ του 2004, είναι οι μόνοι που έχουν πάρει κάποιο τρόπαιο. Πηγαίνοντας πιο πίσω, βρίσκουμε το 1996 στις εγχώριες διοργανώσεις ομάδα που είχε πάρει τρόπαιο να έχει Άγγλο προπονητή! Τότε, η Άστον Βίλα με τον Μπράιαν Λιτλ στον πάγκο, είχε συντρίψει τη Λιντς με 3-0 και είχε κατακτήσει το Λιγκ Καπ. Και για να βρούμε Άγγλο προπονητή που να έχει πάρει το πρωτάθλημα, πάμε στην τελευταία σεζόν πριν την Premier League, το 1991-92 με τον Χάουαρντ Γουίλκινσον να έχει οδηγήσει τη Λιντς Γιουνάιτεντ στον τίτλο!
Ένας Σκωτσέζος, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σάρωσε τους τίτλους και οι ξένοι προπονητές, από τον Βενγκέρ που έφερε όλες τις μεγάλες αλλαγές, ο Ουγιέ, μετά ο Μουρίνιο, ο Μπενίτεθ, ο Αντσελότι, ο Κοντε, ο Ρανιέρι, ο Μαντσίνι και ο Πελεγκρίνι μέχρι τον Πεπ και τον Κλοπ, όλοι άλλαξαν τον τρόπο σκέψης του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Στη λίστα μπαίνει, και ας μην έχει πάρει τίτλο ακόμα, και ο Αρτέτα, που έκανε και πάλι την Άρσεναλ πρωταγωνίστρια, αλλά και οι Ποτσετίνο, Φαν Χάαλ, Τεν Χαγκ και Έμερι. Όλοι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο έχουν επηρεάσει, όλους τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο πρωτάθλημα της Premier League. Και το καταλαβαίνει κάποιος και στον τρόπο που αγωνίζεται η εθνική Αγγλίας πλέον, αφού ο Σάουθγκεϊτ μετέτρεψε το 4-4-2 σε ένα πιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες των παικτών 4-3-3.
Ο μόνος Άγγλος προπονητής που φαίνεται πραγματικά να έχει ξεχωρίσει όλα αυτά τα τελευταία 15 χρόνια είναι ο Έντι Χαου. Και αν πάει η Ομοσπονδία σε μία αγγλική λύση, κακά τα ψέματα είναι ο μόνος πραγματικός υποψήφιος. Αρκούν όμως αυτά που έχει κάνει με την Μπορνμουθ και το τελευταίο τρίχρονο με τη Νιούκαστλ; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, γιατί και ο Σάουθγκεϊτ δεν είχε κάνει τίποτα απολύτως πριν πάρει την ευκαιρία στην Αγγλία. Σαφέστατα είναι μία χώρα που δεν έχει την κουλτούρα, και αυτό ακούγεται πραγματικά οξύμωρο, που έχουν οι Ισπανοί ή οι Γάλλοι και μερικές φορές ακόμα και οι Γερμανοί, να προωθούν τον προπονητή δηλαδή μέσα από τις ηλικιακές κατηγορίες.
Μιλάμε πάντως για μία χώρα που κάποιες δεκαετίες πίσω, είχε επιβάλει τον δικό της «νόμο» στο Κύπελλο Πρωταθλητριών μόνο με Άγγλους τεχνικούς. Η Λίβερπουλ είχε κατακτήσει το Κύπελλο το 1977, το 1978 και το 1981 με τον τεράστιο Μπομπ Πέισλι στον πάγκο, τον πρώτο στην ιστορία του θεσμού που έχει οδηγήσει ομάδα στην κατάκτηση τριών Κυπέλλων, ενώ και η τέταρτη επιτυχία των «κόκκινων» εκείνη την εποχή, το 1984 είχε την… σφραγίδα ενός ακόμη Άγγλου, του Τζο Φάγκαν.
Η Νότιγχαμ Φόρεστ είχε τον πολύ σπουδαίο Μπράιαν Κλαφ, όταν πήρε δυο φορές το τρόπαιο το 1979 και το 1980, ενώ η Αστον Βίλα το 1982 είχε επίσης φτάσει στην κορυφή με την καθοδήγηση του υπηρεσιακού Τόνι Μπάρτον! Ο αγγλικός τύπος επισημαίνει σήμερα αυτή την ένδεια σε τεχνικούς. Εκείνο που έχω να πω εγώ όμως, είναι πως κυρίως ο αγγλικός τύπος είναι αυτός που απαξίωνε πολλές φορές τους όποιους άλλους προπονητές πήγαιναν να ξεπεταχτούν τα πρώτα χρόνια της Premier League! Και έτσι, όταν ο Σβεν Γκόραν Έρικσον ανέλαβε την εθνική Αγγλίας το 2001, ήταν η μόνη λύση! Και αυτός και ο Φάμπιο Καπέλο, μετά απέτυχαν αφού ενδιάμεσα επένδυσαν στον ΜακΛάρεν που είχε πάει τη Μίντλεσμπρο στον τελικό του Κυπέλλου Ουέφα, και αργότερα δοκίμασαν και τον Χότζον που είχε πάει με την Φούλαμ σε ευρωπαϊκό τελικό!
Το μέλλον μοιάζει ακόμη χειρότερο, αφού ελάχιστοι φαίνονται ικανοί από την όποια νέα γενιά να πετύχουν. Αν και μεγάλη ευθύνη, έχουν και οι διοικήσεις των μεγάλων ομάδων που κυρίως αποτελούνται πια από ξένους, συνεπώς θέλουν, και λογικά, τους «μεγάλους» ξένους τεχνικούς για να αναλάβουν τις τύχες των συλλόγων τους!
Η πικρή αλήθεια είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολο θα είναι να βρίσκεις γηγενείς τεχνικούς για τις εθνικές ομάδες υψηλού επιπέδου. Όπως φάνηκε όμως με την περίπτωση του Ντε Λα Φουέντε στην Ισπανία, αρκεί να τολμάς και να υπάρχουν παίκτες που μπορούν να προσαρμοστούν στο παιχνίδι. Η Αγγλία θέλει ένα ξεκάθαρο πλάνο μέσα στην Ομοσπονδία για το πού πιστεύει ότι πρέπει να κινηθεί στο μέλλον η εθνική της ομάδα.
Πολύ φυσιολογικό είναι αν μείνει στην αγορά ελεύθερος κάποιος όπως ο Γκουαρδιόλα, να τον «κυνηγήσεις». Σε βάθος χρόνου όμως, ίσως οι εθνικές ομάδες θα έπρεπε να λειτουργούν με αυτό που πρώτοι έκαναν υπέροχα οι Γάλλοι και τους έφερε το σχέδιο αυτό τις επιτυχίες των 80s και κυρίως των 90s: Οι προπονητές να ανεβαίνουν με τα ηλικιακά γκρουπ ανά μία τετραετία ή εξαετία. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την πίεση που θα νιώσει η FA, ενόψει του 2028 και του βρετανικού EURO να πάει σε μια εγγυημένη (αν μπορεί κάποιος να εγγυηθεί επιτυχία) λύση, αλλά σε ένα πλάνο εικοσαετίας, η πραγματικότητα «λέει» πως οφείλεις να σχεδιάσεις την εξέλιξη!
