Πέρασαν 58 χρόνια από την ευτυχία της Αγγλίας, που όμως, σε κάθε επέτειο, ξύνει πληγές και προσθέτει μεγαλύτερη πίεση...
Είναι εκείνη η μέρα που ποδοσφαιρικά η Αγγλία δηλώνει ευτυχισμένη. Είναι η 30η του Ιούλη, όπου πριν από 58 χρόνια κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου κατακτώντας το Μουντιάλ. Και αυτή η επέτειος έρχεται μόλις 15 μέρες μετά από ακόμα έναν χαμένο τελικό για τα «τρία λιοντάρια». Όσο ευχάριστη κι αν είναι η ανάμνηση του '66, άλλο τόση πίεση προσθέτει τώρα πια...
Είναι το μοναδικό τρόπαιο σε επίπεδο εθνικής ομάδας ανδρών για τους Άγγλους. Φυσικά, ουδείς θα μπορούσε να σκεφτεί, να φανταστεί, να ποντάρει στα χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνο τον θρίαμβο στον τελικό (4-2) με τους Δυτικογερμανούς, πως θα είχε περάσει κάτι περισσότερο από μισός αιώνας κι ακόμα οι Άγγλοι δεν θα είχαν δει άλλη τόσο μεγάλη ποδοσφαιρική χαρά σε κάποια από τις μεγάλες διοργανώσεις.
Από εκείνο το χατ-τρικ του Τζεφ Χαρστ, στον μεγάλο τελικό του '66 και τη δικαίωση του επόπτη εν έτει 2016 για το γκολ που μέτρησε κανονικά στο 101' της αναμέτρησης εκείνης, φτάσαμε να έχουμε δει τα «τρία λιοντάρια» στην πιο επιτυχημένη τους εποχή, μεν, άνευ τίτλου, δε.
Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ κατάφερε να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του σε ημιτελικά και προημιτελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά και σε δυο διαδοχικούς τελικούς Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, με τον έναν εξ αυτών να διεξάγεται στο «Γουέμπλεϊ».
Και μπορεί αυτές οι πορείες στα πιο πρόσφατα μεγάλα τουρνουά να μπορούν να χαρακτηρίσουν ως επιτυχημένη την παρουσία του πρώην, πλέον, ομοσπονδιακού προπονητή στην άκρη του πάγκου, αλλά και πάλι υπάρχει διττή ανάγνωση της κατάστασης. Υπάρχει κι αυτή η πλευρά του νομίσματος που αναφέρει ότι οι πορείες στα Euro του 2020 και του 2024 είναι αποτυχημένες, αφού το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Έφτασε στην πηγή η εθνική ομάδα, αλλά το γάργαρο νερό το ήπιαν οι Ιταλοί στο Λονδίνο και οι Ισπανοί στο Βερολίνο.
Και κάπως έτσι, το γεγονός πως την 30η του Ιούλη οι Άγγλοι γιορτάζουν την 58η επέτειο από την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού κόσμου, αποκτά αμέσως διαφορετική σημασία και φέρνει στο νου ό,τι συμβαίνει στο παρόν, με τα «τρία λιοντάρια» ν' ασπάζονται ξανά και ξανά τη μοίρα τους. Αυτή που τα θέλει να παραμένουν μονάχα με ένα τρόπαιο στην ιστορία τους και να μπλέκεται το αίσθημα της υπερηφάνειας, με αυτό της πικρίας. Κι εκείνο της αναγνώρισης των προσπαθειών και του κόπου, μ' εκείνο της αδυναμίας για τις κρίσιμες στιγμές...
Κώστας Ζάλιαρης
