Ο Πάλμερ είναι ο καλύτερος Άγγλος της Premier League και έχει μαζεμένα στοιχεία στο παιχνίδι του από τον Ντένις Μπέργκαμπ!
Παρακολουθώ το αγγλικό ποδοσφαίρου από το 1970 και κατά καιρούς έχουν δει τα μάτια μου παίκτες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση που παίζουν αυτό τον ελεύθερο ρόλο στα χαφ και σκοράρουν κατά ριπάς. Ο Πάλμερ είναι ωστόσο μια κατηγορία μονος του, αφού κάνει με την μπάλα στα πόδια τις πάσες που έβγαζε ο Χοντλ, το κοντρόλ και την τεχνική κατάρτιση του Μπρούκινγκ και έχει την επιτάχυνση που διέκρινε τον Γκασκοιν. Μόνο που σκοράρει με συχνότητα που θα ζήλευαν και σεντερ φορ. Έχει όλο το πακέτο να γίνει σούπερ σταρ, φτάνει να μείνει μακριά από τραυματισμούς. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Είναι ένας εκπληκτικός ποδοσφαιριστής. Δεν χρειάζεται ένας ποδοσφαιρόφιλος να έχει ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες πάνω στην ανάλυση του αθλήματος, ώστε να καταλάβει πόσο καλός είναι ο Κόουλ Πάλμερ.
Πρόκειται πραγματικά για έναν παίκτη που μπορεί να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Διότι απλώς, διαθέτει τεράστια «γκάμα» στο παιχνίδι του. Σουτάρει εξαιρετικά από μακριά, τελειώνει άψογα τις φάσεις από κοντά, σκοράρει εύκολα, πασάρει με οξυδέρκεια.
Γνωρίζει πότε πρέπει να κρατήσει περισσότερο την μπάλα στα πόδια του, ξέρει πότε πρέπει να παίξει πιο άμεσα. Είναι τυχερή η Τσέλσι που τον διαθέτει στο ρόστερ της; Είναι! Θα έπρεπε να τον έχει διατηρήσει η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα; Δεν το γνωρίζω! Πάντως, αυτό που είχα δει πριν από δύο χρόνια, στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» στον τελικό του Σούπερ Καπ, ήταν εκπληκτικό! Και ίσως και ο ίδιος ο Πεπ να σκέφτεται πως ο Πάλμερ τελικά δεν ήταν ένας ακόμα εξτρέμ ή ακραίος αλλά το πλησιέστερο που θα έβρισκε για την επόμενη μέρα χωρίς τον Ντε Μπρόινε.
Έφυγε, πήγε στην Τσέλσι και εκεί, νιώθει και πράγματι είναι, ο απόλυτος ηγέτης της! Πέρυσι, σημείωσε σε 33 παιχνίδια 22 γκολ και 11 ασίστ, με κορυφαίο παιχνίδι του φυσικά αυτό στο «Στάμφορντ Μπριτζ» απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι «μπλε» έχαναν στις καθυστερήσεις και αυτός με δύο δικά του γκολ, με πέναλτι και σουτ, διαμόρφωσε το τελικό 4-3! Ίσως αυτή, να ήταν και μία από τις ελάχιστες φορές που «ξέσπασε» σε πανηγυρισμούς.
Διότι για τα μόλις 22 του χρόνια, ακόμη και ο τρόπος που πανηγυρίζει, αναδεικνύει την ωριμότητά του. Ήρεμος, ψύχραιμος, γνωρίζει πως στην Αγγλία τίποτα και ποτέ είναι δεδομένο!
Φέτος, μερικούς μήνες δηλαδή μετά το τέλος της περσινής χρονιάς, είναι ακόμη καλύτερος. Φαίνεται πως ο Έντσο Μαρέσκα του έχει δώσει τα «κλειδιά» της Τσέλσι εντός γηπέδου και ο Κόουλ Πάλμερ είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτή η ομάδα. Έξι γκολ και άλλες τόσες ασίστ σε ισάριθμα παιχνίδια στην Premier League!
Αισίως, έγινε ο πρώτος παίκτης από το 1992 και έπειτα, σε επίπεδο πρωταθλήματος, που πετυχαίνει τέσσερα γκολ στο πρώτο ημίχρονο μίας αναμέτρησης. Ναι, συνέβη για πρώτη φορά! Και αν δείτε ένα βίντεο με τον Πάλμερ, κατά την παρουσίασή του από την Τσέλσι, ζητούσε να τον δείξουν να πανηγυρίζει και με τέσσερα δάχτυλα. Το πίστευε, το έκανε, δικαιώθηκε! Τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο και η Τσέλσι διαρκώς ανεβαίνει…
Από εκεί και πέρα τώρα… Με ρωτάτε αν το περίμενα! «Ναι», θα σας πω, διότι τον είδα και το καλοκαίρι με την εθνική Αγγλίας. Έμπαινε στο γήπεδο και άλλαζε το ματς. Είτε ως εξτρέμ, είτε ως «δεκάρι». Πάντα επικίνδυνος, με γκολ φυσικά στον τελικό και ένα από τα πολλά «τι θα γινόταν αν…» που συνόδευαν τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, αναφορικά με την περιορισμένη χρησιμοποίησή του στο αρχικό σχήμα…
Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Όπως σας είπα παρακολουθώ από το 1970 το αγγλικό ποδόσφαιρο και κατά καιρούς πραγματικά όλοι χτυπούσα με το κεφάλι μας στον τοίχο με τις επιλογές των ομοσπονδιακών προπονητών της Αγγλίας, που τους παίκτες με ξεχωριστά χαρακτηριστικά που βγαίνουν από το καλούπι, δεν το χρησιμοποιούσαν σε μόνιμη βάση στην ενδεκάδα.
Επί σερ Αλφ Ράμσεϊ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '70 δεν έβρισκε ποτέ στην ενδεκάδα ο Τόνι Κάρι ή ο Φρανκ Γουόρθινγκτον έπειτα επί Ντον Ρέβι, ο Άλαν Χάντσον έκανε ένα εκπληκτικό ξεκίνημα και στη συνέχεια δεν κλήθηκε ξανά ποτέ! Ο Ρον Γκρίνγουντ καθιέρωσε τον Τρέβορ Μπρούκινγκ που ήταν σπουδαίος και ο Ρέβι δεν τον χρησιμοποιούσε αλλά "ξεχνούσε" τον Γκλεν Χοντλ ίσως τον πιο χαρισματικό στη θέση του δεκαριού, Άγγλο ποδοσφαιριστή ever.
Ο Ρόμπσον καθιέρωσε έστω και αργά τον Χοντλ αλλά δυσκολευόταν να καταλάβει την αξία του Τζον Μπαρνς . Ο Γκασκόιν μέχρι ένα φιλικό με την Τσεχοσλοβακία που έκανε απίστευτα πράγματα και η Αγγλία νίκησε 4-2 δεν ήταν να παίξει βασικός στο Μουντιάλ του 1990. Και πάει λέγοντας!
Πέρυσι, πολλοί έγραφαν πως κάνει τη σεζόν της «ζωής» του ο Πάλμερ! Έξι μόλις παιχνίδια μετά, στη νέα αγωνιστική περίοδο δηλαδή, μάλλον το έχουν… μετανιώσει. Η εκκίνηση είναι αδιανόητη. Πώς μπορεί να είναι λοιπόν η συνέχεια;
Πρώτον να μείνει γερός. Αυτό είναι το βασικότερο απ' όλα. Δεύτερον να τον χαιρόμαστε όλοι όσοι μας αρέσει να βλέπουμε ωραίο ποδόσφαιρο γιατί ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής είναι απόλαυση στο μάτι. Καθαρά αγωνιστικά βλέπω επάνω του στοιχεία που σχεδόν ποτέ όσο σκληρό και δύσκολο κι αν ακούγεται δεν έχω δει σε Άγγλο χαφ. Ποτέ!
Γιατί δεν είναι τι κάνει με την μπάλα στα πόδια, κατά καιρούς έκαναν τέτοια ο Γουόρθινγκτον, ο Χάντσον, ο Χοντλ, ο Μπρούκινγκ ο Τζον Μπαρνς (που σκόραρε πολύ επίσης), ο Γκασκόιν, ο Σκοουλς. Κάνει τα πάντα και γρήγορα. Τα κάνει με ταχύτητα. Ο Ίαν Ράιτ είπε πως του θυμίζει τον Ντένις Μπέργκαμπ. Από τον τρόπο που σκέφτεται πριν πάρει την μπάλα, από την επιλογή που έχει κάνει πού θα δώσει την μπάλα, από το πόσο καλύτερους κάνει κάποιους παίκτες γύρω του, δίνοντας την κατάλληλη στιγμή την μπάλα. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά ίσως το αγγλικό ποδόσφαιρο τόσα πολλά στοιχεία σε έναν ποδοσφαιριστή να μην είχε ποτέ και θα είναι... εγκληματικό να μην χρησιμοποιηθεί σωστά και στην εθνική ομάδα.
Ακούω πως ίσως είναι νωρίς για να τον κρίνουμε. Το να βάλουμε αυτά τα χαρακτηριστικά στην περιγραφή του παιχνιδιού του φυσικά και όχι, δεν είναι. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι εκεί τα είχε πιθανώς από 12,13, το πολύ 14 χρόνων και μεγαλώνοντας με τη δουλειά που έγινε και στις ακαδημίες της Σίτι και δουλεύοντας πολύ θα βελτιώνονται, αλλά η ταχύτητα της σκέψης παράλληλα με την ταχύτητα μέσα στο γήπεδο, δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αμφισβητήσουμε. Πόσο μακριά μπορεί να πάει, ναι, εκεί να γίνει κουβέντα. Και πρέπει να τον βοηθήσουν και οι καταστάσεις και οι συγκυρίες. Έχουμε όμως να κάνουμε με ένα σπουδαίο ταλέντο, που εξελίσσεται σε ένα σούπερ σταρ!
