Για να ζητήσεις συγγνώμη πρέπει να τη νιώθεις και να έχεις υπάρξει άνθρωπος, κάτι που για κάποιους το αμφισβητώ!
Λένε πως από τότε που βγήκε η συγγνώμη, οι άνθρωποι για τις πράξεις τους, έχασαν το φιλότιμο. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει να έχεις υπάρξει άνθρωπος και για κάποιους σαν τον Λιάγκα, ακόμη και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, αγνοώντας την σωστή απάντηση. Αλλά και κάποια άλλα άτομα και εκπομπές. Στις μέρες που περνάω στην Ελλάδα, όταν έρχομαι από το εξωτερικό, αποφεύγω την τηλεόραση πλην αθλητικών προγραμμάτων, γιατί κυριολεκτικά είναι η κάθε εκπομπή χειρότερη από την άλλη, αλλά κάποιοι πραγματικά ξεπέρασαν τον τραγικό τους εαυτό στην περίπτωση Μπάλντοκ.
.jpg "Για να ζητήσεις συγγνώμη πρέπει να τη νιώθεις και να έχεις υπάρξει άνθρωπος, κάτι που για κάποιους το αμφισβητώ!")
Γράφει ο Maverick
Δεν ξαφνιάζει κανέναν πια το γεγονός πως η τηλεόραση αποτελεί έναν από τους πιο ισχυρούς πυλώνες διάδοσης πληροφοριών και σε συνδυασμό με τα social media διαμορφώνουν ατζέντα ενημέρωσης!
Ωστόσο, η άγρα της τηλεθέασης συχνά κινείται σε αντιπαράθεση με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πολλοί δημοσιογράφοι, προκειμένου να διασφαλίσουν τα υψηλότερα δυνατά νούμερα, αναγκάζονται να υποκύψουν σε τακτικές που προκαλούν αμφιβολίες για την ηθική τους. Η ανάγκη για νούμερα έχει οδηγήσει σε μια βιομηχανία που απολαμβάνει τη δραματοποίηση γεγονότων, την αναπαραγωγή στερεοτύπων και την εκμετάλλευση ανθρώπινων τραγωδιών. Αυτό έγινε και με τον αδόκητο χαμό του Μπάλντοκ. Αλλά όταν υπάρχουν κόκκινες γραμμές και ξεπερνιούνται και αυτές, τότε μιλάμε για άτομα που θα πουλούσαν και θάνατο δικού τους ανθρώπου για να ξεχωρίσουν και η ανταγωνιστικότητα των μέσων επικοινωνίας φτάνει πια σε ενοχλητικά υψηλό βαθμό.
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί συχνά αξιολογούνται με βάση την τηλεθέαση, και τα ποσοστά αυτά μεταφράζονται σε έσοδα από διαφημίσεις. Αλλά κάτι χυδαίο οπως αυτο που έκαναν ο Λιάγκας και άλλες εκπομπές, δεν προέρχεται από την εργοδοσία, μην κρυβόμαστε πίσω από την δικαιολογία αυτή. Αυτό προέρχεται από την χυδαιότητα του ατόμου. Από την έλλειψη ενσυναίσθησης. Και την επόμενη μέρα βγήκε και ζήτησε και συγνώμη. Πως δεν μπόρεσε να κοιμηθεί το βράδυ πως παίρνει τη ευθύνη. Πάρα πολύ ωραίο αν πιστεύεις ότι είναι αληθινό. Αλλά ακόμα κι αυτό καταλαβαίνεις πως είναι δραματικό. Πως είναι σκηνοθετημένο. Πως αποτελεί μέρος του σύγχρονου Τρούμαν Σόου που βιώνουν οι παρουσιαστές στα κανάλια.
Αυτό δημιουργεί μια πίεση να προσφέρουν περιεχόμενο που να κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού, συχνά εις βάρος της αλήθειας και της ακεραιότητας. Η δραματοποίηση των ειδήσεων τ όπως εγκλήματα, φυσικές καταστροφές ή κοινωνικές αναταραχές, συχνά είναι τακτική που αποσκοπεί στο να “τραβήξει” την προσοχή, φέρνοντας θεατές αλλά ταυτόχρονα θυσιάζοντας την ανθρωπιά.
Επιπλέον, η έκθεση στη σκληρή πραγματικότητα και οι συχνές ειδήσεις που μπορεί να προκαλέσουν φόβο ή θλίψη, συχνά προκαλούν αδυναμία στο κοινό να ξεχωρίσει το γεγονός από την υπερβολή. Αυτό τελικά οδηγεί σε μια αποδοχή των εν λόγω παραπλανητικών πρακτικών από μέρος του κοινού, το οποίο λιγότερο ή περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται την παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αυτό το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στους “πρώτους” δημοσιογράφους. Υπάρχει μια αλυσίδα μίμησης που αναγνωρίζεται ιδιαίτερα στους νεότερους επαγγελματίες του χώρου, οι οποίοι βλέπουν ως «ιδανικό» το μοντέλο των προκατόχων τους. Σε ένα περιβάλλον όπου η επιτυχία μετράται με την ικανότητα να προσελκύουν θεατές μέσω συγκλονιστικών και προκλητικών ρεπορτάζ, οι νεότεροι δημοσιογράφοι συχνά ακολουθούν την ίδια πορεία.
Δυστυχώς αυτή η εικόνα έχει φύγει από τα κανάλια και τις οθόνες των τάμπλετ και των κινητών και γίνεται πραγματικότητα μέσα από τη καθημερινή βία των νέων. Σε μια εποχή που κάποιος μπορεί να γίνει τηλεπερσόνα εύκολα και τα διαζύγιά του ή οι σχέσεις του να απασχολούν περισσότερο από τη δουλειά του, ο κάθε Λιάγκας θα κάνει απλά αυτό που έμαθε καλά και να ξεχωρίζει κολυμπώντας μέσα στις ακαθαρσίες. Να ρίχνει λάσπη και να παίρνει τη μάνικα μετά να ξεπλένεται με μια συγγνώμη. Μέχρι την επόμενη βουτιά στον βούρκο!
