Ένας «σταρ» στα αποδυτήρια της Νιούκαστλ έβαλε κάποτε «βέτο» για έναν παίκτη, που πήγε μετά στην Μπαρτσελόνα, μαζί με τον Κρόιφ!
Πρώτα απ' όλα καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2025, με ευχές, όσο και αν είναι κοινότυπες, για υγεία. Ένας θάνατος λίγο πριν την Πρωτοχρονιά ενός Περουβιανού σούπερ σταρ ποδοσφαιριστή των 70s’, του Ούγκο Σοτίλ που υπήρξε από τους σταρ του Παγκόσμιο Κύπελλο στο Μεξικό και έπειτα έγινε ο πρώτος ξένος που μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα όταν άνοιξαν ξανά οι πόρτες για αλλοδαπούς από τον Φράνκο το 1973, έχει πίσω της μια ιστορία και είπα να την μοιραστώ μαζί σας.
Γράφει ο Maverick
Ο Σοτίλ είχε ατζέντη το 1973, κάτι πολύ σπάνιο εκείνη την εποχή. Δεν ήταν απλώς κάποιος μάνατζερ όμως, αλλά ένας θρύλος για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Τζορτζ Ρομπλέδο γεννημένος το 1926, που ήταν πιθανώς ο πιο διάσημος Χιλιανός που έχει παίξει ποτέ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατείχε το ρεκόρ για τα περισσότερα γκολ που σημειώθηκαν στην πρώτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου σε μία μόνο σεζόν από παίκτη που έχει γεννηθεί στο εξωτερικό (33 γκολ για τη Νιούκαστλ τη σεζόν 1951/52), και είχε γίνει ο πρώτος ξένος που σημείωσε γκολ, και ήταν μάλιστα το νικητήριο, στον τελικό του FA Cup το 1952 για τους «Magpies» απέναντι στην Άρσεναλ.
Ο Ρομπλέδο εκπροσώπησε τη Χιλή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 και μετακινήθηκε μικρός στην Αγγλία στο Μπάρνσλει, αλλά στη Νιούκαστλ βρήκε το… λιμάνι του και εξελίχθηκε σε έναν πραγματικά σπουδαίο παίκτη.
Τον Σοτίλ τον είδε να παίζει στο Μουντιάλ του 1970, δίπλα στον Κουμπίγιας και τον Τσούμπιταζ, και σκέφτηκε πώς ήταν κάτι που έλειπε από την αγαπημένη του ομάδα, τη Νιούκαστλ, και αφού είχε αρχίσει να ασχολείται με το να γίνεται ατζέντης, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν πολλοί, τον έπεισε να συνεργαστούν και ο Σοτίλ δέχτηκε.
Η συμφωνία του ήταν πάρα πολύ απλή, καμία σχέση με τις παροχές που θέλουν να δώσουν σήμερα οι ατζέντηδες στους ποδοσφαιριστές, δηλαδή να έχουν ένα συμβόλαιο, να παίρνουν χρήματα από κάθε συμφωνία που κλείνουν και οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο εάν συμφωνούσε κάποια ομάδα να τον αποκτήσει ο Ρομπλέδο θα έπαιρνε κάποια χρήματα από τη μετακίνηση. Η διοίκηση της Νιούκαστλ θεώρησε πως μπορούσε να δώσει τα ελάχιστα χρήματα που η ομάδα του Σοτίλ, η Ντεπορτίβο Μουνισιπαλ, ζητούσε στο Περού, και να γίνει μετακίνηση για την οποία πληρούσε και όλους τους υπόλοιπους όρους!
Η Νιούκαστλ, εκείνο το καλοκαίρι του 1972, που έγινε αυτή η συζήτηση δεν είχε πολλά λεφτά για μεταγραφές, γιατί έφτιαχνε μια νέα εξέδρα στο γήπεδο, το «St James Park».
Ωστόσο, μόλις είχε κατακτήσει το αγγλοϊταλικό Κύπελλο, μία διοργάνωση που γινόταν μερικές φορές τα καλοκαίρια για να μαζεύουν οι ομάδες κάποια περισσότερα χρήματα, επικρατώντας με 2-1 της Φιορεντίνα στον τελικό. Συνεπώς, αυτά τα ελάχιστα χρήματα μπορούσε να τα βρει η Νιούκαστλ, αφού ξεκινώντας εκείνο το πρωτάθλημα, τραυματίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1972, ο βασικός Τόνι Γκριν που ουσιαστικά δεν επέστρεψε ποτέ από εκείνη τη σύγκρουση στο ματς με τη Γουλβς.
Προπονητής της ομάδας ήταν ο Τζο Χάρβεϊ, που είχε οδηγήσει τον σύλλογο στην κατάκτηση του Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων, αυτό που σήμερα είναι το Europa League.
Ο τίτλος εκείνος του 1969 παραμένει και ο τελευταίος της ιστορίας της Νιούκαστλ! Ο Χάρβεϊ ήταν ένας «θρύλος», που ήταν μάνατζερ της ομάδας για περίπου 15 χρόνια από τις αρχές του 1960 έως το 1975, ήταν ο αρχηγός της ομάδας της Νιούκαστλ που είχε πάρει το Κύπελλο το 1955 και συμπαίκτης του Ρομπλέδο το 1952, στον περίφημο τελικό όπου ο Χιλιανός είχε σκοράρει εναντίον της Άρσεναλ.
Όταν επικοινώνησε μαζί του και του είπε ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα, ο Χάρβεϊ σαφέστατα και ενθουσιάστηκε, αλλά εκείνος που αρνήθηκε ήταν ο σούπερ σταρ της ομάδας, ο σέντερφόρ Μάλκολμ ΜακΝτόναλντ, ο πιο ακριβοπληρωμένος για την εποχή στις «καρακάξες», που με 23 γκολ στο τέλος της σεζόν θα ήταν ο πρώτος σκόρερ!
Ο ΜακΝτόναλντ, που δεν είχε και την φήμη του καλύτερου συμπαίκτη, και γενικά, μέσα στα αποδυτήρια δεν είχε ιδιαίτερες συμπάθειες, φοβήθηκε πως θα έχανε την πρωτοκαθεδρία και έτσι ουσιαστικά έβαλε… βέτο.
Αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας, ο Χάρβεϊ μιλώντας σε μία συνέντευξη του στο περιοδικό «SHOOT» θα πει πως ήταν τεράστιο λάθος που αρνήθηκε να προχωρήσει στη μεταγραφή.
«Το γεγονός πως προερχόταν από τη Λατινική Αμερική έκανε κι άλλους παίκτες να μη νιώθουν άνετα, πιθανώς καταλαβαίνοντας πως έπειτα από δύο δεκαετίες που υπήρχε ο Τζορτζ Ρομπλέδο, κάποιος θα γινόταν αμέσως ο αγαπημένος της εξέδρας», ήταν τα λόγια του! Είναι μία ιστορία από αυτές που δεν έχουν βγει πολύ προς την επιφάνεια και είναι ένα δείγμα νοοτροπίας της εποχής στο αγγλικό ποδόσφαιρο γενικότερα, που ήταν πολύ απομονωμένο από εμπειρίες ανάλογες.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι στη δεκαετία του ‘60 και τη δεκαετία του ’70, δεν υπήρχαν ανοιχτές οι αγορές για να μπορέσει κάποιος να μετακινήσει ποδοσφαιριστές από τη Λατινική Αμερική ας πούμε προς την Ευρώπη και να παίξουν κάπου. Στην Ιταλία είχαν απαγορευτεί οι ξένοι έπειτα από την αποτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και τον αποκλεισμό από τη Βόρεια Κορέα και τα σύνορα ξανά άνοιξαν το 1980 και αυτό συνέβη μόνο για έναν ξένο ανά ομάδα!
Στην Αγγλία δεν ήταν εύκολο να πάει να παίξει ένας ξένος παίκτης, γιατί χρειαζόταν άδεια εργασίας και παραμονής, και επίσης, έπρεπε να έχει παίξει το 80% των αγώνων της εθνικής του ομάδας τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Η Ισπανία ήταν μία άλλη εντελώς διαφορετική περίπτωση, ακόμα πιο προβληματική. Ο ίδιος ο Φρανκο απαγόρευσε την έλευση ξένων ποδοσφαιριστών, μετά την αποτυχία της χώρας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Χιλής το 1962, όπου το Υπουργείο Αθλητισμού ουσιαστικά εισηγήθηκε τη «τιμωρία» του ισπανικού ποδοσφαίρου με απαγόρευση έλευσης νέων ξένων μέσα από τη στέρηση διεθνών επιρροών, προκειμένου να πάρουν χρόνο οι ντόπιοι παίκτες. Φυσικά, αυτό το μετρό απέτυχε παταγωδώς, γιατί η Ισπανία στα Μουντιάλ του 1970 και 1974 δεν προκρίθηκε καν!
Ένα σημείο καμπής λοιπόν ήταν το καλοκαίρι του 1973, όταν η Ισπανία την 17η Ιουνίου άνοιξε ξανά τις πόρτες στους ξένους ποδοσφαιριστές, ύστερα από μια περίοδο απομόνωσής που είχε διαρκέσει πάνω από μια δεκαετία.
Η άνοδος αυτής της απομόνωσης είχε σημαντικές συνέπειες για το ποδόσφαιρο, στη χώρα που έπαψε να διακρίνεται σε συλλογικό επίπεδο.
Το 1973, λοιπόν η ισπανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου άλλαξε πολιτική και άνοιξε ξανά τις πόρτες στους ξένους ποδοσφαιριστές, ορίζοντας ωστόσο ανώτατο όριο δύο ανά σύλλογο.
Αυτή η απόφαση ήρθε σε μια εποχή που η ανάγκη για ανανέωση και αναβάθμιση της ποιότητας του πρωταθλήματος έγινε επιτακτική. Και έτσι, η Μπαρτσελόνα, ακολούθως, έκανε την πρώτη κίνηση, προσελκύοντας δύο μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου: τον Ούγκο Σοτίλ που έγινε η πρώτη μετακίνηση της νέας εποχής και έπειτα τον Γιόχαν Κρόιφ.
Ο Κρόιφ, δεν νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω πως ήταν η ηγετική μορφή του ποδοσφαίρου των ‘70s, και ήταν ο Ρίνους Μίχελς αυτός που είχε μετακινηθεί από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα δυο χρόνια νωρίτερα και ήθελε διακαώς να φέρει μαζί του τον ποδοσφαιριστή που είχε τεράστια επιρροή στο παιχνίδι, ενσωματώνοντας τη φιλοσοφία του «Total Football».
Εκεί κάπου ο Ρομπλέδο κατάφερε να πείσει τον Μίχελς που τον συνάντησε με μεσολάβηση ενός Άγγλου δημοσιογράφου, πως ο Σοτίλ μπορούσε να εμπλουτίσει τη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας, και αυτό έγινε, με τον Περουβιανό να κερδίζει τις καρδιές των φιλάθλων.
Η προσθήκη αυτών των δύο παικτών (ο Κρόιφ εντάχθηκε λίγο αργότερα από τον Σοτίλ τον Οκτώβριο του 1973) πρόσφερε στην Μπαρτσελόνα την ευκαιρία να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα από το 1960! Ο Σοτίλ υπήρξε και ο μεγάλος πρωταγωνιστής της κατάκτησης από το Περού του Copa America το 1975. Η παραμονή του έως το 1977, με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, τον πέρασε στην ιστορία ως τον πρώτο Λατινοαμερικάνο ποδοσφαιριστή που φόρεσε το «10» στους «μπλαουγκράνα». Το παρατσούκλι του ήταν «Cholo» και αυτό γιατί είχε πρωταγωνιστήσει και σε μια ταινία στη χώρα του με αυτόν τον τίτλο!
Την ίδια περίοδο, η Ρεάλ Μαδρίτης προσπάθησε να πάει ένα βήμα παραπάνω. Απέκτησε τον Γερμανό σούπερ σταρ, Γκίντερ Νέτσερ, από την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ, και τον Αργεντινό, Όσκαρ Μας, αλλά δεν τα κατάφερε, και έφερε και τον Πάουλ Μπράιτνερ από την Μπαγερν έπειτα από ένα χρόνο.
Οι ισπανικές ομάδες πάντως, εκείνη την περίοδο, είχαν μείνει πίσω από πλευράς και ποιότητας και τακτικής, με τις ομάδες της αγγλοσαξωνικής Ευρώπης να κυριαρχούν και να κατακτούν τα Κύπελλα Ευρώπης, και πήρε κάποια χρόνια για να μπορέσει το πράγμα να ξανά έρθει για τους Ισπανούς σε μία ισορροπία
Το 1978, η Ισπανία τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο άρχισε να βλέπει τους καρπούς αυτής της αλλαγής, με νέα παιδιά να παίζουν πια στην εθνική ομάδα και προκρίθηκε στο Μουντιάλ της Αργεντινής, αλλά έπειτα απέτυχε παταγωδώς στο δικό της Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό που οργάνωσε η ίδια το 1982, και χρειάστηκε να αρχίσει μία πλήρης αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας όλων των ακαδημιών προκειμένου να μπορέσει μελλοντικά να καρπωθεί με τα επιτεύγματα της εθνικής ομάδας αυτές τις αλλαγές.
Ο Ούγκο Σοτίλ, που έφυγε από τη ζωή λίγο πριν εκπνεύσει το 2024, ήταν από τις κλασσικές περιπτώσεις που βρήκε την ισορροπία του πηγαίνοντας σε μία χώρα που μιλούσε τη γλώσσα, αφού στην Αγγλία δεν έμελλε να πάει και μπορεί να μην ταίριαζε κιόλας σε ένα ποδόσφαιρο με πολύ τρέξιμο της εποχής της δεκαετίας του ΄70! Και έτσι, δεν μπόρεσε να αγωνιστεί με τη φανέλα της Νιούκαστλ, όπως είχε κάνει δύο δεκαετίες πρωτύτερα ο ατζέντης του ο Ρομπλέδο! Επειδή ένας άλλος σούπερ σταρ δεν ήθελε στα αποδυτήρια και δεύτερο, και ειδικά από την Λατινική Αμερική!
Καλή χρονιά σε όλους και όλες!
