Η νοοτροπία κάνει τη διαφορά στην Μπάγερν και για αυτό ο Πεπ δεν ταίριαξε, παρά τις νίκες και τα ρεκόρ στο Μόναχο!
Έχετε αναρωτηθεί ποιο είναι το μυστικό της Μπάγερν Μονάχου; Κλείνοντας τα 125 χρόνια η ομάδα που ουσιαστικά δυναστεύει το γερμανικό ποδόσφαιρο, πολλοί ψάχνουν μια εξήγηση γιατί συμβαίνει αυτό. Πρέπει κάποιος να έχει κάνει πολλή μεγάλη παρέα με ανθρώπους από το Μόναχο, για να αντιληφθεί πόσο διαφορετικά βλέπουν όλοι, μέσα στην λειτουργία της καθημερινότητας αυτής της ομάδας, του ίδιου του ποδοσφαίρου και άλλωστε και για πάρα πολλά χρόνια την ομάδα τη διοικούν οι άλλοι ποδοσφαιριστές. Κάτι που στο αγγλικό ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, δεν συμβαίνει σχεδόν πουθενά.
Γράφει ο Maverick
Για σκεφτείτε λίγο: Στη Μάντσεστερ Σίτι υπάρχει άνθρωπος που υπήρξε εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και αυτός έστησε τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας, φέρνοντας και τον Γκουαρδιόλα ως προπονητή. Ο Τσικι Μπεγκιριστάιν, που ήταν ένας καλός παίκτης, αλλά τίποτε ιδιαίτερο όταν αγωνιζόταν, συμπαίκτης του Πεπ στην Μπαρτσελόνα.
Αυτός έχει βάλει τις βάσεις για όλες τις επιτυχίες των τελευταίων ετών από το 2012 και μετά στην Σίτι. Και ένας άλλος παίκτης, ο Ούγκο Βιάνα θα τον αντικαταστήσει. Υπάρχει στην Κρίσταλ Πάλας ο Μαρκ Μπράιτ, που είναι ο σύμβουλος του συνιδιοκτήτη Στιβ Πάρις και έχει ρόλο στην καθημερινότητα του club, στην Αρσεναλ είστε σημαντικό ρόλο ο Εντού που έφυγε. Μπορεί να βλέπετε κάποιa μεγάλα ονόματα να είναι μόνιμα στην εξέδρα σε πολλές ομάδες, με πολύ ξεχωριστή την εικόνα του Sερ Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ, αλλά δεν έχει την παραμικρή θέση στα κλιμάκια που αποφασίζουν το modus operandi του συλλόγου.
Αντίθετα, στο Μόναχο αποφάσεις παίρνουν παλιοί ποδοσφαιριστές που έχουν μάθει να κερδίζουν και έχουν μάθει την πίεση του είναι να φοράς την φανέλα αυτού του συλλόγου και το περνάνε και στους υπόλοιπους.
Κάθε γενιά παιχτών το αφομοιώνει αυτό. Στη Γερμανία, η Μπάγερν βγαίνει πάντα στον αφρό και είναι στην κορυφή γιατί είναι καλύτερη από τους άλλους. Τώρα, που και που έτσι για αλλαγή, η Μπάγερ Λεβερκούζεν πήρε τον τίτλο, αλλά κακά τα ψέματα η τάξη επανέρχεται γρήγορα!
Και ήρθαν σεζόν που μπήκε σφήνα η Ντόρτμουντ κάποτε, με τον Οτμαρ Χίτζφελντ, έπειτα με τον Κλοπ, άλλοτε η Βέρντερ Βρέμης επί Ρεχάγκελ, άλλες σεζόν υπήρχε το εντυπωσιακό Αμβούργο του Χάπελ, η Κολωνία του Βαισβάιλερ και ακόμα πιο παλιά στη δεκαετία του ‘70 η Γκλαντμπαχ του Λάτεκ. Αλλά κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει μακροχρόνια. Δεν υπάρχει άλλη μεγάλη Λίγκα με τέτοιο μονοπώλιο.
Το… μυστικό λοιπόν είναι κοινό, αλλά ισχύει: η Μπάγερν είναι μια ομάδα παικτών. Για σχεδόν 50 χρόνια, διοικείται από πρώην ποδοσφαιριστές της, κάτι μοναδικό! Μέχρι τον θάνατό του πριν από έναν χρόνο, ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, μαζί με τον Ούλι Χένες και τον Κάρλ-Χάιντζ Ρουμενίγκε διοικούσαν.
Αυτή η εσωτερική τεχνογνωσία είναι το κλειδί για την επιτυχία. Ο κάθε παίκτης, ακούει πολύ προσεκτικά αυτούς τους ποδοσφαιρικούς «γίγαντες». Όταν απευθυνόταν στην ομάδα, ο Μπεκενμπάουερ είχε μια συγκεκριμένη αρχή.
Πάντα έλεγε… «Βγείτε έξω και παίξτε ποδόσφαιρο!» (“Geht’s raus und spielt’s Fussball!”). Aυτό ήταν το μότο του, με το οποίο οδήγησε τη Γερμανία στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1990. Aκούγεται απλοϊκό, που βασίζεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα, σε μια φιλοσοφία. Όταν μια ομάδα εξαιρετικών παικτών συνυπάρχει και επιτυγχάνει ένα συγκεκριμένο επίπεδο αποτελεσμάτων, μπορείς να τους αφήσεις στις δικές τους συχνότητε . Κατανοούν ο ένας τον άλλον αυτομάτως και είναι σε θέση να σκέφτονται… τρεις κινήσεις μπροστά μαζί. Αυτό είναι το κλειδί.
Για να καταλάβετε ποια είναι η φυσιογνωμία που διαφοροποιεί τη Μπάγερν… Και ελάτε τώρα και φανταστείτε, πως παρά τους τίτλους που κέρδισε και τα ρεκόρ που κατέρριψε επί των ημερών του η ομάδα, δεν είναι δημοφιλής στο Μόναχο ο Πεπ και θεωρούν πολλοί πως οδήγησε σε αλλοίωση στην φυσιογνωμία της ομάδας.
Και αυτό επίσης, είναι κάτι που διαφοροποιεί πολλές φορές τις αγγλικές ομάδες που στον βωμό μίας επιτυχίας προτιμούν να φύγουν από το δρόμο που για χρόνια είχε πορευτεί ένα σύλλογος. Στην Μπάγερν δεν θέλουν απλά νίκες, έχουν πάρει πολλές άλλωστε, αλλά θέλουν στυλ. Θέλουν ωραίο ποδόσφαιρο. Ο Χάινκες έκανε μια ομάδα να παίζει όμορφα. Και γι' αυτό άλλωστε το 2012 δεν τον πείραξε κανείς, αλλά τον αφήσανε να συνεχίσει παρά την ήττα στο Μόναχο στον τελικό εναντίον της Τσέλσι. Δεν ξέρω πόσες ομάδες στην Αγγλία θα το έκαναν αυτό. Την επόμενη σεζόν, η Μπαγερν τα «σάρωσε» όλα. Με τα χρόνια, όλοι παραδέχονται ότι είχε γίνει λάθος με την επιλογή του Χάινκες, όταν ανακοίνωσαν πολύ νωρίς την άφιξη του Γκουαρδιόλα μέσα στη σεζόν.
Το ίδιο έγινε αργότερα το 2020 με τον Φλικ, ο όποιος διαδέχθηκε τον Κοβατς και ξεφορτώθηκε το… βαρετό ποδόσφαιρο δίνοντας ένα πολύ εντυπωσιακό τρόπαιο μόνο με νίκες στη Μπάγερν. Τίτλους έχει πάρει πολλούς. Θα πάρει κι άλλους. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η φιλοσοφία και νομίζω σε αυτό θα συμφωνήσουμε και ας της ευχηθούμε χρόνια πολλά. Mia San Mia!