Λίο Μπενάκερ: Ένας κύριος, το near success με τη Ρεάλ και πόσο κοντά έφτασε στην Τσέλσι
Υπάρχει ένα υπέροχο βιβλίο του Juan Perez που λέγεται Near Success Syndrome, που εξηγεί το σύνδρομο του σχεδόν επιτυχημένου. Θα μπορούσε να αφορά στα αθλητικά δρώμενα την πορεία του Λίο Μπενάκερ που έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια και που μπορούσε να καυχιέται ότι ήταν αυτός που επέστρεψε τη Ρεάλ Μαδρίτης στους τίτλους στο Κύπελλο Πρωταθλητριών σε μια δύσκολη δεκαετία του 80. Κάθισε στον πάγκο για τρεις συνεχόμενες σεζόν, με αισθητικό και συνάμα διασκεδαστικό ποδόσφαιρο. Αν στην κόντρα με την PSV το 1988 δεν έπεφτε πάνω στο εκπληκτικό Ολλανδό γκολκίπερ Φαν Μπρόικελεν (είχα μεταδώσει εκείνη τη ρεβάνς για την ΕΡΤ) θα είχε πάρει την πρόκριση μέσα στο Philips Stadion. Μια ρεβάνς που έμεινε 0-0 και αποκλείστηκε στα εκτός έδρας γκολ αφού οι συμπατριώτες του είχαν φέρει 1-1 στη Μαδρίτη. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ο Ολλανδός ανέλαβε εκείνη την αληθινά πολύ σπουδαία Ρεάλ, που ωστόσο σε δυναμική ήταν πίσω τελικά από αρκετούς συλλόγους. Η Γιουβέντους και μετά η Μίλαν του Μπερλουσκόνι, η Μπάγερν, η Ντιναμό Κιέβου, η Γκέτεμποργκ και η Άντερλεχτ ήταν πολύ δυνατές και οι αγγλικές ομάδες, λόγω Χέιζελ, ήταν τιμωρημένες, αλλιώς η Λίβερπουλ και η Έβερτον ήταν πολύ πιο μπροστά από κάθε ισπανική ομάδα!
Ο Μπενάκερ πήρε πρωταθλήματα ανακτώντας την ηγεμονία που είχε περάσει στη Σοσιεδάδ με δύο τίτλους στην Αθλέτικ Μπιλμπάο με άλλους δύο και από την Μπαρτσελόνα του Τέρι Βέναμπλς.
Αλλά η κακότυχη Ρεάλ έμεινε στην ιστορία για εκείνα τα τρία χρόνια 1986 έως 1989 για την αποτυχία να εκμεταλλευτεί το κενό εξουσίας λόγω απουσίας των Άγγλων. Η διαβόητη πεντάδα του Γύπα του Μπουτραγένιο που είχε πάρει δύο σερί Κύπελλα UEFA στα χέρια του Ολλανδού έγινε πάλι επικίνδυνη στο Κύπελλο που την έκανε διάσημη. La Quinta del Buitre έτσι αποκαλούσαν εκείνη την πεντάδα παικτών που ωστόσο έμεινε χωρίς ένα κύπελλο Πρωταθλητριών ή έστω μια συμμετοχή σε τελικό γιατί έπεσε πάνω στη Μπάγερν τη μια σεζόν και τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι με μαέστρο τον Φαν Μπάστεν. Όμως, το 1987-88 μπορούσε. Πολύ κρίμα αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο.
Απίθανη ομάδα με τον Μίτσελ, τον Γιάνκοβιτς, τον Βάσκεθ και τον Γκορντίγιο, με τον Σούστερ να παίρνει αργότερα τη θέση του Γιουγκοσλάβου και να δημιουργεί με τον Γύπα, Μπουτραγένιο και τον Ούγκο Σάντσεζ μπροστά ένα σύνολο που έκανε τον αντίπαλό τους να υποφέρει πολύ.
Αλλά αυτά τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα, όλα κερδισμένα με ποιότητα και ένα συνεχές επιθετικό ρυθμό που ωστόσο απογείωσε πλήρως ως σύνολο ο Ουαλός, Τόσακ που διαδέχτηκε τον Λίο, το 1989. Η Ρεάλ την σεζόν του 1989 – 90 έσπασε τα κοντέρ αλλά στάθηκε πάρα πολύ άτυχη και όσο κι αν περίεργο ακούγεται σήμερα και αδικημένοι στα δύο ματς με την Μίλαν νωρίς στη σεζόν με τον Φαν Μπάστεν να παίρνει ένα πέναλτι πέφτοντας εκτός περιοχής! Όμως το 87-88 ήταν αυτό που τον χαρακτήρισε nearly success και τον πίκρανε πολύ. Ίσως να του άξιζε το μεγάλο έπαθλο που δεν ήρθε λόγω της σύγκρουσης με την δυνατή και μοντέρνα ολλανδική PSV του ανερχόμενου τότε Γκους Χίντινκ. Είχε κάνει μια πορεία αφού απέκλεισε τη Νάπολι του Μαραντόνα και την Πόρτο (την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1987) αλλά και την Μπάγερν που ήταν ο κακός της δαίμονας στα ευρωπαϊκά ματς.
Οι δύο ισοπαλίες με PS. σταμάτησαν τα πάντα και άφησαν την Quinta του Γύπα χωρίς τη σφραγίδα του έβδομου Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Από το 91 και μετά μέχρι το 97 ο σύλλογος άλλαζε σιγά σιγά στρατηγική πολιτική φιλοσοφία όραμα και χρειαζόταν έπιναν με νοοτροπία νικητή και έφερε πρώτα τον Φάμπιο Καπέλο και έπειτα τον Γιούπ Χάινκες που έφερε το τρόπαιο μετά από 32 χρόνια στη Μαδρίτη. Ο Μπενάκερ που πήρε τίτλους με Άγιαξ και Φέγενορντ, κάτι που κανείς άλλος δεν έκανε ποτέ, έμεινε για πάντα με αυτή την απογοήτευση πώς η παρουσία του στη Ρεάλ, αν και σε δύσκολη περίοδο, ξεχάστηκε!
Φυσικά, αν είχε κερδίσει το La settima, το έβδομο Κύπελλο, τότε σήμερα θα τον ήξεραν πιο πολλοί. Πέρασε κι από τον πάγκο της Ολλανδίας χωρίς ιδιαίτερα πράγματα αφού έπεσε στην ανακατωσούρα του Μουντιάλ του 1990 ενώ οδήγησε το Τρινιντάντ και Τομπάγκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 καθώς και την Πολωνία στην πρώτη της πρόκριση ποτέ σε τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2008.
Παραλίγο να δουλέψει και στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Με φρέσκο τον τίτλο που κατέκτησε με την Φέγενορντ το 1999, τού χτύπησε την πόρτα η Τσέλσι το Σεπτέμβριο του 2000 όταν απολύθηκε μόλις στην πέμπτη αγωνιστική ο Βιάλι. Οι συζητήσεις ναυάγησαν πριν καταλήξει η λονδρέζικη ομάδα στην επιλογή του Κλαούντιο Ρανιέρι. Ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα που ίσως αυτό το near success που έλεγαν και έγραφαν κάποιοι να του κόστισε τελικά πιο πολύ από όσο έδειχνε!
