This is Anfield
Οι πρώτες μου ποδοσφαιρικές μνήμες απο την ομάδα της καρδιάς μου, ο Dalglish, τα κόλπα του Grobbelaar, και το πρώτο όνομα προπονητη που έμαθα, ήταν Joe Fagan.
Σα σε όνειρο – κι ομως τόσο καθαρά – μετά απο 27 χρόνια, οι εικόνες απο το πρώτο Ευρωπαικό παιχνίδι που είδα στο γήπεδο. Παναθηναικός – Λιβερπουλ 0 – 1 με κεφαλια του Beglin. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι Παναθηναικοί, πανηγύρισα ανεμίζοντας το κόκκινο μπουφαν μου, ενω ο πατέρας μου με τραβούσε διακριτικά προς το κάθισμα.
2011 και μέλος πια της αγαπημένης μου ομάδας, έστω και αργά, ανησυχώντας οτι θα αλλάξουμε (τον λατρεύω αυτόν τον πληθυντικό) γήπεδο και δε θα την έχω δει στη φυσική της έδρα, αποφασίζω να το κάνω. Στις 30 Δεκεμβρίου 2011, μαζί με την μέλλουσα γυναίκα μου (η οποία, πλην των εισιτηρίων του γηπέδου, οργάνωσε όλο το ταξίδι) μπήκα στο Anfield
Pre - game ξενάγηση στο γήπεδο. Απο τα parking των παικτών, στα αποδυτήρια και στο πρώτο ρίγος συγκίνησης.
Η επιγραφή που τοποθετήθηκε απο τον αειμνηστο Bill Shankly, εκεί, όπως κατεβαίνεις τη σκάλα για να μπεις στο γήπεδο.
This is Anfield
Δεν μπορεις να μην την αγγίξεις. Δεν μπορεί να μη σου περάσουν αστραπιαία απο το μυαλό όλες οι εικόνες, οι φωτογραφίες, οι μεταδόσεις που έχεις δει ποτέ. Αγγίζω την επιγραφή που έχουν αγγίξει ο Keegan, ο Dalglish, o Rash, o Aldridge, oBarnes, o Beardsley, o Fowler, o Owen, o Gerrard.
Και προχωρώ. Και μπαίνω. Σηκώνω το βλέμμα
«Ω θεε μου»
Ήταν το μόνο που είπα. Το Anfield φωτισμένο με ελάχιστα φώτα, άδειο και με χιονόνερο. Αλλα είναι εκεί. Είσαι εκεί. Το νιώθεις. Νιώθεις τον παλμό, σαν κάτι να βουίζει γύρω σου. Όλη η ενέργεια που έχουν αφήσει οι φωνές, ο ιδρώτας, τα δάκρυα χαράς και λύπης, όλα τα συναισθήματα που έχουν βιώσει όσοι έχουν πατήσει το χορτάρι ή εχουν καθίσει στα καθίσματα, είναι εκεί. Και τα νιώθεις.
Σε ένα άδειο γήπεδο. Σκοτεινό. Με χιονόνερο. Με φωτισμένο το Liverbird εκεί ψηλά, με φωτισμένο ελαφρά το Kop κι όμως καταλαβαίνεις, νιώθεις, ξέρεις οτι έχεις μπει στο γήπεδο μιας μεγάλης, πραγματικά μεγάλης, έξω απο τα δικά μας μέτρα, ομάδας.
Και η ώρα πέρασε.
Δεν έχω νιώσει το χρόνο να κυλάει τόσο αργά, όσο τότε που περιμέναμε να ξεκινήσει η είσοδος των φιλάθλων στο γήπεδο. Και κάποια στιγμή μπήκαμε
Δεν μπορώ να το περιγράψω
Θα μου πάρει τόσο πολύ που θα γεμίσω αρκετά φύλλα του Word.
Θυμάμαι τον εαυτό μου με το κασκόλ της ομάδας ψηλά να τραγουδάω με όση δύναμη έχω τον ύμνο, και ο ήχος του ύμνου να κάνει κύκλο σε όλο το γήπεδο και να γυρίζει ξανά σε σένα και να αντηχεί σαν να είναι μόνο για σένα
“You ‘ll Never Walk Alone”
Χάρη στη γυναίκα μου, την οποία ποτέ δε θα μπορέσω να την ευχαριστήσω αρκετά γι’ αυτό, μπόρεσα να έχω και σε εικόνα αυτή τη στιγμή.
Εκείνη τη στιγμή, δε με αφορούσε να το κάνω ψηφιακή εικόνα. Το κατέγραψα εκει οπου μένει για πάντα. Αυτό και όλες τις στιγμές μετά. Το γκολ που δεχτήκαμε. Την ισοφάριση. Το 2-1 του τρελού του Bellamy. Και φυσικά, το γκολ τουskipper στη μεριά μας και το τραγούδι «Steve Gerrard- Gerrard»...
Τώρα καταλαβαίνω λίγο το Γ. Χελάκη
«Δεν περιγράφω άλλο»
Παύλος Εμμανουηλίδης
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
