Και πολύ της ήταν...
Ο αποκλεισμός της Αγγλίας από την Ιταλία, ήταν πέρα για πέρα δίκαιος. Ανεξάρτητα αν τελικά ήρθε στη διαδικασία των πέναλτι, εκεί όπου πάντα ο παράγοντας τύχη αυξάνει τη συμμετοχή του, απ' ότι στην εξέλιξη ενός αγώνα. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Αυτή η Αγγλία του Ρόι Χότζον, ήταν η χειρότερη που έχουν δει τα μάτια μου. Ακόμη και η ομάδα, η οποία μέσα στη δεκαετία του '70 είχε αποκλειστεί από μεγάλες διοργανώσεις γιατί στο δρόμο της είχε βρει την Τσεχοσλοβακία και τη νέα γενιά της Ιταλίας, η οποία το 1982 έφτασε στην κορυφή του κόσμου, ήταν πολύ καλύτερη.
Το θέαμα, το οποίο παρουσίασε και κυρίως η στρατηγική που αποφάσισε να εφαρμόσει, έφεραν αυτόν τον αποκλεισμό. Προσπάθησε να κλέψει το ματς με τους Ιταλούς όμως κάποιος έπρεπε να τους προειδοποιήσει ότι για να
το πετύχεις αυτό, πρέπει να το ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η παράταση, οι Άγγλοι είχαν ξεκάθαρο στόχο να οδηγήσουν το ματς στα πέναλτι και πραγματικά αυτό ήταν περίεργο ως επιλογή αφού στο παρελθόν μετρούν επτά αποκλεισμούς στη συγκεκριμένη διαδικασία.
Έχω την αίσθηση ότι πέρα από τον δίκαιο αποκλεισμό, η Αγγλία γλίτωσε έναν δεύτερο διασυρμό από τους Γερμανούς μέσα σε μια διετία. Τα τέσσερα γκολ της Νοτίου Αφρικής, ίσως επαναλαμβάνονταν και στον ημιτελικό. Το ταβάνι αυτής της ομάδας ήταν τα προημιτελικά του EURO και γι' αυτόν δεν χωρά καμία αμφισβήτηση
