Από τους Ολυμπιακούς αγώνες στο διάστημα
Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τον Απρίλιο του 2002. Ένα ανοιξιάτικο βράδυ εκείνης της χρονιάς, τρία αγγλάκια είχαν ανέβει στη σκηνή του θρυλικού ΡΟΔΟΝ προσπαθώντας να ξετινάξουν από πάνω τους την ταμπέλα των κλώνων των Radiohead. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ, αφού η μουσική τους μίλησε για αυτούς.
Ιούλιος του 2012 και οι Muse βομβαρδίζουν τον κόσμο με στοιχεία για τον νέο τους δίσκο που αναμένεται τον Σεπτέμβριο. Και ως συνήθως κάνουν κάτι που εξοργίζει αυτούς που ποτέ δεν τους συμπάθησαν ούτε πίστεψαν στις προθέσεις του συγκροτήματος από το Teignmouth της Αγγλίας.
Δίνουν στους Ολυμπιακούς αγώνες το τραγούδι που θα ακούγεται σε όλες τις εκδηλώσεις. Από απονομές, μέχρι την είσοδο αθλητών μέχρι τα τηλεοπτικά σποτ.
Μας δίνουν δηλαδή κάτι που θα βαρεθούμε να ακούμε. «Το τραγούδι προσπαθεί να μπει στον τρόπο σκέψης που έχει αυτός που είναι αποφασισμένος να νικήσει και θέλει να τα καταφέρει κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες. Ήθελα να συντονιστώ με τον ανταγωνισμό των αθλητών» δήλωσε για το τραγούδι ο Matt Bellamy.
Στα 33 του χρόνια πια ο frontman των Muse ολοκληρώνει και αυτός μια προσωπική διαδρομή που ξεκίνησε στα τέλη της εφηβείας του. Καχεκτικό, αδύνατο αγόρι με περίεργο μαλλί, που ήξερε όμως να χειρίζεται καλά την κιθάρα του. 14 χρόνια μετά θεωρείται guitar hero της γενιάς του και έχει παιδί με την ηθοποιό Kate Hudson.
Υπό άλλες συνθήκες τα άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος, ο Christopher Wolstenholme (μπάσο) και ο Dominic Howard (ντραμς) θα είχαν λυγίσει στη σκιά του «πρωταγωνιστή» των Muse που τους κλέβει όλη τη δόξα. Όσοι έχουν δει τους MUSE από κοντά όμως, ξέρουν πολύ καλά, ότι μιλάμε για αλληλένδετους κρίκους πάνω στη σκηνή που βγάζουν ήχο που θα έβγαζαν συγκροτήματα όχι με τρία, αλλά με δέκα μέλη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι Muse από συγκρότημα που γεμίζει κλαμπ, έγιναν πρώτο όνομα που παίζει σε στάδια, είναι headliners σε φεστιβάλ και προκαλούν υστερία στο πέρασμα τους. Κάποιοι συγκρίνουν τις πομπώδεις και εντυπωσιακές, από οπτικής άποψης εμφανίσεις τους, με αυτές των U2. Η ουσία είναι όμως ότι μουσικά μιλάμε για διαφορετικούς κόσμους, αφού η σκληρή ροκ πλευρά τους όσο και να συρρικνώνεται με κάθε δίσκο που περνάει κρατάει πάντα τον πρώτο ρόλο στα live τους.
Η δημιουργία του τραγουδιού των Ολυμπιακών αγώνων δεν είναι το μοναδικό σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους μουσικόφιλους. Η συμμετοχή τους σε τρία από τα τέσσερα soundtrack της σειράς ταινιών twilight, είχε ξεκινήσει online πόλεμο ανάμεσα σε παθιασμένους έφηβούς που υπερασπίζονταν ή αποκήρυσσαν με απόλυτο τρόπο αυτή τους την κίνηση.
Για τους ίδιους όμως ήταν η πιο έξυπνη επιχειρηματική κίνηση που έκαναν ποτέ, αφού τους άνοιξε την πόρτα της αμερικανικής αγοράς, που μέχρι πριν από 5 χρόνια παρέμενε ερμητικά κλειστή. Και να οι περιοδείες σε τεράστιους χώρους στην άλλη πλευρά του ατλαντικού με πιτσιρικάδες να περιμένουν να ακούσουν τα τραγούδια των SOUNDTRACK και τους Muse πολλές φορές να μην τα επιλέγουν καν στο setlist τους.
Και ερχόμαστε στο τώρα. Με το τρέιλερ του δίσκου να έχει κάνει την εμφάνιση του εδώ και περίπου ένα μήνα η κόντρα έχει ανάψει και πάλι. Βλέπετε τα τελευταία δευτερόλεπτα του τρέιλερ περιλαμβάνουν dubstep. Και όπου Dubstep αρχίζει και ο πόλεμος.
