Κυνηγώντας το μόνο μετάλλιο που του λείπει
Ο Ράιαν Γκιγκς έχει κατακτήσει στην καριέρα του όλους τους τίτλους που διεκδίκησε. Το μοναδικό που δεν κατάφερε, ήταν να μετέχει με την εθνική ομάδα της Ουαλίας σε ένα μεγάλο τουρνουά. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου έχει την ευκαιρία με τη βρετανική ομάδα να κατακτήσει το μοναδικό μετάλλιο που λείπει από τη συλλογή του. Είναι τυχερός γιατί έστω και στη δύση της καριέρας του του δίνεται η ευκαιρία να το διεκδικήσει.
Σίγουρα το τουρνουά ποδοσφαίρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν έχει την αίγλη ενός EURO ή ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Γκιγκς δεν κατάφερε να αγωνιστεί αφού μικρός επέλεξε αν και ήταν ήδη διεθνής (με το όνομα Γουίλσον) με τη φανέλα της Αγγλίας να γίνει Ουαλλός και να πάρει το όνομα της μητέρας του μετά το διαζύγιο της! Ήταν επιλογή ζωής όπως αποδείχτηκε. Τώρα ως αρχηγός της Μεγάλης Βρετανίας, έχει μπροστά του μια σπουδαία πρόκληση.
Το πρόσφατο παρελθόν πάντως δείχνει ότι μεγάλοι και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, αντιμετώπισαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες το ίδιο σοβαρά με ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ή ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
Το 2008, ο Λιονέλ Μέσι έδωσε ολόκληρη μάχη για να βρεθεί με την Ολυμπιακή ομάδα της Αργεντινής, η Μπαρτσελόνα δεν το επέτρεπε και τελικά χρειάστηκε η παρέμβαση τότε του Πεπ Γκουαρντιόλα για να ταξιδέψει ο Μέσι στο Πεκίνο αν και οι Καταλανοί κατέφυγαν στο αθλητικό δικαστήριο της Λωζάνης για να τον εμποδίσουν.
Ο Κάρλος Τέβεζ τόνισε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Four Four Two ότι το 2004 πανηγύριζε σαν μικρό παιδί το χρυσό μετάλλιο της Αργεντινής στο μπάσκετ μαζί με τους συμπατριώτες του. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ίσως δεν έχουν τη διαφήμιση των άλλων μεγάλων τουρνουά, αφού ο στίβος και η κολύμβηση έχουν την μερίδα του λέοντος, αλλά όπως για τους τενίστες είναι σημαντικό αλλά όχι σημαντικότερο του Γουίμπλεντον το ίδιο συμβαίνει και για έναν ποδοσφαιριστή. Αποτελεί μέγιστη τιμή η κατάκτηση του μεταλλίου. Το ίδιο νιώθει σίγουρα και ο Γκιγκς, του οποίου η ποδοσφαιρική μοίρα σε επίπεδο εθνικής ομάδας, ίσως δεν του φέρθηκε δίκαια, τον αποζημίωσε ωστόσο σε συλλογικό επίπεδο με την φανέλα της Γιουνάιτεντ.
Όσο για τα σχόλια για το αν τραγούδησε ή όχι τον εθνικό ύμνο ή όχι, τότε αρκεί μια ματιά σε ένα από τα παιχνίδια της Αγγλίας στο πρόσφατο EURO όπου εύκολα θα διαπιστώσει κάποιος ότι τουλάχιστον οι μισοί παίκτες του Ρόι Χότζον έπραξαν (ή δεν έπραξαν για να ακριβολογούμε) το ίδιο. Πρόκειται για ανόητα και δίχως τη παραμικρή σημασία σχόλια. Είναι μία ξεχωριστή στιγμή για την καριέρα ενός μπαρουτοκαπνισμένου σταρ που όμως στο ματς έπαιζε με το πάθος πρωτάρη!
