Στα πόσα χρόνια γίνεσαι «μεγάλη ομάδα»;
03.11.2012 | 20.24
Είμαι 27 ετών και ακούω πολλούς γύρω μου να αμφισβητούν την σπουδαιότητα, και την ιστορική αξία της Chelsea. Είναι αντικειμενικά αποδεκτό ότι οι Μπλε κατά την προ Αμπράμοβιτς εποχή, δεν είχαν ιδιαίτερες επιτυχίες για σύλλογος που θέλει να βρίσκεται ανάμεσα στους κορυφαίους του κόσμου, ή της Ευρώπης έστω (1 πρωτάθλημα, 2 League Cups, 2 FA Cups, 2 κύπελλα UEFA). Αλήθεια όμως, που ήταν η Manchester United απ’ το 1967 ως το 1993;
Που είναι η Liverpool από το 1990; Ή μήπως μίκρυναν ξαφνικά αυτές οι ομάδες;
Τα παραδείγματα ομάδων που έχουν λάμψει τον Αγγλικό ποδοσφαιρικό ουρανό, και μετά έσβησαν, είναι σίγουρα πολλά, αλλά δεν καταλαβαίνω πως «μικραίνει» ξαφνικά ένα club επειδή δεν στάθηκε συνεπής στα ραντεβού του με τις επιτυχίες σε περιοδικά χρονικά διαστήματα. Είναι μικρές ομάδες οι Leeds, Blackburn, Sheffield Wednesday, Newcastle, και τόσοι και τόσοι ιστορικότατης σημασίας σύλλογοι επειδή δεν πρωταγωνιστούν σήμερα, ή μήπως όσοι τις αμφισβητούν θέλουν να είναι πάντα με τον νικητή;
Σίγουρα το «παράπονο» μου δημιουργήθηκε εν μέσω ελληνικής αντίληψης για το ποδόσφαιρο, και επίσης σίγουρα στο Νησί η άποψη για το ποια είναι μεγάλη ομάδα (ευτυχώς) διαφέρει. Απλώς παρατηρώ πως οι νεότερες γενιές ποδοσφαιρόφιλων δεν ανέτρεξαν ποτέ στο να μάθουν ποιος, που, πότε και γιατί. Λίγοι ξέρουν ότι η Notts County είναι η αρχαιότερη «σύγχρονου τύπου» ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά πολλοί περισσότεροι θα βιαστούν να απαξιώσουν την σημαντικότητα της. Ελάχιστοι από όσους διατείνονται σήμερα για τα sold out των «μεγάλων» της Premier League γνωρίζουν πως το 1938 (χρονιά που το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είχε καθιερωθεί για τα καλά) η Preston «μάζεψε» 42.000 ανθρώπους σε αναμέτρηση της με την Arsenal. Έλλειψη ενδιαφέροντος, βαρεμάρα, αδιαφορία, όπως και να βαφτίσουμε την συνήθεια πολλών να κρίνουν ένα club σύμφωνα με το τι έχουν δει τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ιστορία έχει γραφτεί. Το ότι κάποιοι δεν την γνωρίζουν ή δε θέλησαν ποτέ να την μάθουν δεν αλλοιώνει το αποτέλεσμα.
Ρομαντισμοί και περσινά ξινά σταφύλια θα μου πείτε. Το θέμα μου παρόλα αυτά, δεν είναι η εξιδανίκευση του παρελθόντος, αλλά μια υπενθύμιση πως οφείλουμε να το σεβόμαστε. Σαφέστατα, αν η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου είναι το γκολ, η μετενσάρκωση της επιτυχίας είναι ο τίτλος, αλλά θεωρώ πολύ «τεχνοκρατική, ψυχρή και άψυχή» την λογική που θέλει ιστορικές, μόνο ομάδες που παίρνουν πρωτάθλημα κάθε ένα ή δύο χρόνια. Αν ήταν ας υποστηρίζαμε όλοι τον εκάστοτε τροπαιούχο του κάθε επόμενου Μάη κι ας ήμασταν όλοι ευτιχισμένοι .
Συνοψίζοντας, η Chelsea ήταν πάντα μια μεγαλομεσαία ομάδα που ενώ αγνοούσε την χαρά ενός πρωταθλήματος, για περισσότερα από 40 χρόνια, μπορούσε να αποκλείει μέσα στο Highbury την αήττητη Arsenal του 2004, για τους ημιτελικούς του Champions League, ενώ ήταν σε θέση να φιλοδωρεί με πεντάρες την κραταιά United του 2000. Και για το FA Cup παρακαλώ, όχι για καμιά διοργάνωση «χαρά των δεύτερων ποδοσφαιριστών».
Αν για κάποιους η εμπάθεια που τους προκαλεί ο ολοκληρωτισμός που έχει επιφέρει ο Ρ. Αμπράμοβιτς στην Chelsea, τους εμποδίζει να δουν το ότι τα «λιοντάρια» του δυτικού Λονδίνου έχουν προσθέσει και αυτά το κομμάτι που χρειαζόταν η Premier League ώστε να γίνει το πιο ελκυστικό πρωτάθλημα του κόσμου (κατά την γνώμη χιλιάδων ποδοσφαιρόφιλών ανά τον πλανήτη) ας αναλογιστούν ότι μια ομάδα που το 1982 αγοράστηκε 1 λίρα από τον Ken Bates, 20 χρόνια αργότερα κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Αν αυτό δεν είναι μεγαλειώδες, τότε μάλλον στερούνται αντικειμενικότητας.
Κώστας Πυξαράς
(Στείλτε μας και εσείς τη δική σας άποψη ή οποιαδήποτε ερώτηση ή σχόλιο στο info@england365.gr)
