O Σερ Αλεξ είναι ένας και μοναδικός!
Ήμουν ο μόνος Έλληνας δημοσιογράφος, απεσταλμένος της ΕΡΤ για μετάδοση του αγώνα, που βρέθηκε εκεί στη συνέντευξη Τύπου του Αλεξ Φέργκιουσον, το βράδυ της κατάκτησης του Κυπέλλου Αγγλίας, τον Μάη του 1990. Εκείνη τη στιγμή κανείς δεν το αντιλαμβανόταν, αλλά όποιοι βρισκόμασταν στην αίθουσα Τύπου του παλιού Γουέμπλει, ουσιαστικά γινόμασταν αυτόπτες μάρτυρες στην αλλαγή ροής της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό τελικό με την Κρίσταλ Πάλας. Το 1-0 με γκολ ενός (ξεχασμένου σήμερα) αριστερού μπακ του Λι Μάρτιν, έδινε ύστερα από το 3-3 του πρώτου αγώνα, στον Σκωτσέζο τεχνικό μία ανάσα. Ύστερα από τέσσερα χρόνια χωρίς τίτλο, επιτέλους ο Φέργκιουσον ένοιωθε τη θηλιά στο λαιμό να… χαλαρώνει. Είχε περάσει το κατώφλι του «Ολντ Τράφορντ» στις 6 Νοεμβρίου του 1986, διαδεχόμενος τον Ρον Ατκινσον ο οποίος αν και είχε δώσει στη Γιουνάιτεντ δύο Κύπελλα Αγγλίας, τους μόνους της τίτλους σχεδόν σε δέκα σεζόν, δεν άντεχε πια την πίεση της εξέδρας! Ο Φέργκιουσον που στην Σκωτία είχε κατορθώσει να εκθρονίσει την Σέλτικ και την Ρέιντζερς παίρνοντας πρωταθλήματα με την Αμπερντίν, είχε κάνει κυρίως αίσθηση όταν οδήγησε τους «Ντονς» στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το 1983, με 2-1 επί του απόλυτου φαβορί που ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Στον πάγκο των Μαδριλένων καθόταν η θρυλική φυσιογνωμία του Αλφρέντο Ντι Στέφανο, και ο (νεαρός τότε) Φέργκιουσον δεν έχασε την ευκαιρία να του ζητήσει να κάτσουν να τα πούνε, μετά τη λήξη του αγώνα! Ποτέ άλλωστε δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για το θέαμα που απόλαυσε, έφηβος ακόμα, το 1960 στο «Χάμπντεν Παρκ» στη γενέτειρα του τη Γλασκώβη, παρακολουθώντας τη Ρεάλ του Δον Αλφρέντο και του Πούσκας να συντρίβει 7-3 την Αιντραχτ Φρανκφούρτης.
Πάντως μέχρι να έρθει ο πρώτος τίτλος η σχέση του Φέργκι με την εξέδρα δεν ήταν ειδυλλιακή! Μόνο εκείνη την σεζόν, το 1989-90, είχε φτάσει τέσσερις φορές πολύ κοντά στην απόλυση. Στην αρχή της χρονιάς, είχε πάρει την πολύ σκληρή απόφαση να διώξει τους αγαπημένους της εξέδρας Νόρμαν Γουάιτσαιντ και Πολ ΜακΓκράθ καθώς και τον Γκόρντον Στράχαν (παλιό του πουλέν και στην Αμπερντίν) γιατί έπιναν πολύ και δεν ταίριαζαν στο καινούργιο πλάνο που είχε θέσει! Οι οπαδοί σήκωναν πανό εναντίον του στο «Ολντ Τράφορντ» («3 χρόνια δικαιολογίες και ακόμα σκ... Αντίο Φέργκι») και η ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, λίγο πιο πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού! Η τελική της θέση ήταν μόλις 13η , ενώ μέσα στη χρονιά οι βαριές ήττες από τη Μάντσεστερ Σίτι με 5-1, από την Αστον Βίλα με 3-0 και από τη Νόττιγχαμ Φόρεστ με 4-0 έκαναν το «Θέατρο των Ονείρων» καζάνι που έβραζε!
Λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά, οι εφημερίδες είχαν γεμίσει με ρεπορτάζ πως το ματς Κυπέλλου εκτός έδρας με την (πανίσχυρη τότε) Νόττιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ» θα ήταν το τελευταίο του στον πάγκο. Μέχρι και ονόματα διαδόχων ακουγόντουσαν. Η ομάδα δεν είχε κερδίσει από τον Νοέμβριο και βρισκόταν με το ένα πόδι στη ζώνη του υποβιβασμού! Απόγευμα της 7ης Ιανουαρίου 1990 και ένα γκολ λίγο πριν το τέλος από τον Μαρκ Ρόμπινς (που αργότερα πέρασε ανεπιτυχώς από τον Πανιώνιο) του έδωσε το φιλί της ζωής.
Όχι πως οι επόμενοι μήνες ήταν εύκολοι αφού η Γιουνάιτεντ συνέχιζε να φυτοζωεί. Ωστόσο οι προκρίσεις στο Κύπελλο του έδιναν παρατάσεις. Και η νίκη στον τελικό αποδείχτηκε ευλογία θεού για τον σύλλογο και …κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Στον επαναληπτικό ο Φέργκιουσον, άλλαξε το τερματοφύλακα του, τον Λέιτον που είχε φέρει μαζί του από την Αμπερντίν, αλλά έκανε απανωτά λάθη στο πρώτο ματς βάζοντας τον άπειρο Λες Σίλι στη θέση του και δικαιώθηκε στην επιλογή του!
Σε εκείνη τη συνέντευξη τύπου, θυμάμαι σαν τώρα την ανακούφιση στο πρόσωπο του Φέργκιουσον. Μόλις τον ρώτησαν αν έχει σημασία ένα Κύπελλο Αγγλίας, την ίδια εβδομάδα που η Λίβερπουλ κατακτούσε ένα ακόμη πρωτάθλημα (το 18ο και τελευταίο της έως σήμερα) ο Σκωτσέζος τεχνικός φανερά ενοχλημένος είχε απαντήσει: «Εμείς γιορτάζουμε απόψε τη δική μας επιτυχία και μην ξεχνάτε πως κάθε πορεία πάντα θέλει το πρώτο βήμα».
Πάντως , με το χέρι στην καρδιά, αν κανείς μου έλεγε εκείνο το βράδυ πως 22 χρόνια αργότερα, το Κύπελλο που μόλις είχα δει να σηκώνει ο Μπράιαν Ρόμπσον θα ήταν όντως το πρώτο βήμα μίας πορείας 26 τίτλων που ακόμη συνεχίζεται (με 12 πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα, δυο Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Κυπελλούχων ανάμεσα σε άλλα) θα τον έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τρελό!
Στην ίδια συνέντευξη τύπου, ο (μετέπειτα Σερ) Αλεξ δεν δίστασε να απαντήσει ξεκάθαρα σε κάποιον δημοσιογράφο που τον ρώτησε αν θεωρεί πως η θέση του στον πάγκο είναι πια εξασφαλισμένη. «Δεν υπάρχει βεβαιότητα στη δουλειά μας αφού ακόμη και ο Κένι Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ και ο Μπράιαν Κλαφ στη Νόττιγχαμ δεν μπορούν να θεωρούν σίγουρη τη θέση τους». Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, τον Φλεβάρη του 1991, ο Νταλγκλίς θα είχε πια παραιτηθεί από τη Λίβερπουλ και το 1993 χρονιά που ο Φέργκι θα έφτανε τη Γιουνάιτεντ στη γη της επαγγελίας, με το πρώτο πρωτάθλημα ύστερα από 26 χρόνια, ο Κλαφ θα αποχωρούσε οριστικά από τους πάγκους με επιβαρημένη υγεία από το ποτό!
Το να είναι σήμερα -26 χρόνια αργότερα από την μέρα που ανέλαβε μία τόσο δύσκολη αποστολή- ακόμη στην κορυφή, βιώνοντας την πίεση και δημιουργώντας διαρκώς νέες ομάδες μπολιασμένες με το DNA του πρωταθλητή, δεν είναι απλά σπουδαίο, είναι μοναδικό! Και την βραδιά που άρχισαν όλα, τον Μάη του 1990, όσοι ήμασταν στην συνέντευξη Τύπου μπορεί να μην το νοιώθαμε, αλλά η ιστορία στεκόταν ήδη δίπλα του και είχε πάρει τις αποφάσεις της!
Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος (και εξαιρετικός προπονητής) κατέκτησε τα πάντα όχι μόνο γιατί ήταν ικανός αλλά υπήρξε πάντα πολύ διορατικός, αποφασιστικός και σκληρός στις επιλογές του. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτά που πέτυχε!
Φυσικά υπήρξε και τυχερός. Αλλά η τύχη -να ξέρετε- φλερτάρει, κλείνοντας το μάτι πάντα στους ικανούς και τους τολμηρούς!
