Η αρχή είναι το ήμισυ του τίποτα
Λίγο πριν την ολοκλήρωση του ¼ περίπου της ποδοσφαιρικής σεζόν στην Αγγλική Λίγκα, κάποια ιδιαίτερα χρήσιμα συμπεράσματα είναι ικανά να προσδώσουν μία πρώτη εικόνα από την πορεία των ομάδων. Δεν θα πρέπει επουδενί φυσικά να λησμονηθεί το γεγονός πως ακόμη η χρονική συγκυρία δεν επιτρέπει οριστικές κρίσεις , ποσώ μάλλον δε, στέκεται ικανή να δεσμεύσει για μελλοντικά αποτελέσματα.
Λίγο πριν την ολοκλήρωση του ¼ περίπου της ποδοσφαιρικής σεζόν στην Αγγλική Λίγκα, κάποια ιδιαίτερα χρήσιμα συμπεράσματα είναι ικανά να προσδώσουν μία πρώτη εικόνα από την πορεία των ομάδων. Δεν θα πρέπει επουδενί φυσικά να λησμονηθεί το γεγονός πως ακόμη η χρονική συγκυρία δεν επιτρέπει οριστικές κρίσεις , ποσώ μάλλον δε, στέκεται ικανή να δεσμεύσει για μελλοντικά αποτελέσματα. Το ποδόσφαιρο δεν θεωρείται τυχαία ο βασιλιάς των σπορ, ίσως το καλοκαίρι του 2014, η Άρσεναλ που φιγουράρει αυτή τη στιγμή στην κορυφή να παλεύει να κερδίσει μία θέση για το Europa League. Κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον, η στρογγυλή θεά, φέρεται συνεχώς σαν μία αδίστακτη ύπαρξη της οποίας τα τερτίπια κινούνται μεταξύ του παράλογου και του απρόβλεπτου.
Ένα συμπέρασμα που είναι μάλλον πασιφανές ακόμη και στον πιο υποκειμενικό φίλαθλο, είναι η φανερή αδυναμία της Γιουνάιτεντ να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Η απώλεια βαθμών που υφίσταται συνεχώς, στηριζόμενη αρμονικά από την ανισσόροπη αγωνιστική της εικόνα, πείθουν και τον πιο δύσπιστο ότι η ομάδα του Μόγιες χρειάζεται υπομονή, δουλειά, τύχη και κυρίως μεταμόσχευση αγωνιστικού μετάλλου, εν προκειμένω να επανέλθει σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Προς το παρόν με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις της απλά αναζωπυρώνει τις μνήμες των οπαδών για τα περασμένα μεγαλεία επί Σερ Άλεξ εποχής, και αναδύει μία άκρατη εσωστρέφεια που καταλήγει πάντοτε στην αμφισβήτηση του καπετάνιου να κυβερνήσει αυτό το πολύ βαρύ και πολυτελές πλοίο. Ο Μόγιες ούτως ή άλλως είχε εξ αρχής μία πολύ δύσκολη αποστολή, που στην ακραία της εκδοχή, άγγιζε τον κίνδυνο των αποστολών αυτοκτονίας. Πέραν της ομάδας του, είχε να χαλιναγωγήσει και τις σκέψεις των φιλάθλων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η διττή αυτή αποστολή, εκφράζεται από τον ανθρώπινο χαρακτήρα σχεδόν πάντοτε με δύο όψεις: Από τη μία γεμίζοντας τον με απαράμιλλο εγωισμό και πίστη στην επίτευξη του στόχου, από την άλλη τον πλημμυρίζει με μεγάλη ποσότητα άγχους, που δύναται να πνίξει κάθε ικμάδα ψυχικής αρετής. Από αυτό το σημείο και πέρα, μιλούν οι χαρακτήρες, η τύχη και τα αποτελέσματα. Αν κάτι από αυτά δεν βοηθήσει, τότε ο προπονητής γίνεται ένας ατελέσφορος σάκος του μποξ, στον οποίο ξεσπούν φίλαθλοι, διοικούντες, παίχτες, καλύπτοντας πονηρά μάλιστα και τις δικές τους ατέλειες.
Η Τσέλσι του Μουρίνιο, αγκομαχά, αλλά περισσότερο με την αύρα του προπονητή, και λιγότερο με την αγωνιστικότητα των παιχτών, παραμένει ψηλά , αλλά κυρίως διατηρεί μία υποδόρια αίσθηση ότι με το πέρασμα του καιρού θα εμφανίζεται ολοένα και καλύτερη. Η προσδοκία μάλιστα αυτή, ίσως είναι και ότι το καλύτερο έχει να επιδείξει μέχρι τώρα. Έ χω την εντύπωση ότι όσοι τη θεωρούσαν φαβορί για τον τίτλο, θα δικαιωθούν σε λίγους μήνες.
Η έκπληξη της χρονιάς μέχρι στιγμής, είναι στα δικά μου μάτια η Άρσεναλ. Πρώτον γιατί δεν περίμενα τον Οζίλ να είναι ικανός να παίξει τον ρόλο του απόλυτου ηγέτη, του μοναχικού καβαλάρη σε μία ομάδα, και δεύτερον γιατί Ο Βενγκέρ υποσχέθηκε πολλά αλλά λίγα εν τέλει έπραξε σε επίπεδο μεταγραφών. Όμως εκεί η έλλειψη άγχους λειτουργεί πάντοτε αντιστρόφως θετικά. Η Άρσεναλ που ποτέ δεν ξεκινά ως φαβορί, που δεν δέχεται την πίεση των αποτελεσμάτων, που δεν διακατέχεται από εσωστρέφεια, ευχαριστιέται το παιχνίδι, κερδίζοντας αποτελέσματα. Στα συν της είναι πάντα το γεγονός ότι συνήθως ξεμπερδεύει και νωρίς από την υπόθεση Τσαμπιονς Λιγκ, οπότε τους τελευταίους μήνες είναι πιο φρέσκια, πιο δυνατή.Η Σίτι, είναι μία πλήρης απογοήτευση, μάλλον επρόκειτο για φούσκα, που ετοιμάζεται να σκάσει. Όσο για την Λίβερπουλ, δεν έχει το κλασάτο ρόστερ, δεν δαπάνησε πολλά εκατομμύρια, αλλά δείχνει σταθερή. Έχω την αίσθηση ότι ο μεγαλύτερός της εχθρός είναι η έλλειψη πίστης που έχει παγιωθεί στο Άνφιλντ, λόγω των πολλών άγονων ετών.
Είπαμε και στην αρχή, το 1/4 , είναι μόνο η αρχή. Η αρχή μπορεί να είναι το ήμισυ του πάντος, μπορεί να είναι όμως και ισοδύναμο του τίποτα. Μπάλα είναι και γυρίζει. Για αυτό αγαπήθηκε, για αυτό λατρεύεται. Ίσως το πιο απρόβλεπτο θηλυκό, με μία γοητευτική χάρη να σε ελκύει στα στεγανά της.
Άγγελος Αλαμανιώτης
