Του χρόνου, το Κύπελλο θα είναι «αποτυχία»…
Λίγο μετά το τέταρτο γκολ της Αρσεναλ, στον σαββατιάτικο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας με την Αστον Βίλα, ο σκηνοθέτης της μετάδοσης «σημάδεψε» τον Αρσέν Βενγκέρ. Το βλέμμα του Αλσατού, αν έβλεπες την εικόνα μεμονωμένα και δεν ήξερες τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή, δε μαρτυρούσε με τίποτα άνθρωπο που βίωνε την κορύφωση ενός συλλογικού (αλλά και, σε πολύ μεγάλο βαθμό, προσωπικού) θριάμβου. Η χαρακτηριστική… ξινίλα του ήταν εκεί.
Όταν η ομάδα σου κάνει περίπατο και έχει «καθαρίσει» έναν τελικό με συνοπτικές διαδικασίες, είναι ίσως φυσιολογικό να μην αντιδράς έντονα επειδή έγινε το 4-0 στις καθυστερήσεις. Έχεις «ξεσπάσει» και έχεις ηρεμήσει από νωρίς, άρα δεν είναι παράλογο να μένεις ήρεμος και ανέκφραστος. Μήπως, όμως, υπήρχαν –ακόμα και εκείνες τις στιγμές- στο μυαλό του σκέψεις που τον έκαναν να προβληματίζεται;
Μπορεί και να ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί δηλαδή η σκέψη του να ταξίδευε, με την αποστολή πλέον εκτελεσμένη, στις επόμενες προκλήσεις. Ακόμα κι εγώ, ένας από τα εκατομμύρια απλούς τηλεθεατές, αυτό σκεφτόμουν: ποια είναι η επόμενη κορυφή που ΠΡΕΠΕΙ να στοχεύει η Αρσεναλ. Αν λοιπόν το σκεφτόμουν εγώ, είναι πολύ πιθανό να το σκεφτόταν και ο καθ’ ύλην αρμόδιος.
Μετά από εννέα χρόνια χωρίς τίτλο, ήρθαν δύο Κύπελλα Αγγλίας «κολλητά». Το ένα (του 2015) πιο εύκολο από το άλλο (του 2014 με αντίπαλο τη Χαλ στην παράταση και με ανατροπή του αρχικού 0-2). Για την ακρίβεια, το πιο εύκολο που είχαμε δει σε τελικό εδώ και είκοσι χρόνια.
Παράλληλα, όμως, με το Κύπελλο, είδαμε κι άλλα: βασικά, είδαμε από την Αρσεναλ την ωραιότερη μπάλα από αγγλική ομάδα μέσα στο 2015. Και η Λίβερπουλ διεκδίκησε τον άτυπο αυτό τίτλο, αλλά άντεξε μέχρι τα μέσα Μάρτη. Η ήττα από τη Γιουνάιτεντ στο Ανφιλντ σήμανε τον εκτροχιασμό της. Η Αρσεναλ, όμως, συνέχισε. Κι αν δεν είχε χάσει από νωρίς ζωτικό έδαφος, με πέντε ισοπαλίες στις οκτώ πρώτες αγωνιστικές, θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμα και τον τίτλο.
Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι υποχρεωμένος πια να ανεβάσει ψηλά τον πήχη και εννοείται ότι συμφωνώ με την άποψη που εξέφρασε ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος ότι πρέπει να ξοδέψει. Ηδη άρχισε να το κάνει με τις αγορές του Αλέξις πέρσι και του Οζίλ πρόπερσι, αλλά πρέπει να το κάνει σε μεγαλύτερη έκταση.
Η ομάδα του δεν είναι πια άτιτλη. Εχει αρχίσει να μαζεύει… ασήμι. Επιπλέον, η 3η θέση που τον βάζει απευθείας στους ομίλους, τού επιτρέπει να κάνει σχέδια με βάση τα εγγυημένα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι ότι απειλήθηκε ποτέ στα σοβαρά να μείνει εκτός διοργάνωσης στα χρόνια που έδινε προκριματικά κάθε Αύγουστο, αλλά αυτή τη φορά δεν έχει ούτε καν το… άλλοθι του «break even point», αν θέλει να ξοδέψει το καλοκαίρι. Καταπώς λένε και στο χωριό μου, έχει γίνει πια η θάλασσα γιαούρτι…
Αν του χρόνου τέτοια μέρα η Αρσεναλ είναι και πάλι Κυπελλούχος, αλλά η πρωταθλήτρια είναι και πάλι άλλη, δεν θα πρόκειται για επιτυχία. Θα εκστασιαστούμε, βέβαια, όλοι εμείς οι στατιστικολάγνοι αναλυτές για την πρώτη ομάδα μετά τον 19ο αιώνα που θα έχει τρία FA Cups στη σειρά, αλλά δεν θα έχει γίνει καμιά υπέρβαση.
Η μόνη υπέρβαση γι’ αυτή την ομάδα, με αυτή την αγωνιστική ταυτότητα, με αυτή τη δημοσιονομική υγεία, με αυτήν την προσωπικότητα στον πάγκο της, με αυτή την ιστορία και με αυτούς τους παικταράδες, θα είναι μόνο ο τίτλος της Πρέμιερ Λιγκ. Ο,τιδήποτε άλλο καταφέρει, όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν θα ξεφεύγει από τα όρια του αυτονόητου. Εκτός πια κι αν… πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ.
