Όσο θα υμνούν την Πρέμιερ, θα καταστρέφουν το «εθνόσημο»
Οι παίκτες της εθνικής ομάδας της Αγγλίας βρίσκονται ήδη στις διακοπές τους. Λογικό, αφού η ξεκούραση γι'αυτούς άργησε λόγω των υποχρεώσεων στα γαλλικά γήπεδα. Καημός; Ισως και να υπάρχει αλλά για τους περισσότερους αλλού είναι οι στόχοι. Γράφει ο Τόλης Χριστοφοράκης
Έχει μείνει στην ιστορία η στάση των διοικούντων την Μπέρμιγχαμ πριν μερικά χρόνια, όταν η ομάδα βρισκόταν μπροστά σε ένα δίλημμα. Λιγκ Καπ ή καλή πορεία στο Europa League. Προτίμησαν τα περισσότερα λεφτά και ναι, αυτά τα προσέφερε το Λιγκ Καπ συγκριτικά με την δεύτερη τη τάξει διασυλλογική διοργάνωση.
Αυτή ακριβώς η νοοτροπία πάει αλυσίδα. Περνάει από τη διοίκηση στο τεχνικό επιτελείο και από εκεί στους παίκτες. Η εθνική ομάδα της Αγγλίας είχε 23 ποδοσφαιριστές, όλοι τους προερχόμενοι από την Πρέμιερ Λιγκ. Το ακριβότερο και καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Το βάρος ολόκληρου του αγγλικού οικοδομήματος έχει πέσει πάνω στο πρωτάθλημα. Αυτός είναι ο καημός τους. Να το διατηρήσουν στην κορυφή ώστε να μην πέσουν ποτέ τα νούμερα των τηλεοπτικών συμβολαίων, των χορηγών.
Ο κάθε ποδοσφαιριστής όπως για παράδειγμα ο Ντέλε Άλι, ο οποίος με την αξία του θα κερδίσει μαι θέση στο βασικό σχήμα ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ και θα γίνει πρωτοσέλιδο μετά από ένα εξαιρετικό γκολ, κερδίζει γρήγορα χρήματα, τα οποία ούτε καν φανταζόταν. Το καλοκαίρι θα αντιμετωπίσει ως αγγαρεία την εθνική ομάδα προκειμένου να ξεκουραστεί μετά και να τα δώσει όλα στο πρωτάθλημά του. Με στόχο, μια ακόμη καλύτερη πορεία, ένα ακόμη καλύτερο συμβόλαιο.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος για την οποία ευθύνονται οι παράγοντες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Υπάρχει όμως και μια άλλη. Για την οποία πάλι ευθύνονται οι ίδιοι. Η υπερφόρτωση του προγράμματος είναι λογικό να εξουθενώνει τους ποδοσφαιριστές.
Το 2014 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, η Αγγλία στηρίχθηκε σε μεγάλο αριθμό πάνω στους παίκτες της Λίβερπουλ, οι οποίοι μετά τον δραματικό τρόπο με τον οποίο έχασαν το πρωτάθλημα αλλά και από την υπερπροσπάθεια που έκαναν, είχαν μείνει από δυνάμεις.
Αυτό το καλοκαίρι, ο Χότζον στηρίχθηκε σχεδόν στα μισά, πάνω στους παίκτες της Τότεναμ, η οποία με μισό ρόστερ κυνηγούσε τον τίτλο μέχρι τέλους. Ξεζουμισμένος έδειχνε ο Ρόουζ ενώ ο Γουόκερ εξαφανίστηκε μετά τις αμέτρητες κούρσες κόντρα στην Ουαλία.
Στην Αγγλία θα πρέπει να σταματήσουν να γκρινιάζουν για τις εμφανίσεις της εθνικής ομάδας. Γιατί απλά, δεν ενδιαφέρονται πραγματικά γι'αυτήν. Ούτε για τους ποδοσφαιριστές, τους οποίους δεν προστατεύουν είτε από τη λάμψη που τους καταστρέφει το μυαλό είτε από την κόπωση. Ενδιαφέρονται μόνο για την ποιότητα του πρωταθλήματός τους και όσο αυτό θα παραμένει στην κορυφή όλων, αυτοί θα θεωρούν ότι σωστά πράττουν.
Ας αρκεστούν λοιπόν στα τηλεοπτικά έσοδα και τους χορηγούς. Η επιτυχία μιας εθνικής ομάδας θέλει αυταπάρνηση, ψυχή, ιδρώτα και όλα αυτά χωρίς όφελος. Μα οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές πλέον, δεν έμαθαν ποτέ, από μικρά παιδιά, αυτή την πτυχή του ποδοσφαίρου. Της καθαρής επιτυχίας!
