«Μίλησε» και πάλι η φανέλα στο Λονδίνο...
Πάνε εννιάμισι χρόνια από τότε που η Τσέλσι έχασε συνεχόμενα ματς στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Ηταν Μάιος του 2002 και προπονητής της ήταν ο Κλάουντιο Ρανιέρι, αλλά και σχεδόν όλα ήταν διαφορετικά.
Πάνε εννιάμισι χρόνια από τότε που η Τσέλσι έχασε συνεχόμενα ματς στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Ηταν Μάιος του 2002 και προπονητής της ήταν ο Κλάουντιο Ρανιέρι, αλλά και σχεδόν όλα ήταν διαφορετικά.
Συμπληρώσαμε έντεκα αγωνιστικές στην Πρέμιερ Λιγκ και μπορεί το μεγάλο ντέρμπι να διεξάγεται αύριο στο «Στάμφορντ Μπριτζ», αλλά το παιχνίδι των αποδείξεων είναι αυτό που γίνεται σήμερα στο «Σίτι οφ Μάντσεστερ» , ανάμεσα σε δύο ομάδες που παραμένουν αήττητες, αλλά το καλοκαίρι ακολούθησαν εντελώς διαφορετική λογική και τακτική στον σχεδιασμό τους.
Αυτή τη στιχομυθία θυμήθηκα το Σάββατο βλέποντας το παιχνίδι της Αγγλίας με την Ισπανία, στο Γουέμπλεϊ. Μπορεί η Αγγλία να νίκησε με 1-0, μπορεί ο Φάμπιο Καπέλο να υποδέχτηκε τη νίκη με στόμφο, μπορεί οι κυριακάτικες εφημερίδες να θριαμβολόγησαν για το πάθος που έβγαλαν και την ψυχή που κατέθεσαν οι παίκτες των «λιονταριών» στο χορτάρι, ωστόσο τα γεγονότα παραμένουν ξεροκέφαλα για να θυμηθούμε και μία άλλη ιστορική ρήση, που είχε εκστομίσει ο Γάλλος Σαρλ Ντε Γκολ.
Οι Βρετανοί (και γι' αυτό καλό είναι να ...κατηγορηθεί ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ) είναι υστερικοί με εποχές, δυναστείες, αυτοκρατορίες, ίντριγκες. Και αυτά που συνέβησαν από εκείνη τη μέρα, στις 6 Νοεμβρίου του 1986 που ένας Σκωτσέζος τεχνικός άφηνε το Αμπερντίν και δρασκέλιζε το κατώφλι του «Ολντ Τράφορντ», δεν απέχουν πολύ από οποιαδήποτε ιστορία που μόνο το μυαλό του κορυφαίου Αγγλου συγγραφέα θα μπορούσε να επινοήσει αν ζούσε σήμερα.
Άρχισε τη χρονιά με χαμηλούς τόνους αλλά το καλύτερο ξεκίνημα των τελευταίων 15 ετών της δίνει δικαίωμα να ονειρεύεται. Η Νιούκαστλ παραμένει αήττητη, έχει αρχίσει το πρωτάθλημα καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη χρονιά μετά το 1995-96, σεζόν που έφτασε μία ανάσα από το τίτλο και στο Tyneside δειλά δειλά κάνουν λόγο ακόμη και για τετράδα.
Δεν βρισκόμαστε ούτε στου δρόμου τα μισά, αλλά κάποια συμπεράσματα σίγουρα μπορούμε να τα βγάλουμε. Το φετινό πρωτάθλημα της Πρέμιερ Λιγκ θυμίζει κάτι από τα αγγλικά πρωταθλήματα της δεκαετίας του ‘70 τότε που ο οποιοσδήποτε ήταν ικανός να κερδίσει τον οποιοδήποτε.
Ατιμο πράγμα το ποδόσφαιρο. Αν σε βρει ο αντίπαλος σε κακή μέρα τότε μπορεί να σε ξεφτιλίσει. Το έκανε η Γιουνάιτεντ στην Αρσεναλ στο 8-2 του Σεπτεμβρίου και τώρα της έκανε το ίδιο η Σίτι. Με το σκορ στο 1-3 και το ματς να μπαίνει στις καθυστερήσεις ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός των «σίτιζενς» δεν θα φανταζόταν αυτό που έγινε μετά.
Το πρώτο μισό της αγωνιστικής μπορεί να μην είχε κάτι από την αίγλη του ντέρμπι του Μάντσεστερ, το οποίο είναι λογικό να κλέβει την παράσταση όμως η αποτυχία της Λίβερπουλ κόντρα στη Νόριτς αλλά και τα υπόλοιπα αποτελέσματα, δίνουν την ευκαιρία για συμπεράσματα.
Το ντέρμπι στο «Ανφιλντ» ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έληξε ισόπαλο αλλά κερδισμένες μοιάζουν και οι δύο. Η Λίβερπουλ, στην καλύτερή της εμφάνιση φέτος, κέρδισε ακόμη περισσότερη αυτοπεποίθηση και δείχνει ικανή να μπει στην τετράδα.
Εγραφα και τον Μάρτιο, όταν ξαναβρέθηκαν αντίπαλοι σε πάγκους ο Κένι Νταλγκλίς με τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον, πως από μόνο του το γεγονός αυτό βοηθάει για να υπάρχει αλατοπίπερο στην αιώνια κόντρα.